—Περουκίνι
θέλετε;
—Μη
το λέτε «περουκίνι». Πείτε το «κώμη».
—Καλώς.
Όχι, περουκίνι, μόνο, κώμη. Σε τι χρώμα;
—Πράσινο,
φυσικά!
«Ουδέποτε νοει άνευ φαντάσματος η ψυχή» Αριστοτέλης, Περί ψυχής Γ4, 431α, 16-17
—Περουκίνι
θέλετε;
—Μη
το λέτε «περουκίνι». Πείτε το «κώμη».
—Καλώς.
Όχι, περουκίνι, μόνο, κώμη. Σε τι χρώμα;
—Πράσινο,
φυσικά!
Σειρά:
ΤΑ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ
Σάουντρακ (φιλικό):
ΤΑΤΑΡΤΗ
Παραγωγή:
ΤΑ ΟΥΡΑΝΟΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙΑ
ΤΑτάρτη / WednΑsday
(feat. Μαρία-Καθολική Κατσιδώνη) [Summer Edition]
Μόλις κυκλοφόρησε - σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες!
https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/--wednsday-feat----summer-edition
Artwork εξωφύλλου: Στέλιος Σκαραβαίος
ΤΑτάρτη / WednΑsday
(feat. Μαρία-Καθολική Κατσιδώνη) [Summer Edition]
Μόλις κυκλοφόρησε - σε όλες τις μεγάλες
μουσικές πλατφόρμες!
https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/--wednsday-feat----summer-edition
[Artwork εξωφύλλου: Στέλιος Σκαραβαίος]
Κι ένα σχετικό χιουμοριστικό βιντεάκι:
Σάουντρακ (φιλικό): ΤΑΤΑΡΤΗ
Παραγωγή:
ΤΑ ΟΥΡΑΝΟΠΟΙΗΜΑΤΑΚΙΑ
Φλοράνς
Νουαβίλ, Μίλαν
Κούντερα: Γράψιμο… τι ιδέα κι αυτή!, Μετ. Γιάννης Η. Χάρης, Εστία,
2025.
Μια βιογραφία που
θυμίζει περισσότερο ντοκιμαντέρ, παρά την κλασική γραμμική αφήγηση του είδους —
κυρίως εξαιτίας της επιθυμίας του Κούντερα να εξαφανίσει στοιχεία για τους
μελλοντικούς του βιογράφους.
Από τη μία, η
πολυετής προσωπική σχέση της Νουαβίλ με τους Κούντερα και τα ταξίδια της σε
κομβικές στιγμές της ζωής τους. Από την άλλη, η βαθιά της σχέση με το έργο του
μεγάλου Τσέχου δημιουργού. Αυτά τροφοδοτούν ένα κείμενο που αποκλείει συνειδητά
τη σκανδαλοθηρία και ενσωματώνει όλες τις θεματικές που τον απασχόλησαν: το
χιούμορ, την ειρωνεία, την αμφισημία, την πολυπλοκότητα, το κιτς, τη νοσταλγία,
τη διάκριση ιδιωτικού και δημόσιου βίου· αλλά και τη φιλία, την αγάπη, την
αφοσίωση και την προδοσία, την αντοχή και το σπάσιμο των σχέσεων — την
ελαφρότητα και τη βαρύτητα των ανθρώπων.
Είναι μια βιογραφία
που προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσες και όσους θέλουν να πλησιάσουν τον
μυθοπλαστικό κόσμο του Κούντερα, αλλά για διάφορους λόγους δεν το έχουν
επιχειρήσει ακόμη.
Τα βιβλία που σε
οδηγούν σε άλλα έργα —γεμάτα ζωή και σπάνιο πνευματικό πλούτο— είναι δώρα που
μας γεμίζουν ευγνωμοσύνη.
Και
στην πραγματική και στον εικονική ζωή – η ίδια απόσταση: Αλλού κατοικεί ο ναρκισσισμός – αλλού η
ομορφιά.
[Απ' την σειρά: Λογοπλοκάμια]
Φλωρεντία
προχθές.
Καθώς επίσης: Ν. Υόρκη, Πεκίνο, Κάιρο, Ρίο
ντε Τζανέιρο, Βομβάι, Μελβούρνη, Αθήνα κοκ.
Κάθε μέρα.
«Απόδραση απ’ το Εγώ»
[Δεν γνωρίζω τον πραγματικό τίτλο της
εικόνας, ούτε τον/την δημιουργό της. Βλέπω όμως μία πιθανή θεματική του.
Κι είν’ αυτή που με οδηγεί να την ονομάσω έτσι ή μονολεκτικά:
'Ελευθερία'].
Το
κρίσιμο για μία συζήτηση που είναι άξια του εαυτού της –τουλάχιστον σε καθαρά
διανοητικό επίπεδο– έχει να κάνει με τη διάκριση απ’ όλους τους συνομιλητές του
περιεχομένου όσων μοιράζονται.
Μοιραζόμαστε
– όταν μιλάμε: γεγονότα, γνώμες ή προκαταλήψεις;
Αυτό
είναι το κρίσιμο ερώτημα – που οδηγεί στην αντίστοιχα ζωτική διάκριση, η οποία επίσης
αφορά όλους τους συνομιλητές.
Διότι
έτσι προκύπτει η κοινή συνείδηση του τι εκφράζουμε – και του τι ακούμε:
Πρόκειται για
γεγονότα, γνώμες ή προκαταλήψεις;
Όταν
εκλαμβάνονται τα γεγονότα ως γνώμη ή η προκατάληψη για γεγονός κοκ – η συζήτηση
εκτροχιάζεται. Κι αποτυγχάνει.
Είτε
έχουμε να κάνουμε με συζήτηση στο σπίτι – είτε στην εργασία – ή ακόμη και στα
σόσιαλ, όπου επικοινωνούμε γραπτώς.
Βοηθάει
πάρα πολύ επομένως – να αναρωτιόμαστε αναστοχαστικά στο τέλος μιας κουβέντας:
Τι
μοιραστήκαμε όντως; Τι επεξεργαστήκαμε;
Γεγονότα, γνώμες ή
προκαταλήψεις;
Εικαστικό: Nitai Das, Άτιτλο.
Φιλία:
ούτε
θάλαμος αντήχησης, ούτε γυάλα επιβεβαίωσης,
ούτε κρησφύγετο του εγωισμού μας
–
αλλά διαρκές άνοιγμα στον μέσα κι έξω μας κόσμο.
[30 Ιουλίου / Διεθνής Ημέρα Φιλίας]
Αναγνωστικές τέρψεις του Ιουλίου [2]
Alain De Botton
"Το χρονικό του έρωτα"
ΤΙΤΛΟΣ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ · The course of love
Μεταφραση · Αντωνης Καλοκυρης,
2024
Έχοντας διαβάσει όλα τα βιβλία του Ντε Μποττόν και παρακολουθώντας την πολύπλευρη σκέψη του μέσα από ομιλίες και podcast - εκτιμώ την άκρως ενδιαφέρουσα κριτική του πάνω στην ρομαντική θεώρηση του έρωτα.
Δεν είναι όλες του οι
αφετηρίες το ίδιο γερά θεμελιωμένες – ούτε τα κεντρικά του τα επιχειρήματα
ισοδύναμα, ωστόσο η βασική του θέση έχει βαρύνουσα σημασία για τις ισχυρά
βλαπτικές παρενέργειες του ρομαντισμού πάνω στις ερωτικές σχέσεις.
Ο Ντε Μποττόν ισχυρίζεται
πως ο έρωτας – ούτε δικαίωμα, ούτε συναίσθημα και μόνον είναι. Ο έρωτας είναι
δεξιότητα. Συναισθηματική γλώσσα και τέχνη. Που την αφομοιώνουμε αρχικά στα
πρώτα μας χρόνια και που καλούμαστε να την ξαναμαθαίνουμε διαρκώς – μες στην
ενήλικη ζωή μας.
Στο μεταξύ, να μην παραλείψουμε: πως ο Ντε Μποττόν είναι πρωτίστως μεγάλος μάστορας της γλώσσας. Οι λέξεις του, όσο και το ύφος, με το οποίο τις συνυφαίνει, μαγνητίζουν.
Είναι απ' τους συνομιλητές
που, εκτιμώ, πως θες να έχεις στη ζωή σου – όταν την επανεξετάζεις με θάρρος
και στο βάθος που αντιστοιχεί η περιπέτεια της αυτογνωσίας.
“O κλιματισμός
απουσιάζει”
[Το
ρήμα σε ενεργητική φωνή:
Μπεργκμανικής
σύλληψης διατύπωση]
“Ο
κλιματισμός απουσιάζεται”
[Το
ρήμα σε παθητική φωνή.
Εδώ
έχουμε 3 πιθανά τινά:
α.
Ατόφια ποιητική φλέβα
β.
Ατόφια άγνοια + γλωσσική σύγχυση
και
γ.
Ατόφιο ChatGpt3]
Γλυπτό του Gustav Vigeland στο Frogner Park, στο Όσλο της Νορβηγίας.
Φωτογραφίζει η αγαπημένη Στέισυ! (Ξέρει εκείνη 😉)
ΑΓΑΠΗ:
Η
συχνότητα που σε σηκώνει απ’ όση πέτρα κουβαλάς μέσα σου.
Γύρω στο 2012, είχα την
χαρά και την τύχη να γράψω μουσική για το θεατρικό έργο της Λένας Διβάνη
"Η ωραία θυμωμένη" (Καστανιώτης, 2007).
Το κείμενο της Διβάνη μέσα
στον απολαυστικό γλωσσικό του πλούτο σαρώνει ποικίλες περιοχές των
οικογενειακών και των ερωτικών μας σχέσεων.
Όσο κι αν σατιρίζει, όσο
κι αν σαρκάζει - η ανθρωπιά αυτής της γραφής συγκινεί βαθιά, όσο και
προβληματίζει.
Απ’ τις πιο αγαπημένες
στιγμές του έργου αποτελεί το τραγούδι "Σαν προσφυγάκι" – όπου κάτω
απ' τον προβολέα μας έχουμε την μοναξιά και τη γύμνια εκείνου του παιδιού - που
βλέπει τους γονείς του να χωρίζουν – που βλέπει, κατά πως λέμε σε τέτοιες
περιπτώσεις, το σπίτι του να διαλύεται.
Ξεκινάει ως εξής:
"Σαν
προσφυγάκι κάποιο Σάββατο,
μπαμπάς Βορράς, μαμά στη Δύση.
Έλα, μωρό μου, σπίτι διάλεξε.
Αυτό που ζήσαμε δε θα ξαναγυρίσει."
(…)
Αυτό το τραγούδι – είμαστε στην ευχάριστη
θέση να ανακοινώσουμε πως, εντός του Αυγούστου, θα κυκλοφορήσει σε όλες τις
μουσικές πλατφόρμες.
Είμαι βαθιά ευγνώμων στην κα
Λένα Διβάνη για την εμπιστοσύνη και την άδεια – και φυσικά, στον Στέλιο
Σκαραβαίο, για το artwork
του
εξωφύλλου.
–Σε
κοιτάζω με την περιφερειακή μου όραση. Με τρελαίνει το βλέμμα σου.
–Σου
αρέσει;
–Τέτοιες
στιγμές θα ήθελα να ήμουν εγώ εκείνη που έχει τα χρώματα και τα πινέλα!
–Τα
έχεις. Διότι εσύ μόνο ζωγραφίζεις το βλέμμα που ανεβαίνει στο πρόσωπο μου.
Κανείς άλλος…
"Αγαπώ τους ανθρώπους που φοράνε τη ψυχή τους
στο πρόσωπό τους".
Μοιάζει να το είπε ο Jim Morrison - μοιάζει να το φανέρωσε και η γιορτή του
Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ» για την λήξη του 13ου
μας Έτους!
3 ερωτήσεις -
απαντήσεις
για την σχέση της
τεχνητής νοημοσύνης με την ποίηση.
Για το περιοδικό
"Πρώτο φύλλο"
Ερωτήσεις -
επιμέλεια: Νίκη - Ευρυδίκη Φλεβάρη
Υπ. έκδοσης:
Δημήτρης Λαδικός
Μουσική: Πάνος
Δρακόπουλος, "Διαρκής Πανσέληνος"
https://open.spotify.com/track/0v6mtIfpldOzi2J91HWQ4S?si=71faa98435314357
Μοντάζ-βίντεο:
Στέλιος Σκαραβαίος
Ακουστική - ζωντανή εκδοχή
Bιολί: Leida
Κιθάρες: Οδυσσέα και Πάνος Δρακόπουλος
Τραγούδι: Εργαστήριο δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής "ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ"
Στούντιο εκδοχή: https://open.spotify.com/track/6Aoh58rJJXFEhAHecwrwxB?si=e03600bf31824313
Απ' την εκδήλωση:
Ρόδος, 2025