Δημιουργία - πρώτη και δεύτερη σχολική μας φύση

Δε νομίζω, πως θα πρωτοτυπήσω, αν πω, ότι η δημιουργικότητα είναι η δεύτερη φύση του δασκάλου (αν ορίσουμε τη διαρκή του μαθητεία στην πολυεπιστήμη του ως την κεντρική). Και συγχρόνως διακριβώνεται, τόσο στη θεωρία όσο και στην πράξη, ως η πρώτη φύση του παιδιού. Αν η σχέση του εκπαιδευτικού μαζί της καταλήξει να είναι προβληματική, (γεγονός που όντως φροντίζει το ίδιο εκπαιδευτικό σύστημα να το επιτύχει, με τους κανόνες που συχνά πυκνά θεσπίζει ή τις νοοτροπίες που προάγει), τότε ο δάσκαλος/η δασκάλα, συν τω χρόνω, δεν θα καταστεί απλώς ένας αναποτελεσματικός επαγγελματίας ή επιστήμονας, αλλά ένας αλλοτριωμένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος – που θα πλήττει επαναληπτικά μέσα στον εργασιακό του χρόνο.

Δε χρειάζεται να ειπωθεί σε τι φαύλο θα μπει, αν δεν επανακτήσει την όρεξη του για ένα έργο που θα φέρει τη σφραγίδα του. Κοντολογίς, όλα θα του φταίνε – και το πιο συχνά θα ρίχνει την ευθύνη της δικής του καθίζησης αλλού: στα ίδια τα παιδιά («δε τιθασεύονται με τίποτα!»), στον διευθυντή, στους συναδέλφους τους ή στα νέα θεσμικά δεδομένα (βλ. λόγου χάριν τα τρέχοντα περί αξιολόγησης), ή ακόμα και στους ίδιους τους γονείς («που δεν ενδιαφέρονται» – με αποτέλεσμα να μην τα διαβάζουν στο σπίτι!). Αντιθέτως: Η δημιουργικότητα – είναι η βάση για μία ευτυχισμένη ζωή όλων όσων μετέχουν σε αυτή στο πλαίσιο της εκάστοτε σχολικής κοινότητας.