"Ο
Αυτόχειρ" του Μ. Μητσάκη: ένα διήγημα κομψοτέχνημα ύφους και όχι μόνον...
Τί να
πρωτοθαυμάσει κανείς;
Την κελαρυστή καθαρεύουσα (που θυμίζει ώριμο Εμπειρίκο, περίπου μισό αιώνα πριν από
τον μεγάλο ποιητή) η οποία αφηγείται κάτι πολύ περισσότερο από ένα ηθογραφικό
κάδρο του 19ου αιώνα - ή τον έμμεσο ύμνο στην αδιάκοπη ροή της ζωής -στην
μεγάλη κλίμακα της πόλεως- όπως διαπλέκεται με το σιωπηλό μελάνωμα που απλώνει
-στην μικρή κλίμακα, του ενός ανθρώπου- μία αυτοχειρία;
Ενδιαφέρον
έχουν επίσης οι εικασίες που εγείρονται με αφορμή το ότι λίγο μετά τον
"Αυτόχειρα" ο Μητσάκης κλείστηκε στο Δρομοκαϊτειο φρενοκομείο –
κυρίως για το ειδικό αλληγορικό βάρος με το οποίο ενδεχομένως ως λογοτεχνικό
κείμενο, υπό αυτές τις συνθήκες, επιφορτίζεται: ο Αυτόχειρας είναι άραγε μία
περσόνα του συγγραφέα που φαντασιώνεται το τέλος του και την παντελή αδιαφορία
που αυτό θα εισπράξει από την κοινωνία της εποχής του;
Ή ο Αυτόχειρας είναι ο καθένας από μας μας - καθώς, είτε μάς αρέσει, είτε όχι, η ζωή συνεχίζεται και μετά από μας, σε όλες της τις οκτάβες, δίχως καμία αναστολή ή αναστροφή;
