Θερινές Προβολές

“Asteroid City” (2023): Οπτικό – κινηματογραφικό ποίημα.

 

Τρία επίπεδα πραγματικότητας – που το ένα καθρεφτίζει το άλλο – δημιουργώντας μία ξεχωριστή σπουδή πάνω στο νόημα (στα νοήματα – μήπως;) της ζωής και της τέχνης.

 

Δέχτηκε επικρίσεις πως υπολείπεται σε μεστότητα και «χαρακτήρα» – από άλλα έργα του Άντερσον. Δεν τις υιοθετώ.

 

Παρότι διαφωνώ με τη κεντρική του θέση τόσο στα περί τέχνης – όσο και στα περί ζωής – δεν μαγευόμαστε ή όχι λόγω των «απόψεων» ενός έργου. Ένα έργο τέχνης δεν είναι διδακτορική διατριβή. Εμπεριέχει κι οπτικές που τις βρίσκουμε επιπόλαιες ή αγοραίες ή απλώς αμήχανες. Ε, και;

 

Το πώς συνάπτονται αυτές οι οπτικές είναι κυρίως αυτό που μετράει – το πώς εξιστορούνται, με απλά λόγια.

 

Κι εκεί ο Άντερσον είναι ποιητής.

 

Η ταινία έχει μία συναρπαστική πολλαπλότητα – που θα ήταν μέλι στο ψωμί πολλών εργαστηρίων γύρω από ζητήματα αισθητικής, ηθικής – κι εν γένει, της καλλιτεχνικής πράξης.

 

Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό το “Asteroid City” είναι όντως μέλι. Ούτως ή άλλως.

 

Απ’ την γύρη πολλών αγρών, φυτών και οικοσυστημάτων.

 

Της ζωής και της τέχνης.

2 θαυμάσια ντοκιμαντέρ.

Διαφορετικά στην στόχευση και φυσικά στην θεματολογία τους: στο «Meeting Gorbachev» (2018) γίνονται αντικείμενο μελέτης τα έργα και οι ημέρες του τελευταίου ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης – ενώ στο «Ryuichi Sakamoto: Coda» (2017) φιλοτεχνείται η μουσική προσωπογραφία του προσφάτως εκλιπόντα Ιάπωνα συνθέτη κι ακτιβιστή.

 

Διαφορετικά στην στόχευση και φυσικά στην θεματολογία τους – όμοια όμως στην οξυδέρκεια και την διεισδυτικότητα τους.

 

Καθώς και στην διανοητική-πνευματική πρόκληση που εγείρουν.