"Ο Αυτόχειρ"

"Ο Αυτόχειρ" του Μ. Μητσάκη: ένα διήγημα κομψοτέχνημα ύφους και όχι μόνον...

Τί να πρωτοθαυμάσει κανείς;

Την κελαρυστή καθαρεύουσα (που θυμίζει ώριμο Εμπειρίκο, περίπου μισό αιώνα πριν από τον μεγάλο ποιητή) η οποία αφηγείται κάτι πολύ περισσότερο από ένα ηθογραφικό κάδρο του 19ου αιώνα - ή τον έμμεσο ύμνο στην αδιάκοπη ροή της ζωής -στην μεγάλη κλίμακα της πόλεως- όπως διαπλέκεται με το σιωπηλό μελάνωμα που απλώνει -στην μικρή κλίμακα, του ενός ανθρώπου- μία αυτοχειρία;

Ενδιαφέρον έχουν επίσης οι εικασίες που εγείρονται με αφορμή το ότι λίγο μετά τον "Αυτόχειρα" ο Μητσάκης κλείστηκε στο Δρομοκαϊτειο φρενοκομείο – κυρίως για το ειδικό αλληγορικό βάρος με το οποίο ενδεχομένως ως λογοτεχνικό κείμενο, υπό αυτές τις συνθήκες, επιφορτίζεται: ο Αυτόχειρας είναι άραγε μία περσόνα του συγγραφέα που φαντασιώνεται το τέλος του και την παντελή αδιαφορία που αυτό θα εισπράξει από την κοινωνία της εποχής του;

Ή ο Αυτόχειρας είναι ο καθένας από μας μας - καθώς, είτε μάς αρέσει, είτε όχι, η ζωή συνεχίζεται και μετά από μας, σε όλες της τις οκτάβες, δίχως καμία αναστολή ή αναστροφή;