«Περιοδικά τέχνης και λόγου στη Ρόδο (1946-2011)»

Ξεχωριστό ήταν το περασμένο Σαββατόβραδο (19/3) για τους φίλους και αναγνώστες των περιοδικών τέχνης και λόγου της Ρόδου για την περίοδο 1946-2011. Χάριν της ομότιτλης εκδηλώσεως που πραγματοποιήθηκε στο βιβλιοπωλείο «Το Δέντρο» υπό τον συνδιοργανωτική ευθύνη του περιοδικού ΝΗΣΙΔΕΣ.

Από κοινού ομιλητές και ακροατήριο επιχείρησαν μία γόνιμη επίσκεψη σε μία «όχι ιδιαιτέρως προβεβλημένη πτυχή της πνευματικής ιστορίας του άμεσου τόπου μας»: τα ροδίτικα περιοδικά τέχνης και λόγου της πρώτης μεταπολεμικής περιόδου έως τις μέρες μας.

Πρώτος ο κος Μιλτιάδης Λογοθέτης, συγγραφέας και συντακτικό μέλος ορισμένων από τα εν λόγω περιοδικά, με ανάγλυφο και συνάμα τεκμηριωμένο λόγο έδωσε το ιστορικό περίγραμμα μέσα στο οποίο αναδύθηκε η διερευνώμενη εκδοτική παραγωγή: τα έντυπα και το ανθρώπινο δυναμικό που πρωταγωνίστησε εντός και γύρω από αυτά।

Ο κος Γιάννης Ηρακλείδης, εκδότης του εν ενεργεία περιοδικού ΝΗΣΙΔΕΣ (με εκδοτική και συντακτική πείρα από τον «Δρόμο» (1981-1983) όσο κι από τα «Έβδομα» (2006-2009), ανέλαβε να αναδείξει τις αρετές και την ξεχωριστή συμβολή του περιοδικού «Τέχνη» κατά τα έτη 1946-1948 υπομνηματίζοντας στο τέλος στοιχεία που καθιστούν το γεγονός της εκδόσεως του ανοιχτό και επίκαιρο ακόμη και στις μέρες μας.

Στην παρουσία των ντόπιων δημιουργών, όπως αποδελτιώνεται στην περιοδική λογοτεχνική ύλη των τελευταίων 70 ετών, αναφέρθηκε ο κος Μανόλης Μακρής, πρόεδρος της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών Δωδεκανήσου। Καθώς επίσης και στους θεματικούς άξονες πάνω στους οποίους οι Ρόδιοι δημιουργοί εμπιστεύτηκαν την έμπνευσή τους.

Σε ένα συντομότερο κατ’ ανάγκην, πλην όμως επίσης στοχαστικό, ανα-στοχαστικό πιο σωστά, δρόμο κινήθηκαν και οι παρεμβάσεις των 3 εν ενεργεία περιοδικών τέχνης και λόγου: του περιοδικού «Ήλιος», για το οποίο μίλησε η κα Ελευθερία Μπινίκου, του «Ήρρινα» δια της ομιλίας της κας Αφροδίτης Αθανασοπούλου και εν τέλει των «Νησίδων» με εισηγητή τον κο Πάνο Δρακόπουλο, ο οποίος είχε και την ευθύνη του συνολικού συντονισμού της εκδηλώσεως.

Ενδιαφέροντα τέλος, ήταν τα σχόλια ορισμένων παριστάμενων ακολούθως, όσον αφορά το παρελθόν, αλλά και την προοπτική εγχειρημάτων αυτού του είδους.

Ωστόσο «νικήτρια» της εκδηλώσεως δεν στέφθηκε η λογιστική. Στέφθηκε η μνήμη: σημείο αιχμής της βραδιάς – τα εγκαίνια της εκθέσεως «Περιοδικά τέχνης και λόγου στη Ρόδο (1946-2011)» (αρχείο Μ. Λογοθέτη). Και κάτι ακόμη: η ανυπακοή των συνδιοργανωτών απέναντι σε αυτό το φαινόμενο που εύστοχα έχει περιγραφεί για τις υπό το ΔΝΤ ημέρες μας ως ο «κομφορμισμός του παραπόνου και της αποκαρδίωσης».

Οι ΝΗΣΙΔΕΣ και «Το Δέντρο» ευχαρίστησαν θερμά στο τέλος της βραδιάς τους πολλούς συμμετέχοντες και παρευρισκόμενους, μεταξύ των οποίων ήταν συγγραφείς, μελετητές, δάσκαλοι και των τριών βαθμίδων εκπαιδεύσεως, μέλη ορισμένων τοπικών πνευματικών φορέων και τέλος, ο νέος Αντιδήμαρχος Πολιτισμού του Δήμου Ρόδου (και νέος πρόεδρος του ΔΚΣΜΡ) κος Σ। Διακοσταματίου.

Για το καρδιοχτύπι του ήλιου

“Για το καρδιοχτύπι του ήλιου"

Μουσική: Roger Waters

(“Set the controls for the heart of the sun",

Pink Floyd, 1968)

Στίχοι-διασκευή: Πάνος Δρακόπουλος

Βίντεο: Στέλιος Σκαραβαίος

Ενορχήστρωση-παραγωγή: Π. Δρ. (Μάρτιος 2011)

Παίζουν οι μουσικοί:

Ρίτσα: φωνητικά

Ηλίας Τσούτσας: ηλεκτρικό μπάσο, φωνητικά

Νεκτάριος Αυγενικός: κλασσική κιθάρα

Άννα Νικητιάδη: κρουστά

Στράτος: κρουστά, ακορντεόν

Πάνος Δρακόπουλος, κιθάρες, πλήκτρα, φωνή, ακουστικό μπάσο

Σε υψηλή ανάλυση (High Definition) εδώ:

http://www.facebook.com/video/video.php?v=202041179821569&saved

Περικοπή μίας κάποιας σύντομης συνομιλίας

-->

Στο μνημόσυνο του πατέρα μου είχε μαζευτεί κόσμος πολύς – προηγούταν εξάλλου η Κυριακάτικη Λειτουργία της 2^ης εβδομάδας της Αποκριάς. Παρακολουθούσα τα λόγια που εκφωνούσε ο παπάς. Αν γνωρίζεις καλά τη γλώσσα του πρωτοτύπου, απολαμβάνεις βαθύτερα την περιεχόμενη ποίηση και συνάμα γίνεσαι γόνιμο χώμα για τον βλαστό των αναδυώμενων αποριών σου.

Καλώντας το ποίμνιο για το μυστήριο της θείας κοινωνίας ο παπάς μνημόνευσε στον ίδιο στίχο τον φόβο, την αγάπη, τον Θεό. «Φόβο, είπε» ψιθύρισα στην Κ. ενοχλημένος. «Όχι, όπως το εννοείς» μου απαντά. «Εδώ ο φόβος σημαίνει, δέος». «Ας έλεγε λοιπόν, δέος – όχι φόβο» επέμεινα.

Με την Κ. το συνηθίζουμε να ανοίγουμε λαγούμια στα λόγια του τελετουργικού που κάθε φορά παρακολουθούμε. Λαγούμια του Λόγου – πιο σωστά: σκάβοντας στο ξέφωτο του Λόγου.

Αυτό που συνέβη για πρώτη φορά ήταν ότι την σύντομη στιχομυθία μας συνέλαβε η αστυνομία της πίστεως – συγνώμη, η αστυνομικός της πίστεως, ήθελα να πω. Μία γυναίκα μπροστά μου που αν άφηνε να φανεί το πραγματικό χρώμα των μαλλιών της ίσως και να την έλεγαν χαιδευτικά Χιονούλα.

«Ναι, φόβος: γιατί όχι; Κρατάει ο πάτερ στα χέρια του το αίμα και το σώμα του Θεού!». «Φόβος και αγάπη δεν κάνουνε καλό ζευγάρι» προλαβαίνω διστακτικά να αντιτείνω. Και πιο σταθερά προσθέτω ένα από τα πιο παλιά μου ερωτηματικά: «φόβος και αγάπη – μαζί;».

«Εδώ έχεις μπροστά σου το αίμα και το σώμα του Χριστού, τον Θεό τον ίδιο! Αν το πιστεύεις βέβαια. Αλλά είναι εδώ μπροστά σου – δε θα αισθανθείς φόβο;».

Μου είπε κι άλλα – τα σκέπασε η σκέψη ότι ήταν εντελώς μάταιο να άρθρώσω τις προηγούμενές μου ενστάσεις. Δεν είχα αντιληφθεί ο ανόητος πως πέρα από την μέθεξη της στο μυστήριο και την βεβαιότητά της στην ολοστρόγγυλη αλήθεια του, κάθε παραπάνω φράση ήταν για την ίδια μία ανεπιθύμητη ενόχληση.

Έκανα νέα λάθος εκτίμηση: «Δε ήθελα να σου μιλήσω σα δασκάλα ή να σου κάνω κύρηγμα, μα σε είδα καλό και μυαλωμένο νέο και είπα να παρέμβω» με κατακεραύνωσε. «Σας άκουσα» είπα κυριολεκτώντας στο ακέραιο. «Σας άκουσα» δευτερολόγησα αμέσως – με ένα χαμόγελο που φανέρωνε την εκκρεμότητα μεταξύ του σεβασμού στον λόγο του άλλου και στην αμφισβήτησή του.

Πολλές σκέψεις μού έφερε στο κατόπι του αυτός ο σχεδόν ασήμαντος διάλογος. Δε θα σταθώ παρά μόνο σε μία: είναι αδιανόητη η συνομιλία με μία παραίσθηση – του άλλου.

Και κάτι ακόμη: αν ήμουν πιστός και δη ορθόδοξος χριστιανός, θα ντρεπόμουν να βάλω τον φόβο μπροστά από το σώμα και το αίμα του Θεού. Εκτός κι αν λαθαίνω: πουθενά στις κυριολεξίες και τις μεταφορές των Ευαγγελίων δεν υφίσταται παρόρτυνση του Ιησού προς τον φόβο. Ενώπιον της τιμωρίας, ναι, ο φόβος είναι παρόν. Μα για να έρθει κάποιος σε επαφή με τα σημαντικά πρόσωπα και τα πράγματα της ζωής, πόσο μάλλον για Τον πλησιάσει, όχι.

Έπειτα αργά το βράδυ σκέφτηκα να αρθρώσω κάτι από το μελάνι αυτού περιστατικού μέσα μου. Οι ημερολογιακές αυτές καταγραφές δεν υπομνηματίζουν παρά τον αφρό. Προχώρησα στα βαθιά. Εκεί έγραψα το «Ίσως».

Θα το δημοσιεύσω – σε προσεχή ανάρτηση.

Άνευ φόβου και ελέους…

"Ο ύπνος των αγαλμάτων

Το μουσικό μονόπρακτο εν ονόματι

"Για το καρδιοχτύπι το ήλιου"

θα ερμηνευτεί χάριν του βιβιλιοπαρουσίασης του νέου βιβλίου

του Νίκου

"Ο ύπνος των αγαλμάτων" στην Ρόδο (23/३/2011).