Πολύ ενδιαφέρουσα η
προσέγγιση του Ιωσήφ Σηφάκη (Βραβείο Τούρινγκ 2007) σε διάφορες περιοχές του
επιστητού – σε διάφορες επικράτειες της ζωής μας.
Τον παρακολουθώ, τα
τελευταία χρόνια, όταν μιλάει ή γράφει για την πολυπλοκότητα στην οικονομία,
στις φυσικές επιστήμες – μέχρι και την οντολογία.
Έχει, εκτιμώ, ιδιαίτερη αξία
η θέση του πως η πολυπλοκότητα διαστρωματώνεται – ανάλογα με την κλίμακά της.
Και αυτή η προσέγγιση μάς
είναι αναγκαία. Η νηφάλια προσέγγιση της πληροφορικής.
Είναι αλάθητη;
Όχι, φυσικά.
Εκπέμπει όμως μία αγωνία
αφύπνισης της κοινωνίας απ' τις καθημερινές της μέριμνες – που είναι ωστόσο κοντόθωρες σε σχέση με την «μεγάλη
εικόνα».
Ο κόσμος αλλάζει καλπάζοντας
– κι εμείς βρίσκουμε θέματα για να μας παγιδεύουν στην πόλωση, στην οποία
εθελούσια προστρέχουμε.
Και κάτι ακόμη. Χρειάζεται
συχνότερα να ασκούμε την ικανότητα της κριτικής σκέψης. Της λογικής ανάλυσης.
Το συναίσθημά μας μάς
φυλακίζει – όταν του δίνουμε όλα τα κλειδιά των απαντήσεων.
Όπως και η λογική μάς
φυλακίζει – όταν διώχνει από μέσα μας κάθε άλλη "φωνή".
Αναρωτιέμαι: ακούγονται
κοινότυπα όλα αυτά;
Αυτό που είναι όντως
κοινότοπο - είναι η ηγεμονία του ενός εις βάρος του άλλου - και ταυτόχρονα,
κάτω απ' την ψιλή μύτη αυτής της ηγεμονίας να περνάνε από κάτω της όλα τα
μεγάλα θέματα της εποχής μας - κι εμείς ως κοινωνία να μην παίρνουμε, εν τέλει,
χαμπάρι.
Εννοώ: την κλιματική αλλαγή
και την διαρκή άνοδο-επέκταση της Τεχνητής Νοημοσύνης – αλλά και την αστόχαστη
στάση πολιτικών, οικονομικών κι επιστημονικών ελίτ απέναντί τους.
Αυτήν την μπετόν αρμέ αστοχασιά
κυβερνόντων κι απλών πολιτών επιχειρεί να ραγίσει ο λόγος του Σηφάκη – και σκέφτομαι
και συνάμα νιώθω: πως έχει δίκιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου