[Εικαστικό: Robin Cole, "Art in the Time of Corona"]
Η
«κανονικότητα» – ο πιο επικαιρικός, ίσως, όρος, μετά την πανδημία και τα περί
κορωνοϊού στενά συμφραζόμενα.
Η
«κανονικότητα» – μία λέξη παραπλανητική, όσο και κάθε άλλη λέξη που τη
χειρίζονται με δόλο οι αυταπάτες, αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, κυρίως, η
πολιτική μας μυωπία.
Σε ποια
κανονικότητα, άραγε, νοσταλγούμε να επιστρέψουμε;
Στην
κανονικότητα των πυρηνικών εργοστασίων, των χημικών όπλων, της πρωτοκαθεδρίας
της βιομηχανίας του πολέμου και της τραπεζοχρεωκρατίας στις εθνικές οικονομίες;
Στην
κανονικότητα της αδράνειας μας έναντι της κλιματικής αλλαγής, των οικολογικών
καταστροφών (πόσο κοντινή ή μακρινή, αλήθεια, αισθανόμαστε την πιο πρόσφατη
οδυνηρή εμπειρία της Αυστραλίας, της Ρωσίας ή του Αμαζονίου;), της αποδοχής των
όρων που επιβάλλει η μαζική κτηνοτροφία και η κατανάλωση των προϊόντων της;
Στην
κανονικότητα των δις των συνανθρώπων μας που επιβιώνουν με λιγότερα από 10
δολάρια την ημέρα (άνω του 70% του παγκόσμιου πληθυσμού, ήδη από το 2011) ή μήπως στην
κανονικότητα όπου τα εθνικά συστήματα υγείας ή οι όποιοι τελευταίοι θύλακες του
κράτους πρόνοιας «περιττεύουν» – συνιστούν «πολυτέλειες» που οφείλουμε να τις
απολέσουμε;
Η
«κανονικότητα» – μια λέξη που συνεπώς μπορούμε να την ξανασκεφτούμε. Και τις
υποδηλώσεις του βίου που αντιπροσωπεύει όταν λέμε πως θέλουμε να την
ανακτήσουμε πίσω – μετά την περιπέτεια του κορωνοϊού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου