Κι ας μην έχει, εδώ και δεκαετίες, την προσοχή του ενεργού αναγνωστικού κοινού η ελληνική ποίηση επιμένει να μάς δίνει διαμαντάκια.
Μέσα στο 2024 κυκλοφόρησαν – πλάι σε άλλες αξιόλογες συλλογές – 2 έργα εντελώς ανόμοια μεταξύ τους, των οποίων όμως το βάθος, η εκφραστική δύναμη και η ομορφιά επικυρώνουν για μία ακόμη φορά το εύρος του σύγχρονου ποιητικού μας φάσματος.
Α. «Φεγγάρια παιδιά» – του Γιάννη Παπαδάτου (Εικονογράφηση: Βάσω Ψαράκη, Πατάκης, 2024)
Β. «Το χρονικό του πάντοτε τελευταίου θανάτου» – του Σταύρου Ζαφειρίου (Με εικόνες και σχέδια του Στ. Παναγιωτάκη, Νεφέλη, 2024).
· «Φεγγάρια παιδιά»: Στο ποτήρι να το πιείς (και να το τραγουδήσεις) – με το ανεξάντλητο παιχνίδι του, την άπλετη φωτοχυσία και τον πλούτο της φαντασίας του.
Αξιοπρόσεχτη διάσταση του έργου:
Η αρχιτεκτονική του ποικιλομορφία (συναντάει κανείς από οχτάστιχα και λίμερικ, μέχρι χαϊκού, έμμετρα, αλλά κι ελευθερόστιχα ποιήματα) – αντίστοιχη στην παιγνιώδη στιχουργική του.
Δείγμα γραφής:
Του σχολειού χαϊκού
Δες, το σχολειό μου
στη μέση του ορίζοντα
αχτινοβολεί.
•
Η δασκάλα μου
σε χαράς πεντάγραμμο
όνειρα κτίζει.
•
Πλοίο της σκέψης
η κασετίνα μου
κι εγώ καπετάνιος.
•
Το μάθημά μας
οργωμένο χωράφι;
Σπόροι φυτρώνουν.
(σελ. 34)
Ένα γράμμα του Όλιβερ Τουίστ
Πήρα το γράμμα σου
κι ό,τι μου λες θα κάνω,
φίλε μου Όλιβερ…
Ναι! Με αγάπη θα σκέφτομαι
τα νέα σου αδέρφια –έτσι τα λες–
που ποτέ δεν ξεχνάς.
Μοιραζόμαστε με ένα από αυτά
την ίδια των γονιών μας φροντίδα.
Μαζί ονειρευόμαστε σμαραγδένια ακρογιάλια
με χρώματα μύρια και ήχους χιλίων οργάνων
σ’ έναν κόσμο που πετά με φτερά ευτυχίας.
Χθες ζωγραφίσαμε μια παιδική χαρά
που μέσα ένα παιδί κάνει ποδήλατο
στα πέταλα μιας μαργαρίτας,
κι ένα άλλο ακροβατεί στον μίσχο ενός υάκινθου
ενώ δυο κύκνοι στη λιμνούλα
κάνουν βουτιές και παίζουν βόλεϊ με το φεγγάρι…
(σελ. 42)
· «Το χρονικό του πάντοτε τελευταίου θανάτου»: Στον ταξιδιωτικό σου σάκο – με την ευθύβολη ματιά του πάνω στην απώλεια, την ύπαρξη και την εξέγερση.
Αξιοπρόσεχτη διάσταση του έργου:
Το σκηνικό του εκτόπισμα (πρόκειται για βιβλίο που δεν προορίζεται αποκλειστικά στην σιωπηρή ανάγνωση του γραφείου ή του δωματίου) και ο πνευματικός διάλογος που συνάπτει με ένα εμβληματικό έργο της μοντερνιστικής ποίησης, την «Αμοργό» του Ν. Γκάτσου.
Δείγμα γραφής:
Λόγε του ανθρώπου, πορεύσου.
Μόνον εσύ μπορείς να περάσεις το ποτάμι δύο φορές
Μόνον εσύ μπορείς να χωρέσεις το όμικρον του χρόνου όλο τον χρόνο.
Πορεύσου, πορεύσου.
μόνο εσύ μπορείς να δεις την όψη πίσω απ’ την όψη του κόσμου,
στην όψη του κόσμου να δεις
τη μέλισσα στο λουλούδι της
και τον αμνό στο μαχαίρι του,
το λουλούδι στον ήλιο του,
τον ήλιο στη λύκη του λύκου του,
το αίμα στις όψεις του κόσμου
[…]
Μόνο εσύ μπορείς να διακρίνεις πίσω απ’ την ψεύτικη όψη
την ήττα της μέλισσας απ’ το λουλούδι της,
την αγάπη του αμνού για το μαχαίρι του,
τον ήλιο στα δόντια του λύκου του,
το αίμα στη λύκη του κόσμου.
(σελ. 18-19)
Εντοπίστε και τις δύο ποιητικές συλλογές και μπείτε στον κόσμο τους – όχι μόνο τώρα, στην κορύφωση του καλοκαιριού – αλλά και κάθε τόσο που η ανάγκη σας για έξοδο απ’ τα οικεία και τα τετριμμένα είναι ισχυρότερη απ’ την αποδοχή της ηγεμονίας τους μέσα σας.
1η δημοσίευση: εφημερίδα ΡΟΔΙΑΚΗ, 6/8/2024
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου