Περί της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών: 2 σχόλια

1. 

Πρέπει να ανήκω στο 5-10% των εκπαιδευτικών που συμμετείχαν στη Φόρμα Διαβούλευσης (λέμε τώρα...) για την Αξιολόγηση στην Εκπαίδευση. Εννοείται πως συμμετείχα ενυπόγραφα - με μία σειρά από προτάσεις και επισημάνσεις που -αλίμονο- δεν έχουμε συνηθίσει από το Υπουργείο Παιδείας να λαμβάνει υπ' όψιν του. Αυτό ήταν και το πιο σοβαρό επιχείρημα της άποψης που οδήγησε στην Αποχή την πλειοψηφία από τα σχετικά Ερωτηματολόγια. Ή τουλάχιστον το επιχείρημα που επικαλέστηκε αυτός ο μεγάλος αριθμός συναδέλφων ανοιχτά - δια των ανά την Ελλάδα Συλλόγων Δασκάλων, Νηπιαγώγων κτλ: ότι η διαδικασία ήταν στημένη – 100% σικέ (βλ. «ήθη και έθιμα» που καλλιεργήθηκαν δεόντως και επί των ημερών της Διαμαντοπούλου). Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό από αυτό – καθότι είναι πέρα για πέρα αληθές. Το διατυπώνει η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ εύγλωττα στην ακόλουθη θέση της: ‎"Στην Ελλάδα οι πιο διεφθαρμένοι όλων είναι οι ίδιοι οι ελεγκτές των διεφθαρμένων". Αν διερωτηθεί κανείς: «φίλε μου – τότε γιατί συμμετείχες;» η απάντηση είναι, για όποιον με γνωρίζει, προφανής: συμμετείχα με τους όρους που μου επιβάλλει η συνείδηση μου – με τις υποδείξεις της οποίας εργάζομαι εδώ και 10 χρόνια σε αυτό το παλαβό σύστημα.

2. 

Στην επίσημη βιβλιογραφία απαντάται πολλαπλώς το ερώτημα "τί κάνει ένα δάσκαλο, Δάσκαλο;". Στο Διαδίκτυο κατά τα τελευταία χρόνια έχω συναντήσει δεκάδες λίστες που απαριθμούν τις αρετές της περίπτωσης εκείνου του εκπαιδευτικού που ξεπερνά το όριο του επαρκούς επαγγελματία. Νομίζω πως τον πυρήνα αυτής της ποιότητας δασκάλου που κάνει τη σχολική ζωή - όαση στην όποια περιρρέουσα ξεραΐλα, τον απαντάει το εν λόγω απόσπασμα από το φιλμ “Dead poets Society” – όπως και το έργο στο σύνολό του. Για να μη μείνουμε όμως στον «αφρό» του θέματος ας θυμηθούμε πως όταν είχε πρωτοπροβληθεί στις αίθουσες "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών», το Βρετανικό υπουργείο παιδείας/εκπαίδευσης/αγωγής (διαλέγετε και παίρνετε) είχε στείλει διάφορες εγκυκλίους που προέτρεπαν στην θέαση της ταινίας από όλους τους Άγγλους μαθητές και εκπαιδευτικούς. Αντί να ρυθμίσει δηλαδή, τους «όρους του εκπαιδευτικού παιχνιδιού» α λ λ ι ώ ς – νουθετούσε. Σαν τους Έλληνες και τις Ελληνίδες επικεφαλής του υπουργείου παιδείας/εκπαίδευσης/αγωγής (διαλέγετε και παίρνετε ξανά).

ΥΓ: Θυμάστε δε, ποια ήταν στο τέλος η θεσμική «Αξιολόγηση» του καθηγητή κου Keating – από το Σύστημα. Όπως επίσης και από τον κατακερματισμένο κύκλο των μαθητών του: Γ. Γουίτμαν…