Σημειώνει μεγάλη αναγνωσιμότητα το κείμενο που φιλοξένησε η "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ" στην προηγούμενή της ανάρτηση. Εντός κι εκτός του συγκεκριμένου ιστολογίου ασφαλώς. Ας είναι καλά κυρίως τα ταχύτατα κι ευρύχωρα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία -όπου εξάλλου το συνάντησα ο ίδιος για πρώτη φορά. Προσωπικά εξακολουθώ να το βρίσκω ενδιαφέρον, όχι τόσο για την υπόμνηση των -όσο- θρυλικών ετών της πρώτης ή και της δεύτερης νειότης μας (την τρίτη την βιώνουμε στον παρόντα χρόνο), αλλά για το ότι δίνει σημαντικές αφορμές περισυλλογής γύρω από τον τρόπο που διαπαιδαγωγούνται τα σημερινά παιδιά από τους "πλήρεις παιδικής ζωής" (;) τωρινούς γονείς τους. Ένα σύντομο σχόλιο που έλαβα και που εναρμονίζεται με αυτόν τον διττό προβληματισμό είναι της φίλης Χριστίνας. Η οποία γράφει...
"Πράγματι, είναι οδυνηρό να ανακαλύπτεις πως ότι "χάρηκες" εσύ ως παιδί, τώρα το χαρακτηρίζεις επικίνδυνο και δύσκολο και δεν αφήνεις το παιδί σου να το απολαύσει...
Το νόμισμα όμως έχει και την άλλη του όψη...
Όταν ταξιδεύαμε στο φιατάκι χωρίς ζώνες και αερόσακους, τα αυτοκίνητα δεν ήταν τόσο γρήγορα και οι δρόμοι δεν επέτρεπαν στον οδηγό να αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες...
Όταν καβαλάγαμε τα μηχανάκια χωρίς δίπλωμα ήταν παπάκια και όχι μηχανές μεγάλου κυβισμού που είναι σήμερα. Το πέσιμο από το παπάκι προκαλεί μερικές εκδορές... Από τη μηχανή;
Όταν παίζαμε στους δρόμους όλη μέρα -όσοι από εμάς έπαιζαν, γιατί εγώ που μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας δεν κατέβηκα ποτέ στο δρόμο χωρίς τη συνοδεία ενηλίκου- δεν υπήρχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα και δεν ήταν χτισμένη και κάθε σπιθαμή γης! Υπήρχε και καμιά αλανίτσα!
Όταν είχαμε άπειρο χρόνο για παιχνίδι τα απογεύματα οι απαιτήσεις της κοινωνίας δεν ήταν τόσο μεγάλες... Αρκούσε να τελείωνες το σχολείο -με τη μισή ύλη από ότι σήμερα- και να μάθαινες μια ξένη γλώσσα και είχες πολλές προοπτικές. Τώρα, άμα πας να βρεις δουλειά με ένα χαρτί Πανεπιστημίου και μια ξένη γλώσσα θα σου πουν "Που πας ρε Καραμήτρο!"
Δεν διπλοκλειδώναμε πόρτες και παράθυρα, γιατί τότε ήμασταν όλοι πάνω κάτω στην ίδια οικονομική κατάσταση… Τώρα υπάρχει μεγάλη ανισότητα και η εγκληματικότητα αυξάνεται…
Τρώγαμε γλυκά και αναψυκτικά και υπήρχαν απλά χοντρά παιδιά, αλλά τότε οι περισσότερες μαμάδες ήταν σπίτι και υπήρχε ένα ζεστό μαγειρεμένο φαγητό για μεσημέρι και βράδυ. Τώρα τα περισσότερα παιδιά τρέφονται μόνο με junk food!
Οι μαμάδες ΠΡΕΠΕΙ να εργαστούν για να προσφέρουν οικονομικά στο σπίτι.
Δεν υπήρχε τόσο μεγάλος πανικός για τις αρρώστιες, επειδή οι ιοί δεν μεταλλάσσονταν τότε με τους ρυθμούς που μεταλλάσσονται τώρα. Ακόμα και το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά τρέφονταν πιο σωστά τότε τα προστάτευε από κάθε είδους εποχιακή αρρώστια.
Αυτοί που δε συμμετείχαν στα σχολικά παιχνίδια και δεν ήταν καλοί μαθητές, χαρακτηρίζονταν χαζοί και βλάκες και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί τους… ούτε συμμαθητής ούτε εκπαιδευτικός… Σήμερα πολλοί από αυτούς, επειδή ακριβώς κανείς δεν τους στήριξε όταν το είχαν ανάγκη, ίσως να μην μπορούν ακόμα να ενταχθούν στην κοινωνία.
Όταν εμείς περνούσαμε ώρες ατελείωτες κάτω από τον ήλιο, οι ακτίνες του δεν ήταν τόσο επικίνδυνες ή τουλάχιστον δεν το ξέραμε και πολλοί το πλήρωσαν πολύ ακριβά!
Η επικοινωνία μέσω chat room και sms είναι μοιραία αφού τελικά ο χρόνος που μένει στους σημερινούς νέους –αλλά και στους μεγαλύτερους- είναι λίγος και συνήθως δεν προλαβαίνουν να βρεθούνε…
Όλοι μας κάνουμε τη σύγκριση του «χθες» με το «σήμερα» και δεν είμαστε οι πρώτοι που αναπολούμε τις «παλιές καλές εποχές»… Πριν από εμάς το έκαναν οι γονείς μας και πιο πριν οι παππούδες μας. Είναι δύσκολο να αποδεχθεί η μια γενιά την άλλη. Και ακόμα πιο δύσκολο στις μέρες μας όπου το χάσμα είναι ακόμα πιο μεγάλο.
Σίγουρα κάποια πράγματα ήταν καλύτερα κάποτε, αλλά πολλά είναι καλύτερα τώρα…
Και το χειρότερο όλων είναι ότι για ότι κατηγορούμε τις σημερινές κοινωνίες, εμείς είμαστε η γενιά που τα δημιούργησε ή που αν μη τι άλλο δε σταμάτησε τη δημιουργία τους.
Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε και να κλαιγόμαστε για την κατάντια του σήμερα, όταν και εμείς είμαστε οι υπαίτιοι αυτής της κατάστασης.
Οι μεταπολεμικοί παππούδες μάθανε στα παιδιά τους να «λουφάρουν» για να τα προστατέψουν και μετά τους εξιστόρησαν πόσο υπέφεραν εκείνοι ενώ… «εσείς τα βρήκατε όλα έτοιμα».
Οι μεταπολιτευτικοί μπαμπάδες μάθανε στα παιδιά τους ότι η μόνη λύση για «καλή ζωή» είναι το δημόσιο και μετά τα κατηγόρησαν ότι δεν δουλεύουν.
Ας μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο…
Άλλωστε η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι η εξέλιξη με τα θετικά της και τα αρνητικά της είναι αναπόφευκτη…"
Χριστίνα Περόν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου