«Το ΚΟΧΥΛΙ»: Κυκλοφορία νέου EP

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/---3-------the-seashell

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/0kzf8BCdFM3rtxRoJVPw5t?si=p_hhFv9JT8282ivW-eGvQA

Μουσική – Ενορχήστρωση: Πάνος Δρακόπουλος

Παίζουν: οι Νon Tropo

Τραγουδάει η Χορωδία που πετάει στα σύννεφα

[Παιδική Χορωδία ΔΣ Κοσκινού, 2008-2009]

Ηχογράφηση – μίξη: Jay Kroon / Στούντιο Καραβελλάκης

Μastering, παραγωγή: Πάνος Δρακόπουλος / Στούντιο "Θάλεια"

Εικαστικό εξωφύλλου: Νατάσα Σαβράνη

Σχεδιασμός εξωφύλλου: Στέλιος Σκαραβαίος

 

Λίγα λόγια για το έργο:

 

Υπάρχουν τραγούδια που γράφονται με χαρτί και μολύβι – κι εκείνα που ο ήχος μόνος του κάνει την όλη δημιουργική σπίθα να πάρει μπρος.

Αυτό συνέβη και με τις 3 συγκεκριμένες μελοποιήσεις.

Βγαίνεις αρχικά απ’ το εγώ σου – που ξέρει λχ μόλις ένα δύο τετραγωνικά από μουσική – και μπαίνεις στην αγκαλιά του άλλου - στον ήχο του άλλου – της ποίησης του – που θα σε δωρίσει με μια άλλης τάξεως, απέραντη στις δυνατότητες της συνθετική παλέτα.άλλου – στον ήχο του άλλου – της ποίησης του – που θα σε δωρίσει με μιας άλλης τάξεως, απέραντη στις δυνατότητες της συνθετική παλέτα.άλλου – στον ήχο του άλλου – της ποίησης του – που θα σε δωρίσει με μιας άλλης τάξεως, απέραντη στις δυνατότητες της συνθετική παλέτα.

Εδώ η γέφυρα στήθηκε ξεκάθαρα απ’ την εμπιστοσύνη. Την άνευ ορίων εμπιστοσύνη που νιώθω απέναντι στην ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη – και την επίσης άνευ ορίων εμπιστοσύνη που τρέφω στην δημιουργικότητα των παιδιών.

Γι’ αυτό και τα συγκεκριμένα τραγούδια φέρουν τις φωνές τους.

Ήδη απ’ το μακρινό πια 2009, όταν η ποιήτρια Ιουλίτα Ηλιοπούλου, μου επέτρεψε να τα ηχογραφήσω με τους τότε μαθητές μου («Η Χορωδία που πετάει στα σύννεφα») και να τα κυκλοφορήσουμε, έτσι ώστε να τα γευτούν μέσα στα επόμενα χρόνια, πάμπολλα ακόμη παιδιά. Όλων των ηλικιών, ας μου επιτραπεί να διευκρινίσω.

Στον μεγάλο ποιητή μας, στην κα Ηλιοπούλου και στα παιδιά που τραγουδούν είναι αφιερωμένη η παρούσα έκδοση – με την προτροπή να συνεχίσουμε να δημιουργούμε από αγάπη.

Θερμά ευγνώμων στην εικαστικό Νατάσα Σαβράνη για την υπέροχη μουσική που εκπέμπουν τα χρώματα και οι μορφές του εξωφύλλου!  

Π. Δ.

 

Βιογραφικά Σημειώματα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», την οποία συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) και με «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).  

Με το σινγκλ «Ο γλάρος» (Μάιος,  2023), σε στίχους της Δήμητρας Ηλιού, εγκαινίασε ένα νέο κύκλο μουσικών έργων με πλαίσιο αναφοράς τον κόσμο του παιδιού, ενώ με την «Φθορά - Fthorá» (Αύγουστος, 2023) προχώρησε στο μονοπάτι των «Ποιητικών» συνομιλώντας δημιουργικά αυτήν την φορά με την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη.

«Τα Ουρανοποιηματάκια», σε ποίηση των Θ. Χορτιάτη, Κ. Παλαμά και Ν. Λαπαθιώτη και με την συμμετοχή της νέας Χορωδίας που πετάει στα σύννεφα επανακυκλοφορούν σε Remaster Edition τον Σεπτέμβριο του 2023.

Μετά τα σινγκλ «Της Χειμωνιάτικής Μέρας», «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» και «Κλείνουν τα σχολεία» κυκλοφόρησε το EP «Είν’ η αγάπη» (Ιούλιος, 2024).

Πριν απ’ το «Κοχύλι» δημοσίευσε το ορχηστρικό «Ο χορός των ξωτικών» για το θεατρικό έργο του Γ. Σαίξπηρ "Όνειρο θερινής νυκτός".

 

Ο Οδυσσέας Ελύτης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης στις 2 Νοεμβρίου 1911. Έζησε στην Αθήνα, όπου εγκαταστάθηκε η οικογένειά του το 1914. Η καταγωγή του από τη Λέσβο, η γέννησή του στην Κρήτη, τα καλοκαίρια των παιδικών του χρόνων στις Σπέτσες και τις Κυκλάδες, διαμόρφωσαν μια βαθύτατα νησιωτική συνείδηση, που αργότερα στη διασταύρωσή της με τον υπερρεαλισμό δημιούργησε μια ποίηση πρωτότυπη, γεμάτη πλήθος λυρικών εικόνων, αλλά και επαναστατικών δυνάμεων. Μια ποίηση που με άξονα το φως ζήτησε να αποκρυπτογραφήσει το μυστήριο της ύπαρξης.
Τελειώνοντας το γυμνάσιο στην Αθήνα, ακολούθησε νομικές σπουδές, ενώ υπηρέτησε ως ανθυπολοχαγός στον πόλεμο της Αλβανίας.

Εγκαταστάθηκε δύο φορές στο Παρίσι, (1948- 1951 και 1969-1971) οπού παρακολούθησε μαθήματα φιλολογίας στη Σορβόννη και ήρθε σε επαφή με τους κυριότερους ποιητές και ζωγράφους του εικοστού αιώνα. Το 1979 τιμήθηκε με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Έζησε ως το τέλος του βίου του (18 Μαρτίου 1996) αφοσιωμένος στην ποίηση.

ΕΡΓΟΓΡΑΦΙΑ
Προσανατολισμοί (1940), Ήλιος ο πρώτος (1943), Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας (1945), Άξιον Εστί (1959), Έξι και μία τύψεις για τον ουρανό (1960), Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά (1971), Ο Ήλιος ο ηλιάτορας (1971), Το Μονόγραμμα (1971), Τα ρω του έρωτα (1972), Ο ζωγράφος Θεόφιλος (1973), Ανοιχτά χαρτιά (1974), Τα ετεροθαλή (1974), Δεύτερη γραφή (1976), Η μαγεία του Παπαδιαμάντη (1976), Σηματολόγιον (1977), Μαρία Νεφέλη (1978), Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο (1978), Τρία ποιήματα με σημαία ευκαιρίας (1982), Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (1984), Σαπφώ (1984), Αποκάλυψη του Ιωάννη (1985), Ο Μικρός Ναυτίλος (1985), Κριναγόρας (1987), Τα δημόσια και τα ιδιωτικά (1990), Ιδιωτική οδός (1990), Τα ελεγεία της Οξώπετρας (1991), Εν λευκώ (1992), Δυτικά της λύπης (1995), Ο Κήπος με τις αυταπάτες (1995), 2 χ 7 ε (1996), Εκ του πλησίον (1998), Αυτοπροσωπογραφία σε λόγο προφορικό (2000), Ποίηση, (2002).

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Πάνου Δρακόπουλου

Ελεύθερη ακρόαση στο Spotify

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ [1944-2024]

Μητριά η ορατή πατρίδα

Νόθος ο κάθε νόστος

Κόρη μας καρδιακή η γλώσσα

Και προαιώνια γενιά

 

ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΚΑΝΑΣ

[1944-2024]

Ουσία;

Δεν συνηθίζω να γράφω για τις ταινίες που δεν είναι του γούστου μου – αλλά, αν ένα φιλμ χάνει τον δρόμο που του ορίζει το αρχικό του εύρημα και ξοδεύεται στο διάβα της ήδη μεγάλης διάρκειας του (θα μπορούσε να ήταν και κατά το ημίωρο συντομότερο) κι επιπλέον, βραβεύεται (Βραβείο σεναρίου στο φετινό φεστιβάλ Καννών), ναι, αξίζει, θαρρώ, να σταθούμε λιγάκι.

 

Το «Substance», στα μάτια μου, βαρύνεται από 3 μεγάλα μειονεκτήματα: α. την μη οικονομία της αφήγησης του, β. την ανισορροπία του κλίματος του (χαώνεται σε μεγάλα του μέρη μεταξύ του κινηματογράφου σάτιρας και φαντασίας, του τρόμου και μίας πηγαινέλα κόμικ τονικότητας) και γ. της έλλειψης βάθους: οι χαρακτήρες είναι τόσο μονοδιάστατοι – όσο η μονοδιάστατη πραγματικότητα που το φιλμ φιλοδοξεί να καταγγείλει (κοινωνία του θεάματος, το γυναικείο σώμα ως κινητή και πάγια πηγή οφθαλμόλουτρου σ’ έναν ανδροκρατούμενο κόσμο, ρατσισμός της ηλικίας).

Και κάτι ακόμη – που είναι κομμάτι της φλύαρης οπτικής του αφήγησης: η παράθεση δεκάδων ‘αναφορών’ κυρίως απ’ την ιστορία του κινηματογράφου και της ποπ κουλτούρας (Λάμψη, Άνθρωπος-ελέφαντας, τηλεοπτική Τζέην Φόντα των 80s, Κάρι, Μπραζίλ, πολλής Κρόνενμπεργκ κα) επίσης με ανοικονόμητο τρόπο και δίχως την αφομοίωση που εντοπίζουμε σε εμπνευσμένους επιγόνους μεγάλων καλλιτεχνικών προγόνων.

[Πιο ευθύβολα ήταν τα λογοτεχνικά «κλεισίματα του ματιού της»: όπως πχ στο Πορτραίτο του Ντ. Γκρέυ, και στο Δόκτωρ Τζέκυλ και κύριος Χάιντ]

 

Υπάρχουν καλά σημεία στην ταινία; Ναι και έχουν επισημανθεί κι απ’ την κριτική κι απ’ τους θεατές της: πχ η ερμηνεία του Ντ. Μουρ και της σημασίας που αυτή έχει με όσα έχει βιώσει στην καριέρα της τα προηγούμενα χρόνια.

 

Όμως σκέφτεται κανείς – βλέποντας την μεγάλη εικόνα του πράγματος – του σεναρίου και της σκηνοθεσίας του: «κρίμα – χαμένη ευκαιρία».

 

Εκτός, κι αν αστοχώ.

 

Εκτός κι αν παρά τις αισθητές της αδυναμίες, το «Substance» μάς βοηθάει να τοποθετήσουμε την υπόθεση της φθοράς μας (η κεντρική του θεματική) σ’ έναν πιο γήινο και φιλοσοφημένο τρόπο ζωής.

Κατά Φαντασίαν Υγιείς

Γελοιογραφία: Lindsay Foyle.

"...Σήμερα, 10/10, Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας, ξεκινώ νέο ποιητικό έργο, καβαφικής πνοής και ειρωνείας - με τίτλο "Κατά Φαντασίαν Υγιείς"..."

 

[Κάθε ομοιότητα με στοιχεία της πραγματικότητας - είναι απλώς, πραγματική]

Χρήσιμος - κι ελεύθερος

Εικαστικό: 

The Funding Bill "Portrait of Two Men" / 1881 / Eastman Johnson.

– Το πρώτο που θα κάνεις για να αποδειχθείς χρήσιμος είναι να αποδεχθείς την ευθύνη σου.

– Κι ελεύθερος.

Κλείνω ή ανοίγω;

Εικαστικό: Alireza Karimi Moghaddam.

– Θα σε λοιδορήσουν, για να μη σου πω ότι θα σε απαξιώσουν πλήρως, που κλείνεις τα μάτια στην ασχήμια.

– Δε κλείνω τα μάτια στην ασχήμια. Ανοίγω ένα ριφιφί στην ηγεμονία της.

Ελεύθερη αγορά 2006 - 2024

«Ελεύθερη αγορά»

Το πρώτο ιστολόγιο που δημιούργησα τον Σεπτέμβριο του 2006.

 

Με κείμενα κυρίως για τον χώρο της τέχνης, της παιδείας, της σκέψης και των μέσων (περιέχει την αρθογραφία και τις στήλες που είχα παλιότερα, αλλά και τα νεότερα δημοσιεύματα μου σε έντυπα – από εφημερίδες μέχρι περιοδικά, άλλοτε σατιρικά, άλλοτε καλλιτεχνικά, άλλοτε ποικίλης ύλης).

 

[Σημειωτέον ότι οι επιστημονικές μου εργασίες καθώς και δοκίμια, ομιλίες ή κριτικές, που δημοσιεύθηκαν κυρίως στις «Νησίδες», δεν συμπεριελήφθησαν εδώ, ποτέ].  

 

Απ’ την άλλη, έχει ενσωματώσει μέρος απ’ την δραστηριότητα μου στο ραδιόφωνο («Πύργος της Βαβέλ»), στη δημιουργική γραφή («Το Κοχύλι»), στους ιστότοπους εικόνας (You Tube) και στις πλατφόρμες μουσικής δημιουργίας (Spotify, AppleMusic, κοκ)

 

Στα 18 χρόνια λειτουργίας του αριθμεί 700 αναρτήσεις – και 120.000 περίπου επισκέπτες/αναγνώστες.

 

Είναι λίγα – είναι πολλά;

 

Το ερώτημα δεν έχει, θαρρώ, βάση – τουλάχιστον για όποιον δεν εκτιμάει τα δεδομένα με τους όρους της οικονομικής ελεύθερης αγοράς.

 

Ο τίτλος μας εδώ, «Ελεύθερη αγορά» είναι παρμένος απ’ το βιβλίο που έγραφα εκείνη την περίοδο (2000-2006) – κι αφορά την ελεύθερη συνάντηση – ανθρώπων, ιδεών, έργων. Όχι, αριθμών.

 

Επομένως, το ερώτημα αναδιατυπώνεται στο αντιπροσωπευτικότερο: τα λόγια αυτά αρκούν για να εκφράσουν στην ευγνωμοσύνη που νιώθει κανείς για την ανταπόκριση που έχει λάβει το ιστολόγιο της «Ελεύθερης αγοράς»;

 

Ακόμη κι αν δεν είμαστε πια, εδώ και καιρό, στην εποχή των ιστολογίων, εύχομαι να συνεχίσουμε – να συνταξιδεύουμε – σε όλα του τα μήκη και τα πλάτη…

Η ορατότητα μας - πάνω στους ανθρώπους

Η ορατότητα μας – επί των συνανθρώπων μας.

 

Αυτό είναι ένα μεγάλο πρόβλημα - ναι, και στις μέρες μας - και παντού: τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση (με αντίστοιχη, ανά περίπτωση, διαβάθμιση).

 

Η ορατότητα μας – με βάση, το χρώμα, το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις, τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων - το αν είναι ΑΜΕΑ, παιδί, γέρος/γριά, κοκ.

 

Στη συγκεκριμένη φωτογραφία βλέπουμε σε πρώτο πλάνο αριστερά τον George McLaurin. Διαβάζουμε πως είναι ο πρώτος μαύρος φοιτητής στις ΗΠΑ που έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα το 1948 κι αναγκάστηκε να καθίσει σε μια γωνία μακριά από τους λευκούς συντρόφους του.

 

Όμως το όνομά του παραμένει στη λίστα τιμής ως ένας από τους τρεις κορυφαίους φοιτητές του πανεπιστημίου.

 

Αυτά είναι τα λόγια του:

«Κάποιοι συνάδελφοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ζώο, κανείς δεν μου είπε ούτε μια λέξη, για τους καθηγητές που δεν υπήρχα καν, σπάνια απαντούσαν στις ερωτήσεις μου. Αλλά αφοσιώθηκα τόσο πολύ, που αργότερα άρχισαν να με αναζητούν οι συμμαθητές μου και οι καθηγητές άρχισαν να με λαμβάνουν υπόψη τους. Σταμάτησα να είμαι αόρατος σε αυτούς».

 

Συνήθως υποστηρίζουμε πως η εκπαίδευση έχει περισσότερη δύναμη από τα όπλα.

Ισχύει.

Μόνο αν καθιστά τον κόσμο μας ορατό – τους συνανθρώπους μας κάθε βιολογικής ή άλλης ετερότητας ορατούς, ισότιμους, μη μιαρούς – κι όχι αόρατους κι αποσυνάγωγους.

ΑΝΕΜΟΜΙΛΟΙ - ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ

Ακόμη κι αν είμαστε στα πρώτα βήματα της νέας σχολικής χρονιάς – οι λεξιπλαστικές ικανότητες των παιδιών εμφανίζονται σε ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο.

 

Χθεσινή φράση – στο διάλλειμα:

«Κύριε Π., έμαθα πως φέτος θα κάνουμε και ανεμΟΜΙΛΟΥΣ!»

 

Τέτοια ποιητική και μουσική γλωσσική ετοιμότητα δε θα την ζήλευε μόνο ο Θερβάντες, αλλά και μεγάλοι, πιο συγκαιρινοί μας δημιουργοί όπως ο Μπόρχες κι ο Τζόυς – για να μη ξεχάσουμε ολόκληρη την κοινότητα (απ’ τον σκληρό πυρήνα έως την πιο απόμακρη στοιβάδα) των υπερρεαλιστών.

Ποιος είναι ο Δυνατός;

Με αφορμή το νέο βιβλίο του Yuval Noah Harari "Nexus", αξίζει κανείς να εντοπίσει και να παρακολουθήσει ορισμένες νέες, δημόσιες τοποθετήσεις του.

 

Η πιο σπινθηροβόλα συζήτηση απ' το υλικό που έχω παρακολουθήσει μέχρι στιγμής είναι η συγκεκριμένη.

 

Η οποία κλείνει με μία αναποδογυρισμένη απ' την οικεία περί Δύναμης κι Αδυναμίας προσέγγιση - την οποία προσυπογράφω.

 

Μεταφράζω:

 

"Ερώτηση: Τι σημαίνει για σένα το να είσαι δυνατός;

 

Απάντηση: Να αποδεχτείς την πραγματικότητα όπως είναι. Να ασχολείσαι μαζί της χωρίς να προσπαθείς να την κρύψεις, να την εξαφανίσεις, να την βάλεις πίσω από ένα πέπλο. (…) Παρατηρούμε πολλούς ανθρώπους που ισχυρίζονται πως είναι πολύ δυνατοί, που θαυμάζουν την δύναμη ως μία αξία, αλλά δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν κομμάτια της πραγματικότητας που δεν ταιριάζουν στην κοσμοθεωρία ή τις επιθυμίες τους – και πιστεύουν ότι η δύναμη είναι το να μπορούν να κάνουν στην άκρη, να απαλείψουν αυτά τα μέρη της πραγματικότητας. Μόνο που αυτό είναι το αντίθετο: είναι Αδυναμία. Και συγνώμη που επιστρέφω σ’ αυτό – αλλά έχει να κάνει και με τον πόλεμο: κάνεις πόλεμο για να εξαφανίσεις κομμάτια της πραγματικότητας που δε σου ταιριάζουν ή δε σου αρέσουν. Βλέπεις έναν λαό, λες δε μου αρέσει αυτός ο λαός, θεωρώ πως δε πρέπει να υπάρχει στην πραγματικότητα – επομένως, προσπαθώ να τον εξαφανίσω. Και υπάρχουν άνθρωποι που σκέφτονται γι’ αυτόν που το βλέπει και διαχειρίζεται το θέμα έτσι πως «είναι πολύ ισχυρός ηγέτης». Όχι, δεν είναι ισχυρός. Είναι ένας αδύναμος ηγέτης. Ένας ισχυρός ηγέτης θα έλεγε: «Αυτός ο λαός υπάρχει, είναι μέρος της πραγματικότητας – ας μάθουμε πώς να ζούμε μαζί του»."

«Kinds of Kindness»

Αν το «Pοor Things» ήταν μία κινηματογραφική ωδή στην ελευθερία – το (δυσμετάφραστο στα ελληνικά) «Kinds of Kindness» αποτελεί μία ευρηματική –από κάθε σκοπιά– και πολυδιάστατη μελέτη της εθελοδουλίας.

 

Κι εδώ – ωστόσο – ο Λάνθιμος παρέα με τον Φιλίππου – και την υπόλοιπη εκλεκτή τους ομάδα, μας καλούν και πάλι να δούμε το πλαίσιο και τα συστήματα αξιών πάνω στα οποία λειτουργούμε, με ολότελα νέο βλέμμα.

 

Δεν το έχουν ανάγκη πάρα πολλοί άνθρωποι αυτό. Διότι, εκτός των άλλων, αντίκειται έναντι δικής τους έλξης προς την εθελοδουλία.

 

Όσοι όμως το έχουμε πραγματικά ανάγκη – καθώς η ελευθερία δεν είναι τίτλος, γραμμάτιο, κληροδότημα, μετοχή ή επίδομα, οφείλουμε στην φιλμογραφία του Λάνθιμου πολλά.

 

Και το πρώτο: Ευγνωμοσύνη.

«Ο χορός των ξωτικών»: Κυκλοφορία νέου single

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/.../pan.../-----the-dance-of-the-elves

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/4rVDvhUMu75gsQ75jtwBHr?si=R749FNB-RMiAKyetify2hA

Μουσική – Ενορχήστρωση: Πάνος Δρακόπουλος

Ηχογράφηση - μίξη, mastering, παραγωγή - στο στούντιο "Θάλεια"

Εξώφυλλο: Κωνσταντίνα Μαλτέζου

 

Λίγα λόγια για το έργο:

 

    Όλοι μας –υπό ορισμένες διαγώνιες συνθήκες– μεταμορφωνόμαστε και λειτουργούμε σαν ξωτικά.

    Άλλοτε ως παιδιά – άλλοτε ως ερωτευμένοι.

    Άλλοτε ως δημιουργοί.

    Ξωτικοφέρνουμε. 

    «Ο χορός των ξωτικών» πρωτογράφτηκε το φθινόπωρο του 1996. Για τις ανάγκες της Θεατρικής Ομάδας του Παν/μιου Αιγαίου στην Ρόδο και το μαγικό έργο του Γ. Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός».

    Κι αν η τότε παράσταση μας, εν τέλει, δεν ανέβηκε στην σκηνή – ευοδώθηκε το εξής: ανακαλύψαμε ουκ ολίγες φορές το παιχνίδι και τη φύση των ξωτικών και στην ακόλουθή μας ζωή.

    Στην θεατή κι αθέατη ξωτικίσια φύση μας είναι αφιερωμένη η παρούσα έκδοση – και σε όλους εσάς που με τους ήχους του παρόντος χορού θα βγείτε σ’ ένα άλλο ξέφωτο!

 

Θερμά ευγνώμων στην Κωνσταντίνα Μαλτέζου

Θερμά ευγνώμων στην Κωνσταντίνα Μαλτέζου

της οποίας τα χρώματα στο εξώφυλλο μας – χορεύουν υπό το σεληνόφως!χορεύουν υπό την πανσέληνο.χορεύουν υπό την πανσέληνο.

 

Π. Δ.

 

 

 

Βιογραφικό Σημείωμα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», την οποία συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) και με «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).  

Με το σινγκλ «Ο γλάρος» (Μάιος,  2023), σε στίχους της Δήμητρας Ηλιού, εγκαινίασε ένα νέο κύκλο μουσικών έργων με πλαίσιο αναφοράς τον κόσμο του παιδιού, ενώ με την «Φθορά - Fthorá» (Αύγουστος, 2023) προχώρησε στο μονοπάτι των «Ποιητικών» συνομιλώντας δημιουργικά αυτήν την φορά με την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη.

«Τα Ουρανοποιηματάκια», σε ποίηση των Θ. Χορτιάτη, Κ. Παλαμά και Ν. Λαπαθιώτη και με την συμμετοχή της νέας Χορωδίας που πετάει στα σύννεφα επανακυκλοφορούν σε Remaster Edition τον Σεπτέμβριο του 2023.

Μετά τα σινγκλ «Της Χειμωνιάτικής Μέρας», «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» και «Κλείνουν τα σχολεία» κυκλοφόρησε το EP «Είν’ η αγάπη» (Ιούλιος, 2024).

 

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Πάνου Δρακόπουλου

Ελεύθερη ακρόαση:

Το άχρονο

Πριν από 20 και χρόνια – βρέθηκα τυχαία (καλοκαιράκι γαρ) σε μία παρέα που εξυμνούσε τα παλαιά επιτεύγματα των Pink Floyd (μέχρι το “The wall”) και τα μέλη της ομόφωνα κατέληγαν πως ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν – κι ως ομάδα και σε ατομικό επίπεδο.

 

Στα μάτια μου ήταν αστείος ο τόνος του απολύτου – στις αποφάνσεις τους.

(Όπως και σήμερα συχνά είναι – όταν καθημερινά χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας στα σόσιαλ μίντια).

 

Για την ακρίβεια, πολλές φορές έχω δει αυτό το χορτασμένο απ’ τη βεβαιότητα ύφος να κάνει σέρφινγκ (για να αστειευτούμε και λιγάκι) σε τόσο απρόβλεπτα πεδία, όπως η δημιουργία.

 

Από παλιά το έχουμε μάθει – και με ποικίλες αφορμές: όχι απλώς μας έλκει η βεβαιότητα – αλλά μας χειραγωγεί.

 

Ο David Gilmour, ο επί δεκαετίες πολυδιάστατος ήχος της κιθάρας των Pink Floyd, ετών πια 78, μόλις έβγαλε νέο δίσκο. Ονομάζεται «Luck and Strange» – κι απ’ τις πρώτες κιόλας ακροάσεις του δεν κρύβει πως είναι γεμάτος υπέροχα μουσικά και στιχουργικά ευρήματα.

 

Αυτό, θαρρώ, μάς δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε πως η σχέση μας με τη μούσα, όχι μόνο δεν είναι γραμμικά προβλέψιμη – αλλά και σ’ ένα βαθμό, στον πραγματικό καλλιτέχνη, ανήκει σε μία σφαίρα άχρονη – πέρα απ’ τη φθαρτότητά μας.