Πού πας παλικάρι, ωραίος σαν μύθος...

Έλληνας, παρότι ορθότερο είναι να τον αποκαλέσει κανείς homo universalis. Πολύγλωσσος και πολυπράγμων. Με κοινό παρανομαστή όλων του των ταλέντων, την τέχνη που είναι πολιτική και την πολιτική που είναι τέχνη. Μετέφερε σε έμψυχα και γι' αυτό ολοζώντανα ελληνικά, τους κορυφαίους του παγκοσμίου θεάτρου για τον 20ο αιώνα.

Επίσης σκηνοθέτησε, επίσης κριτικογράφησε, επίσης δίδαξε θεωρία και πράξη του θεάτρου -ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη του Θεάτρου Τέχνης (συνιδρυτής επίσης και των εκδόσεων "Ίκαρος").

Κι όμως δε στάθηκε εκεί: το πέρασμα του στην πολιτική επιφυλλίδα δημιούργησε από μόνο του μια σχολή δοκιμιακής γραφής που ακόμη αναζητεί τον άξιο απόγονό του.

Υπήρξε πρωταγωνιστής στην αποδέσμευση και εμπέδωση του σημερινού μας πολιτεύματος από τα προηγούμενα βασιλικά και χουντικά του δεκανίκια.

Μέχρι πρότινος, χιλιάδες αναγνωστών του απολάμβαναν τα λαλίστατα ελληνικά του καθώς και την κριτική εγρήγορση των απόψεων του κάθε Κυριακή στο "Βήμα", πλάι στα "Μονοτονικά" του Μαρωνίτη.

Τον Δεκέμβριο που μας πέρασε, σίγησε ο ίδιος και η πένα του: όχι όμως και το μελάνι του!

Λίγα μόνο λόγια για την αποχώρηση ενός κυρίου των ελληνικών γραμμάτων:
του κ. Μάριου Πλωρίτη