Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΜΑΣ ΜΙΚΡΟΣ ΝΙΚΟΛΑΣ

«Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πιο δύσκολα» έγραφε ο Οδ. Ελύτης στο Μικρό του Ναυτίλο. Το ίδιο και οι φανταστικοί ‘ήρωες’ των ‘ιστορικών’ προσώπων, δε θα δίσταζα να προσθέσω. Κι αν εν τέλει, όπως ο ίδιος γράφει «το φεγγάρι της Σαπφώς θα επιζήσει απ’ το φεγγάρι του Άρμστρονγκ», δεν έχουμε παρά να στήσουμε αυτί στο τι έχει να μας πει τούτο το φεγγάρι. Αρκεί να φέρουμε το φιλοπερίεργο μικρόφωνο των αποριών μας μπρος απ’ τα… χείλη του!

Γεια σου Νικόλα! Θα ξεκινήσω ίσως απ΄ τη πιο ανόητη ερώτηση που μπορεί να απευθύνει κανείς σ’ ένα παιδί. Τι θα γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;

Μαθητής! Για όσο κρατάει μια ζωή. Γίνεται αλλιώς;

Αλήθεια, αν δε γίνομαι αδιάκριτος, πόσο χρονών είσαι;

Παρότι γεννήθηκα εκεί στην καρδιά της δεκαετίας του ’50, σήμερα παραμένω ένας αιώνιος …δεκάχρονος κατεργαράκος!

Θυμάσαι μήπως τη πρώτη μέρα σου στο σχολείο;

Ποιος τη ξεχνάει; Έστω κι όχι πολύ καθαρά: χτυποκάρδι εδώ μέσα (φέρνει τη παλάμη του στο στήθος), φωνές και δάκρυα γύρω-γύρω…α, και το χαμόγελο της κυρίας μου –η απάντηση στους φόβους ολονών μας…

Υπήρξαν μέρες στο σχολείο, που σε ‘καναν να φοβηθείς ξανά τόσο πολύ;

Μη μου θυμίζετε σας παρακαλώ εκείνες τις φορές που αυτός ο φαγάνας ο Αλσέστ, παραλίγο να μας μείνει στα χέρια! Ο αχόρταγος! Πείτε μου εσείς…τέσσερα χωνάκια παγωτό με δύο σοκολάτες γίγας –απ’ αυτές τις Ελβετικές– σ’ ένα μόλις διάλειμμα, χωνεύονται; Σας ερωτώ: χωνεύονται;
Σκέφτομαι όμως, πως αυτός ο φόβος –τα ‘κάναμε πάνω μας σας λέω– μπροστά σ’ εκείνο των δασκάλων κάθε φορά που ερχόταν στο μάθημα εκείνος ο αγέλαστος κύριος, ο γραβατωμένος…να δεις πώς τον λέγανε…α!, ο κύριος επιθεωρητής, ήταν μάλλον τοσοδούλης φόβος!



Για τα ελληνικά σχολεία έχεις ακούσει κάτι όλα αυτά τα χρόνια;

Κύριος επιθεωρητής στην Ελλάδα νομίζω δεν υπάρχει, έτσι δεν είναι; Όμως απ΄ ό,τι έχω ακούσει οι αίθουσες –τα κτίρια– και το κολατσιό απ’ τα κυλικεία έχουν το μαύρο τους το χάλι! Κάποιος μακρινός μου φίλος, ο Εριόν απ΄ την Αλβανία που όμως τέλειωσε ελληνικό σχολείο, μου ‘χε γράψει παλιότερα, ότι υπάρχουν μαθήματα μια το πρωί και μια το απόγευμα και ότι οι μαθητές κάνουν παρελάσεις σα στρατιωτάκια κάθε τρεις και λίγο. Είναι έτσι ακόμα τα πράγματα; Μη χειρότερα! Στα προαύλια, λέει, η μπάλα δεν επιτρέπεται και οι φωνές των μεγάλων παίρνούν τ’ αυτιά των μικρών, χωρίς σταματημό!
Υπάρχει όμως, κάτι στα σχολεία στην Ελλάδα που το ζηλεύω, γιατί ο ίδιος και οι συμμαθητές μου δεν το ΄χουμε ζήσει: τα αγόρια πάνε σχολείο με τα κορίτσια! Και παρότι ο Εντ και ο Γκοφρουά επιμένουν, πως αυτό είναι αηδία, εγώ το βρίσκω όμορφο και διασκεδαστικό.

Με ποιους άλλους ‘φανταστικούς ήρωες’, έκτος απ’ τους συμμαθητές σου, σου αρέσει να κάνεις παρέα;

Με τον Αστερίξ και τον Οβελίξ, αν και ο Οβελίξ τα βρίσκει πιο πολύ με Αλσέστ τον λιχούδη. Ξέρετε τι κάνουν όταν δε τρώνε; Ζωγραφίζουν πάστες πάνω σε μενίρ!

Τι συνήθιζες να λες στους δημιουργούς σου, όταν κρυφομιλούσατε μεταξύ σας;

Τους τόνιζα, πως έπειτα από 100 τόσες ιστορίες με τις περιπέτειες μου και των φίλων μου, ήρθε η ώρα να μας …σχολάσουν!
Κι όμως τόσα χρόνια, τούτο το κουδούνι ακόμη δεν έχει χτυπήσει!


Τι θα ήθελες να πεις στα παιδιά, που θα διαβάσουν αυτή μας τη κουβεντούλα;

Να παίζουν όσο μπορούν και να χαίρονται με τις περιπέτειες τόσο τις δικές μου όσο κι άλλων σκανδαλιάρηδων. Α! και αυτό που μου έμαθε ο μπαμπάς μου –όταν έβρισκε το χρόνο να ξεκολλήσει απ΄ την εφημερίδα και την τηλεόραση και πιο πρόσφατα απ’ αυτό το διαρκώς αναμμένο κινητό: να γίνω αυτό που είμαι και όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι.

Χαριτωμένε μας φίλε, σ’ ευχαριστούμε και σου ευχόμαστε Καλά Χριστούγεννα!

Καλά Χριστούγεννα και σε σας! Θα χαρώ να τα ξαναπούμε. Που ξέρετε καμιά φορά: Au revoir!

1η δημοσίευση: περιοδικό PAPER, τεύχος 10, Δεκέμβριος 2006