Harmony Codex

Harmony Codex (2023): ο μαγικός νέος δίσκος του Steven Wilson.

 

Ό,τι κάνει ο Κρίστοφερ Νόλαν στον κινηματογράφο το κάνει ο Στίβεν Γουίλσον στην δισκογραφία του (και ως Porcupine Tree κι ως Blackfield κι ως σόλο μουσικός). Ενώνει τέχνη και τεχνική σ' ένα επίπεδο υψηλής αισθητικής - που φανερώνει μία ανόμοια θέαση του κόσμου.

 

Το να πει κανείς πως είναι λυπηρό που αυτή η στάση είναι μειοψηφική σε επίπεδο παγκόσμιας καλλιτεχνικής κλίμακας μοιάζει με μία ακόμη κοινοτυπία πλάι στις πολλές.

 

Είναι όμως μία χρήσιμη κοινοτυπία. Διότι μας κάνει να σκεφτόμαστε. Αν μπορούμε εμείς οι ίδιοι να είμαστε κάτι παραπάνω από καταναλωτές της βιομηχανίας του θεάματος.

 

Προσωπικά πιστεύω, πως μέσα στον κάθε άνθρωπο αντιμάχονται δύο ισχυρά πλάσματα: ο «καταναλωτής τέχνης» κι ο «ποιητής» (ναι, ο ποιητής, ο συν-δημιουργός αναγνώστης/θεατής/ακροατής κοκ).

 

Είναι ζήτημα προσωπικής ευαισθησίας, καλλιέργειας και συνήθειας (έθους, όπως μας το έχει επισημάνει πρώτος ο Αριστοτέλης εδώ και χιλιάδες χρόνια) ποιος θα πάρει το πάνω χέρι.

 

Πάντως, όταν συμβαίνει να κερδίζει το παιχνίδι ο ποιητής – κερδίζει τόσο ο ίδιος ο άνθρωπος, όσο και η κοινωνία του: η ομορφιά είναι αναγκαίο αγαθό.

 

Είναι τόσο πολυτέλεια όσο το χρώμα και ο ήχος. 

Και, φυσικά, τόσο πολυτέλεια, όσο το ίδιο το (ανοιχτό) νόημα της ύπαρξης μας.