«Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πιο δύσκολα» έγραφε ο Οδ. Ελύτης στο Μικρό του Ναυτίλο. Το ίδιο και οι φανταστικοί ‘ήρωες’ έναντι των ‘ιστορικών’ προσώπων, δε θα δίσταζα να προσθέσω. Κι αν εν τέλει, όπως ο ίδιος γράφει «το φεγγάρι της Σαπφώς θα επιζήσει απ’ το φεγγάρι του Άρμστρονγκ», δεν έχουμε παρά να στήσουμε αυτί στο τι έχει να μας πει τούτο το φεγγάρι. Αρκεί να φέρουμε το φιλοπερίεργο μικρόφωνο των αποριών μας μπρος απ’ τα… χείλη του!
Κύριε Σκρούτζ, γειά σας! Σας ευχαριστούμε πολύ που…
Παρακαλώ, παρακαλώ… Ας μην χρονοτριβούμε όμως, με περιττές ευχαριστίες και αβρότητες. Να μπούμε κατευθείαν στο ψητό! Ο χρόνος –δεν το λέω μόνο εγώ- είναι χρήμα!
Ωραία! Ας ξεκινήσω λοιπόν, με εκείνη την ερώτηση που γνωρίζω, πως θα ήθελαν να σας απευθύνουν ουκ ολίγοι: γιατί είσαστε τόσο τσιγκούνης;
Τσιγκούνης; Ποιός τσιγκούνης; Τσιγκούνης εγώ, που συμφωνήσαμε να συνομιλήσουμε για ολόκληρα 23 λεπτά; Ξέρεις νεαρέ μου, πόσο μου κοστίζουν αυτά τα 23 λεπτά; (Υπολογίζει νοερά) Και ύστερα θα ήθελα να πληροφορηθώ π ο ι ό ς με κατονομάζει “τσιγκούνη”; Π ο ι ό ς; Μήπως κάποιος, που δηλώνει, ότι τάχα περιφρονεί τα χρήματα; Το υπογραμμίζω αυτό το “τάχα’, διότι σε ολόκληρη τη ζωή μου δε γνώρισα ούτε έναν –έναν!- που να γυρνάει την πλάτη του στο χρήμα! (Με κοιτάζει κατάματα) Μήπως εσύ ο ίδιος, μπορείς να πεις “όχι” σ’ αυτό που ολόκληρος ο κόσμος αποκαλεί χ ρ ή μ α –χρήσιμο πράγμα δηλαδή;
Κύριε Σκρούτζ, δεν πρόκειται να σας πω κάτι το πρωτότυπο: άλλο πράγμα να γυρνάς την πλάτη σου στο χρήμα, όπως λέτε, κι άλλο να του δίνεσαι ψυχή τε και σώματι…
Ψυχή τε και σώματι! Πώς αλλιώς; Με τις κούφιες ιδέες και τα ψόφια λόγια; Ψυχή τε και σώματι! Με δράση! Πρωτοβουλία! Όραμα! (Η γνωστή μονογραφία του δολαρίου κάνει την πρώτη της εμφάνιση στα δυο του μάτια)
Θα μπορούσε κάποιος να σας αντιτείνει, πως υπάρχουν ορισμένα άλλα πράγματα στη ζωή, που ξεπερνούν το χρήμα σε …αξία!
Αλήθεια; Πόσο κάνουν; Διότι θα πει, ότι συμφέρουν! Ποιά είναι – πού είναι; Καταθέτω την πρώτη προσφορά!
Θα ανταλλάσατε επί παραδείγματι ποτέ με κάποιο ποσό την περίφημη πρώτη σας χρυσή λύρα;
Θα ήμουν πρόθυμος να σας πω “ευχαρίστως”, εάν κι εφόσον η πρότασή σας μου έδινε να καταλάβω, πως θα με οδηγήσει σ’ ένα σημαντικό κέρδος -σε πολλά μηδενικά στο τέλος της επιταγής! Όμως τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν νομίζω, πως υπάρχει έστω κι ένας τόσο ανοιχτοχέρης, για να με δελεάσει…
Έστω κι αν σας υποσχόταν κάτι το σχεδόν εξωπραγματικό; Ας πούμε: την αιώνια ζωή;
Νέε μου, από τα δύο ιδεώδη των αλχημιστών –αιώνια ζωή και χρυσός για να …κολυμπούν και οι πάπιες!- νομίζω, ότι επέλεξα το πιο …απτό: τα απολαυστικά λουτρά στο ατελείωτο κι αναζωογονητικό χρυσάφι!
Αλήθεια, δεν έτυχε ποτέ να χτυπήσετε βουτώντας έτσι δίχως καμιά προφύλαξη σε τόσα κέρματα ατόφιου χρυσού;
Οποία αφέλεια! Ο πόνος για μας τα πρόσωπα των κόμικς είναι αστείο πράγμα: που λέει ο λόγος, τον …πουλάμε και τον αγοράζουμε!
Δεν ισχύει αυτή η διαπίστωση για όλους τους κατοίκους της Λιμνούπολης! Ο ανιψιός σας ο Ντόναλτ, για παράδειγμα…
Τί ο Ντόναλτ; Όλοι εσείς οι νεαροί με ζαλίζετε με τον Ντόναλτ: “Ο Ντόναλτ έπαθε το ένα”, “ο Ντόναλτ έπαθε το άλλο…”! Κακό του κεφαλιού του που δεν το χρησιμοποιεί! Κι όχι της τσέπης του που δεν κάνει χρήση …της δικής μου τσέπης!
Μα έστω μια μικρή, αλλά πραγματική βοήθεια –όχι ψίχουλα για δουλειές του ποδαριου- δε την αξίζει; Εδώ σε εμάς, στον κόσμο των ανθρώπων, τόσες τράπεζες –εθνικές, πολυεθνικές- βοηθούν αρκετό κόσμο με μικρά έστω δάνεια…
Βοηθούν; Ποιοί βοηθούν; Πώς βοηθούν; Μήπως σας έχουν αποβλακώσει, νεαρέ μου, τα πολλά κόμικς;
“Βοηθούν”, τρόπος του λέγειν…
Δεν υπάρχει “τρόπος του λέγειν” σ’ αυτά τα θέματα. Μόνο ο τρόπος “του δούναι και του λαβείν”! Κι όσον αφορά εμένα προσωπικά, κυρίως ο τρόπος του λαβείν! Του λαβείν, νέτα σκέτα!
Πώς θα αντιδρούσατε αν λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου σας επισκεπτόταν το Πνεύμα των Χριστουγέννων, όπως είχε συμβεί με τον συνονόματό σας τον Σκρουτζ του Ντίκενς και σας έδειχνε το μέλλον σας, για να σας βάλει στον πειρασμό να σκεφτείτε αλλιώς τα πράγματα: Με λιγότερη αφοσίωση στο χρήμα και περισσότερο ενδιαφέρον προς τους άλλους;
Το μέλλον όλων μας, εντός κι εκτός Λιμνούπολης, είναι ολωσδιόλου αβέβαιο. Δε βλέπετε που ο μπαμπάς μου ο Walt, την έφερε στους νεκροθάφτες; Επειδή όμως το μαύρο χιούμορ δεν είναι του γούστου μου –σε αντίθεση με τον μαύρο χρυσό!- θα σου πω κάτι μια κι έξω, κι ελπίζω να το καταλάβεις κι εσύ κι όσοι απορείτε με τις επιλογές μου (“ζυγίζοντας” με πλάγιο ήχο κάθε του συλλαβή): ο χρυσός είναι που γεμίζει τη ζωή μου κι όχι το αντίθετο…
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που σε εμάς τους απέξω, η εικόνα σας μόνο μες στο θησαυροφυλάκιό σας, φαντάζει ένα με την εικόνα ενός προσώπου απομονωμένου, περιορισμένου: μονολεκτικά, φυλακισμένου!
Κι έτσι αν είναι τα πράγματα, μη μου πείτε, (Με ειρωνικό ύφος) πως δε θα ανταλλάσατε τη φυλακή σας –διότι κατ’ αυτήν την έννοια του ιδιωτικού χώρου που επικαλείστε, όλοι, λίγο πολύ, μέσα σε μία φυλακή βολοδέρνουμε- με τη “δική μου”;
Τί να σας πω; Ο κόσμος σας με τον κόσμο μου διαφέρουν, όπως η μέρα με την νύχτα. Ας ομολογήσω όμως, πως αυτή η διαφορά, τουλάχιστον για μένα προσωπικά, είναι ενδιαφέρουσα. Ίσως και κάτι παραπάνω: διαφωτιστική. Όπως το να ταξιδεύεις ευχάριστα σε μια χώρα που όμως καταλαβαίνεις, πως δε θέλεις να είναι η πατρίδα σου!
Και σκέψου, νέε μου, πως αυτή η διαφορά μας, η διαφορά μου αν όχι μόνο μ’ εσένα, αλλά και με τόσους φίλους-αναγνώστες της οικογένειας Ντακ, είναι που έχει κάνει ζάμπλουτους τους δημιουργούς και τους διαχειριστές των ιστοριών μας! (Κοιτάζει το ρολόι του) Τέλος του χρόνου, που λένε και στο μποξ!
Έτσι είδατε τη μικρή μας συνομιλία; Σαν πυγμαχικό αγώνα;
Αγώνας πυγμαχικός –ή ό,τι άλλο- δεν είναι η ίδια η ζωή; Εμπρός ολοταχώς! Για το μετάλλιο το χρυσό!
1η Δημοσίευση: "ΝΑ!", τεύχος 21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου