Η ώρα των εμβολιασμών

[Γελοιογραφία: Δ. Χατζόπουλος / εφημ. Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 29/11/2020]

Η επιστήμη δεν είναι ενός άλλου κόσμου. Εμπεριέχει τον άνθρωπο – που σημαίνει, εμπεριέχει και τις σκιές του και τα ελαττώματά του. Λόγου χάριν, την αλαζονεία του ή την παθολογική του ανάγκη για βεβαιότητες.

 

Η επιστήμη όμως διαθέτει, ειδικά ως προς το τελευταίο, ένα πλεονέκτημα που δεν εμφανίζεται σε καμιά άλλη περιοχή του επιστητού (πχ στην θρησκεία): αναγνωρίζει τα λάθη της. Προχωράει διορθώνοντας τα. Γεγονός που σημαίνει πως μία ισχυρή δόση σκεπτικισμού πάντα την θρέφει και την γονιμοποιεί, στο επόμενο της, κάθε φορά, βήμα.

 

Απέναντι στην κόβιντ περιπέτεια είδαμε την χειρότερη, ίσως, μα και την καλύτερη εκδοχή της επιστήμης. Αν δεν διευκρινιστεί επακριβώς στο μέλλον η βιολογική κοιτίδα του τελευταίου κορωνοϊού, θα αναρωτιόμαστε ες αεί για το αν είναι γέννημα ενός εργαστηρίου ή του φυσικού μας οικοσυστήματος με τη συνέργεια των όρων που του επιβάλλει η μαζική κτηνοτροφία (τα δύο μέχρι στιγμής πιο πιθανά σενάρια εκκίνησης του προβλήματος).

 

Πολλοί επιστήμονες της πλέον όχι και τόσο μακρινή μας Κίνας αρχικά υιοθέτησαν τον νόμο σιωπής που τους επέβαλαν οι Κινεζικές αρχές, ενώ και ο ίδιος ο Π.Ο.Υ. ακόμη, υπό τις πιέσεις του κινεζικού παράγοντα, έκανε αρχικά άστοχες καθησυχαστικές δηλώσεις, τις οποίες αργότερα υποχρεώθηκε να ανασκευάσει.

 

Είδαμε όμως και την άλλη όψη του νομίσματος: είδαμε και τον καθημερινό αγώνα του νοσηλευτικού και ιατρικού προσωπικού σε όλη την υφήλιο, να αγωνίζεται σε καθημερινή βάση με τα πενιχρά μέσα που του έχουν αφήσει οι περί υγείας τρέχουσες οικονομικές πολιτικές, καθώς και με τα νέα, κατ’ ανάγκην αποσπασματικά δεδομένα που το προμήθευε, στο ενδιάμεσο, η πρωτογενής επιστημονική έρευνα.

Ό,τι κατορθώθηκε μέχρι στιγμής είναι απόρροια αυτού του μόχθου. Ειδάλλως θα είχαμε εντελώς διαφορετικά νούμερα (κρουσμάτων και νεκρών) όπως και διαφορετικές πολιτικές, παγκοσμίως.

 

Τελευταίο μείζονος βήμα σε αυτή την προσπάθεια της επιβίωσης μας είναι ο εμβολιασμός έναντι του κορωνοϊού. Πληροφορούμαστε πως τα εμβόλια, που έχουν περάσει τους σχετικούς θεσμικούς ελέγχους, έχουν μεταξύ τους διαφορές στα πρωτόκολλα και την παρασκευή τους κι ότι η αποτελεσματικότητα τους δεν υπόσχεται το 100 τοις 100.

 

Είναι εύλογο να ανησυχεί κανείς – που θέλει να είναι έντιμος πρωτίστως απέναντι στον σκεπτικισμό του, μα και στην κρισιμότητα της ιστορικής αυτής φάσης. Σε αυτές όμως τις περιπτώσεις συλλειτουργεί μέσα μας και η εμπιστοσύνη που είτε έχουμε, είτε δεν έχουμε, στους ιατρικούς κι επιστημονικούς θεσμούς.

 

Η πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ιδιαίτερα σύνθετη – τόσο που, αν ήταν όντως απλή, όλες οι σχετικές θεωρίες συνωμοσίας θα θρυμματίζονταν με το που θα έσκαγαν ράμφος από το αυγό τους. Η απλότητα του αφηγήματος που προτείνουν εξηγεί σε πολύ μεγάλο βαθμό τη δημοφιλία τους – που όσο κι αν είναι σε ανθρώπινο επίπεδο κατανοητή, σε πολιτικό επίπεδο, εγκυμονεί πολλούς κινδύνους.

 

Διακυβεύονται τόσα πολλά απ’ την επιτυχία των εμβολιασμών. Όχι μόνον το μείζον αγαθό της σωματικής μας υγείας, αλλά και τα στοιχεία εκείνα που συγκροτούν τα πνευματικά μας αντισώματα σε πανανθρώπινη, πολιτισμική κλίμακα.