«Μαρία Κάλλας – κάτω απ’ την περσόνα»

«Maria / Μαρία» (2024, 124’):

Εμπνευσμένη κινηματογραφική βιογραφία του Πάμπλο Λαραΐν για την κορυφαία λυρική τραγουδίστρια του 20^ου αιώνα, Μαρία Κάλλας.

 

Μακριά απ’ τη συνήθη δομική αφήγηση του είδους – οικεία, ωστόσο, για όσους παρακολουθούν την εργασία του Λαραΐν και στις δύο προηγούμενες του ταινίες («Τζάκι», 2016 – «Σπένσερ», 2021).

 

Το εύρημα: η κινηματογράφηση της τελευταίας εβδομάδας της Μ. Κάλλας κυρίως δια των ψευδαισθήσεων της – για τις οποίες η όποια πραγματολογική έρευνα (περίπου 15 βιογραφίες της Κάλλας κυκλοφορούν διεθνώς) ούτε να επαληθεύσει μπορεί – ούτε και να διαψεύσει.

 

Μπορεί όμως αυτή η προσέγγιση – να δείξει εξαιρετικά τι σόι αβίωτη ζωή έζησε η Μαρία.

 

Θεματικές: εκτός απ’ την αβίωτη ζωή και τη σχέση πραγματικότητας και ψευδαίσθησης – η καλλιτεχνική και η σωματική παρακμή, το πνευματικό φθινόπωρο, η αμφίθυμη σχέση με τον πάλαι ποτέ «τέλειο εαυτό», η οδύνη ως πρώτη ύλη της δημιουργίας, η ελευθερία ως υπέρβαση της οδύνης.

 

Στα συν: η γεμάτη λεπτούς χειρισμούς κι εύστοχη στην αξιοποίηση του χώρου κινηματογράφηση, η σε τρία επίπεδα άψογη φωτογραφία, η σωστά επιλεγμένη μουσική, οι κεντρικές ερμηνείες – η Τζολί στην υπηρεσία της Κάλλας κι όχι το αντίστροφο (επίσης πολύ καλοί οι δευτερεύοντες ρόλοι: απ’ τον Π. Φαβίνο και την Αλ. Ρορβάκερ μέχρι τον και την Β. Γκολίνο και τον Κ. Σμιτ-Μακφί) – και φυσικά, οι διάλογοι (προσεγμένο μέχρι την τελευταία του φράση – το σενάριο του Στίβεν Νάιτ).

 

Υποθέτουμε πως δε θα αρέσει σ’ ένα κοινό που έχει γαλουχηθεί είτε με ρηχές αγιογραφίες, είτε με προβοκατόρικες απομυθοποιήσεις των όσων βιογραφούνται στο σελιλόιντ. Ούτε σ’ εκείνους που μένουν στην πρώτη ύλη των περιοδικών – στο φτηνό κουτσομπολιό και στην έξαψη της κλειδαρότρυπας.

 

Σημείωση: από πολλές μεριές έχουν διατυπωθεί σοβαρές αντιρρήσεις για την σκηνή της εκπόρνευσης των δύο κοριτσιών από την μάνα τους. Το βέβαιο, που προκύπτει απ’ όλες τις πηγές είναι η προβληματική, απ’ άκρη σ’ άκρη, σχέση τους.

 

Εν κατακλείδι, είναι μία ταινία – που πηγαίνει πολύ παραπέρα απ’ την δημόσια περσόνα «Μαρία Κάλλας» – κι αφορά τον άνθρωπο κάτω απ’ την περσόνα, κάτω απ’ τις επιφανειακές στρώσεις του βίου του – και ειδικότερα, για τον άνθρωπο που υποφέρει.

 

Ίσως σκεφτεί κανείς: εξυπηρετεί την εποχή μας – όπου προκρίνεται η επιφάνεια και ο ναρκισσισμός της μία τέτοια ταινία ή την αντιπαλεύει;

 

Αυτό ας το κρίνει ο καθένας μας.

1η δημοσίευση: εφημερίδα ΡΟΔΙΑΚΗ