Παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 2010
το ιστολόγιο της ΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
θα μοιραστεί τις ευχές του με τον αγαπημένο του τρόπο:
με τον τρόπο της μούσας!
Από την -υπό γραφή, διαγραφή, επανεγγραφή- συλλογή
"50 και 1 ΒΟΤΣΑΛΑ"
ένα εορταστικό -με την πλήρη έννοια του όρου-
τετράστιχο:
Πυρηνική Ζωγραφική
Στης φωτιάς την ανταύγεια
πρώτα το πινέλο σου
ανώνυμε Βαν Γκόγκ
της σαρκός!
Εκεί το πινελό μας για το νεογέννητο του 2010!
Π.Δ.
«Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πιο δύσκολα» έγραφε ο Οδ. Ελύτης στο Μικρό του Ναυτίλο. Το ίδιο και οι φανταστικοί ‘ήρωες’ έναντι των ‘ιστορικών’ προσώπων, δε θα δίσταζα να προσθέσω. Κι αν εν τέλει, όπως ο ίδιος γράφει «το φεγγάρι της Σαπφώς θα επιζήσει απ’ το φεγγάρι του Άρμστρονγκ», δεν έχουμε παρά να στήσουμε αυτί στο τι έχει να μας πει τούτο το φεγγάρι. Αρκεί να φέρουμε το φιλοπερίεργο μικρόφωνο των αποριών μας μπρος απ’ τα… χείλη του!
Κύριε Σκρούτζ, γειά σας! Σας ευχαριστούμε πολύ που…
Παρακαλώ, παρακαλώ… Ας μην χρονοτριβούμε όμως, με περιττές ευχαριστίες και αβρότητες. Να μπούμε κατευθείαν στο ψητό! Ο χρόνος –δεν το λέω μόνο εγώ- είναι χρήμα!
Ψυχή τε και σώματι! Πώς αλλιώς; Με τις κούφιες ιδέες και τα ψόφια λόγια; Ψυχή τε και σώματι! Με δράση! Πρωτοβουλία! Όραμα! (Η γνωστή μονογραφία του δολαρίου κάνει την πρώτη της εμφάνιση στα δυο του μάτια)
Αλήθεια; Πόσο κάνουν; Διότι θα πει, ότι συμφέρουν! Ποιά είναι – πού είναι; Καταθέτω την πρώτη προσφορά!
Θα ανταλλάσατε επί παραδείγματι ποτέ με κάποιο ποσό την περίφημη πρώτη σας χρυσή λύρα;
Θα ήμουν πρόθυμος να σας πω “ευχαρίστως”, εάν κι εφόσον η πρότασή σας μου έδινε να καταλάβω, πως θα με οδηγήσει σ’ ένα σημαντικό κέρδος -σε πολλά μηδενικά στο τέλος της επιταγής! Όμως τώρα που το καλοσκέφτομαι, δεν νομίζω, πως υπάρχει έστω κι ένας τόσο ανοιχτοχέρης, για να με δελεάσει…
Έστω κι αν σας υποσχόταν κάτι το σχεδόν εξωπραγματικό; Ας πούμε: την αιώνια ζωή;
Νέε μου, από τα δύο ιδεώδη των αλχημιστών –αιώνια ζωή και χρυσός για να …κολυμπούν και οι πάπιες!- νομίζω, ότι επέλεξα το πιο …απτό: τα απολαυστικά λουτρά στο ατελείωτο κι αναζωογονητικό χρυσάφι!
Αλήθεια, δεν έτυχε ποτέ να χτυπήσετε βουτώντας έτσι δίχως καμιά προφύλαξη σε τόσα κέρματα ατόφιου χρυσού;
Οποία αφέλεια! Ο πόνος για μας τα πρόσωπα των κόμικς είναι αστείο πράγμα: που λέει ο λόγος, τον …πουλάμε και τον αγοράζουμε!
Δεν ισχύει αυτή η διαπίστωση για όλους τους κατοίκους της Λιμνούπολης! Ο ανιψιός σας ο Ντόναλτ, για παράδειγμα…
Τί ο Ντόναλτ; Όλοι εσείς οι νεαροί με ζαλίζετε με τον Ντόναλτ: “Ο Ντόναλτ έπαθε το ένα”, “ο Ντόναλτ έπαθε το άλλο…”! Κακό του κεφαλιού του που δεν το χρησιμοποιεί! Κι όχι της τσέπης του που δεν κάνει χρήση …της δικής μου τσέπης!
Μα έστω μια μικρή, αλλά πραγματική βοήθεια –όχι ψίχουλα για δουλειές του ποδαριου- δε την αξίζει; Εδώ σε εμάς, στον κόσμο των ανθρώπων, τόσες τράπεζες –εθνικές, πολυεθνικές- βοηθούν αρκετό κόσμο με μικρά έστω δάνεια…
Βοηθούν; Ποιοί βοηθούν; Πώς βοηθούν; Μήπως σας έχουν αποβλακώσει, νεαρέ μου, τα πολλά κόμικς;
“Βοηθούν”, τρόπος του λέγειν…
Δεν υπάρχει “τρόπος του λέγειν” σ’ αυτά τα θέματα. Μόνο ο τρόπος “του δούναι και του λαβείν”! Κι όσον αφορά εμένα προσωπικά, κυρίως ο τρόπος του λαβείν! Του λαβείν, νέτα σκέτα!
Πώς θα αντιδρούσατε αν λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου σας επισκεπτόταν το Πνεύμα των Χριστουγέννων, όπως είχε συμβεί με τον συνονόματό σας τον Σκρουτζ του Ντίκενς και σας έδειχνε το μέλλον σας, για να σας βάλει στον πειρασμό να σκεφτείτε αλλιώς τα πράγματα: Με λιγότερη αφοσίωση στο χρήμα και περισσότερο ενδιαφέρον προς τους άλλους;
Το μέλλον όλων μας, εντός κι εκτός Λιμνούπολης, είναι ολωσδιόλου αβέβαιο. Δε βλέπετε που ο μπαμπάς μου ο Walt, την έφερε στους νεκροθάφτες; Επειδή όμως το μαύρο χιούμορ δεν είναι του γούστου μου –σε αντίθεση με τον μαύρο χρυσό!- θα σου πω κάτι μια κι έξω, κι ελπίζω να το καταλάβεις κι εσύ κι όσοι απορείτε με τις επιλογές μου (“ζυγίζοντας” με πλάγιο ήχο κάθε του συλλαβή): ο χρυσός είναι που γεμίζει τη ζωή μου κι όχι το αντίθετο…
Δεν είναι όμως λίγες οι φορές που σε εμάς τους απέξω, η εικόνα σας μόνο μες στο θησαυροφυλάκιό σας, φαντάζει ένα με την εικόνα ενός προσώπου απομονωμένου, περιορισμένου: μονολεκτικά, φυλακισμένου!
Κι έτσι αν είναι τα πράγματα, μη μου πείτε, (Με ειρωνικό ύφος) πως δε θα ανταλλάσατε τη φυλακή σας –διότι κατ’ αυτήν την έννοια του ιδιωτικού χώρου που επικαλείστε, όλοι, λίγο πολύ, μέσα σε μία φυλακή βολοδέρνουμε- με τη “δική μου”;
Τί να σας πω; Ο κόσμος σας με τον κόσμο μου διαφέρουν, όπως η μέρα με την νύχτα. Ας ομολογήσω όμως, πως αυτή η διαφορά, τουλάχιστον για μένα προσωπικά, είναι ενδιαφέρουσα. Ίσως και κάτι παραπάνω: διαφωτιστική. Όπως το να ταξιδεύεις ευχάριστα σε μια χώρα που όμως καταλαβαίνεις, πως δε θέλεις να είναι η πατρίδα σου!
Και σκέψου, νέε μου, πως αυτή η διαφορά μας, η διαφορά μου αν όχι μόνο μ’ εσένα, αλλά και με τόσους φίλους-αναγνώστες της οικογένειας Ντακ, είναι που έχει κάνει ζάμπλουτους τους δημιουργούς και τους διαχειριστές των ιστοριών μας! (Κοιτάζει το ρολόι του) Τέλος του χρόνου, που λένε και στο μποξ!
Έτσι είδατε τη μικρή μας συνομιλία; Σαν πυγμαχικό αγώνα;
Αγώνας πυγμαχικός –ή ό,τι άλλο- δεν είναι η ίδια η ζωή; Εμπρός ολοταχώς! Για το μετάλλιο το χρυσό!
1η Δημοσίευση: "ΝΑ!", τεύχος 21
Σημειώνει μεγάλη αναγνωσιμότητα το κείμενο που φιλοξένησε η "ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ" στην προηγούμενή της ανάρτηση. Εντός κι εκτός του συγκεκριμένου ιστολογίου ασφαλώς. Ας είναι καλά κυρίως τα ταχύτατα κι ευρύχωρα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία -όπου εξάλλου το συνάντησα ο ίδιος για πρώτη φορά. Προσωπικά εξακολουθώ να το βρίσκω ενδιαφέρον, όχι τόσο για την υπόμνηση των -όσο- θρυλικών ετών της πρώτης ή και της δεύτερης νειότης μας (την τρίτη την βιώνουμε στον παρόντα χρόνο), αλλά για το ότι δίνει σημαντικές αφορμές περισυλλογής γύρω από τον τρόπο που διαπαιδαγωγούνται τα σημερινά παιδιά από τους "πλήρεις παιδικής ζωής" (;) τωρινούς γονείς τους. Ένα σύντομο σχόλιο που έλαβα και που εναρμονίζεται με αυτόν τον διττό προβληματισμό είναι της φίλης Χριστίνας. Η οποία γράφει...
"Πράγματι, είναι οδυνηρό να ανακαλύπτεις πως ότι "χάρηκες" εσύ ως παιδί, τώρα το χαρακτηρίζεις επικίνδυνο και δύσκολο και δεν αφήνεις το παιδί σου να το απολαύσει...
Το νόμισμα όμως έχει και την άλλη του όψη...
Όταν ταξιδεύαμε στο φιατάκι χωρίς ζώνες και αερόσακους, τα αυτοκίνητα δεν ήταν τόσο γρήγορα και οι δρόμοι δεν επέτρεπαν στον οδηγό να αναπτύξει μεγάλες ταχύτητες...
Όταν καβαλάγαμε τα μηχανάκια χωρίς δίπλωμα ήταν παπάκια και όχι μηχανές μεγάλου κυβισμού που είναι σήμερα. Το πέσιμο από το παπάκι προκαλεί μερικές εκδορές... Από τη μηχανή;
Όταν παίζαμε στους δρόμους όλη μέρα -όσοι από εμάς έπαιζαν, γιατί εγώ που μεγάλωσα στο κέντρο της Αθήνας δεν κατέβηκα ποτέ στο δρόμο χωρίς τη συνοδεία ενηλίκου- δεν υπήρχαν τόσα πολλά αυτοκίνητα και δεν ήταν χτισμένη και κάθε σπιθαμή γης! Υπήρχε και καμιά αλανίτσα!
Όταν είχαμε άπειρο χρόνο για παιχνίδι τα απογεύματα οι απαιτήσεις της κοινωνίας δεν ήταν τόσο μεγάλες... Αρκούσε να τελείωνες το σχολείο -με τη μισή ύλη από ότι σήμερα- και να μάθαινες μια ξένη γλώσσα και είχες πολλές προοπτικές. Τώρα, άμα πας να βρεις δουλειά με ένα χαρτί Πανεπιστημίου και μια ξένη γλώσσα θα σου πουν "Που πας ρε Καραμήτρο!"
Δεν διπλοκλειδώναμε πόρτες και παράθυρα, γιατί τότε ήμασταν όλοι πάνω κάτω στην ίδια οικονομική κατάσταση… Τώρα υπάρχει μεγάλη ανισότητα και η εγκληματικότητα αυξάνεται…
Τρώγαμε γλυκά και αναψυκτικά και υπήρχαν απλά χοντρά παιδιά, αλλά τότε οι περισσότερες μαμάδες ήταν σπίτι και υπήρχε ένα ζεστό μαγειρεμένο φαγητό για μεσημέρι και βράδυ. Τώρα τα περισσότερα παιδιά τρέφονται μόνο με junk food!
Οι μαμάδες ΠΡΕΠΕΙ να εργαστούν για να προσφέρουν οικονομικά στο σπίτι.
Δεν υπήρχε τόσο μεγάλος πανικός για τις αρρώστιες, επειδή οι ιοί δεν μεταλλάσσονταν τότε με τους ρυθμούς που μεταλλάσσονται τώρα. Ακόμα και το γεγονός ότι τα περισσότερα παιδιά τρέφονταν πιο σωστά τότε τα προστάτευε από κάθε είδους εποχιακή αρρώστια.
Αυτοί που δε συμμετείχαν στα σχολικά παιχνίδια και δεν ήταν καλοί μαθητές, χαρακτηρίζονταν χαζοί και βλάκες και κανείς δεν ασχολούνταν μαζί τους… ούτε συμμαθητής ούτε εκπαιδευτικός… Σήμερα πολλοί από αυτούς, επειδή ακριβώς κανείς δεν τους στήριξε όταν το είχαν ανάγκη, ίσως να μην μπορούν ακόμα να ενταχθούν στην κοινωνία.
Όταν εμείς περνούσαμε ώρες ατελείωτες κάτω από τον ήλιο, οι ακτίνες του δεν ήταν τόσο επικίνδυνες ή τουλάχιστον δεν το ξέραμε και πολλοί το πλήρωσαν πολύ ακριβά!
Η επικοινωνία μέσω chat room και sms είναι μοιραία αφού τελικά ο χρόνος που μένει στους σημερινούς νέους –αλλά και στους μεγαλύτερους- είναι λίγος και συνήθως δεν προλαβαίνουν να βρεθούνε…
Όλοι μας κάνουμε τη σύγκριση του «χθες» με το «σήμερα» και δεν είμαστε οι πρώτοι που αναπολούμε τις «παλιές καλές εποχές»… Πριν από εμάς το έκαναν οι γονείς μας και πιο πριν οι παππούδες μας. Είναι δύσκολο να αποδεχθεί η μια γενιά την άλλη. Και ακόμα πιο δύσκολο στις μέρες μας όπου το χάσμα είναι ακόμα πιο μεγάλο.
Σίγουρα κάποια πράγματα ήταν καλύτερα κάποτε, αλλά πολλά είναι καλύτερα τώρα…
Και το χειρότερο όλων είναι ότι για ότι κατηγορούμε τις σημερινές κοινωνίες, εμείς είμαστε η γενιά που τα δημιούργησε ή που αν μη τι άλλο δε σταμάτησε τη δημιουργία τους.
Δεν μπορούμε να παραπονιόμαστε και να κλαιγόμαστε για την κατάντια του σήμερα, όταν και εμείς είμαστε οι υπαίτιοι αυτής της κατάστασης.
Οι μεταπολεμικοί παππούδες μάθανε στα παιδιά τους να «λουφάρουν» για να τα προστατέψουν και μετά τους εξιστόρησαν πόσο υπέφεραν εκείνοι ενώ… «εσείς τα βρήκατε όλα έτοιμα».
Οι μεταπολιτευτικοί μπαμπάδες μάθανε στα παιδιά τους ότι η μόνη λύση για «καλή ζωή» είναι το δημόσιο και μετά τα κατηγόρησαν ότι δεν δουλεύουν.
Ας μην κάνουμε κι εμείς το ίδιο…
Άλλωστε η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι η εξέλιξη με τα θετικά της και τα αρνητικά της είναι αναπόφευκτη…"
Χριστίνα Περόν
Ο συντάκτης;
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
