Βάσω Μπεσκάκη

Το ποια υπήρξε η Βάσω Μπεσκάκη στον χώρο του ελληνικού μπάσκετ είναι γνωστό εδώ και τρεις δεκαετίες: ένα μοναδικό και χαρισματικό πλάσμα που ήπιε μέχρι την τελευταία γουλιά ό,τι μπορεί να προσφέρει ο μαγικός στροβιλισμός της πορτοκαλί μπάλας στα εντόπια και διεθνή τερέν – όλα όσα εμείς οι συμμαθητές της στο 20^ο Γυμνάσιο και Λύκειο Αθηνών απλώς ονειρευτήκαμε την επαύριο των δύο μεγάλων Ευρωμπάσκετ (του ‘87 και του ‘89) – τα οποία άλλαξαν την μοίρα του αθλήματος στην χώρα μας και την σχέση των τότε εφήβων μαζί του.

Αν όμως υπήρξα μια φορά θαυμαστής της στο τι μπόρεσε να πετύχει με την ομάδα του Σπόρτινγκ (κι όχι μόνον) και την Εθνική Ελλάδος, ομολογώ πως εκεί που αισθάνθηκα έναν σεβασμό για εκείνη στο όριο του απόλυτου αφορούσε τον τρόπο με τον οποίο μίλησε δημοσίως για τον καρκίνο και για τις αλλαγές που αυτός επέφερε στη ζωή της:

«Έμαθα να μην είμαι αλαζονική. Να αντιμετωπίζω τους άλλους με περίσσια συμπάθεια. Παρακολουθώ τους ανθρώπους και σκέφτομαι ότι ο καθένας κρύβει κάτι μέσα του. Ο καρκίνος με δίδαξε να μην είμαι ψωροπερήφανη. Να ζητάω βοήθεια και να δέχομαι τη βοήθεια για να σταθώ στα πόδια μου. Θεωρούσα τον εαυτό μου ανεξάρτητο και δεν ήθελα να εξαρτώμαι από κανέναν, αλλά τελικά όλοι χρειαζόμαστε τον συνάνθρωπό μας. Η αλληλοβοήθεια δίνει βάθος στις σχέσεις μας με τους άλλους. Κανένας δεν είναι μεμονωμένη νησίδα μέσα στην κοινωνία».

Ναι, αυτός ο άνθρωπος – μέσα στη δίνη του υπαρξιακού του αγώνα – ήταν τόσο γενναιόδωρος.