© Φωτογραφίες: Λευτέρης
Γκοτζογιάννης
Μια βραδιά
χωρίς την κλασική τετράδα
Την Παρασκευή,
29/8/2025, στο θέατρο «Μελίνα Μερκούρη» της Παλιάς Πόλης, δεν είχαμε μπροστά
μας την κλασική τετράδα των Pink Floyd: Waters,
Wright, Gilmour, Mason. Αυτό δεν θα ξανασυμβεί, αφού ο Richard Wright έχει
πια φύγει από τη ζωή.
Είχαμε όμως
κάτι εξίσου σημαντικό: τη μαγική μουσική τους.
Ένα σύμπαν πέρα
από τραγούδια
Ένα δεκαμελές
ελληνικό σχήμα με το όνομα The Great Gig Pink Floyd ανέλαβε να
ανασυστήσει όχι μόνο τον πλούσιο ήχο, αλλά και τον εικαστικό διάκοσμο των
Βρετανών μουσικών. Κι εδώ βρίσκεται το ουσιώδες: οι Pink Floyd δεν υπήρξαν ποτέ
μια μπάντα που φιλοδόξησε απλώς να γράψει ωραία τραγούδια.
Δημιούργησαν
ένα ολόκληρο καλλιτεχνικό σύμπαν, στον πυρήνα του οποίου βρίσκεται ο δικός μας
κόσμος, με όλες του τις όψεις: την τρέλα, το παράλογο, τη φθορά, την
εξουσιολατρεία, αλλά και τον έρωτα, την εξέγερση, τη φιλία, το ταξίδι. Όλες τις
πλευρές της σελήνης.
Η φαντασία του
κοινού
Όταν ακούστηκε
το Shine On You Crazy Diamond ή το Great Gig in the Sky, ρίγη
διαπέρασαν το κοινό – άλλοτε μέσα από τις φωνές που συνόδευαν τους στίχους του
Waters ή τις εμβληματικές τους μελωδίες, κι άλλοτε
μέσα από σιωπή: εκείνη τη
δονούμενη σιωπή που αποτελεί το σπουδαιότερο εκμαγείο της μουσικής συγκίνησης.
Στο Comfortably
Numb και στο Have a Cigar, με τα οποία έκλεισε η συναυλία, οι φωνές
του κοινού μπλέχτηκαν με τη μπάντα, και για μια στιγμή η σκηνή έμοιαζε να
αιωρείται μέσα στον ηλεκτρισμό και το πάθος που εξέπεμπε.
Εκεί, ανάμεσα
στις νότες και στις ανάσες του κοινού, φάνηκε ξανά ότι η καλλιτεχνική τόλμη των
Pink Floyd είναι πρώτα δικό τους γνώρισμα, αλλά στη συνέχεια γίνεται γνώρισμα
και των ακροατών τους. Εκείνων που διέστειλαν τον μύθο τους, που τον κράτησαν
ζωντανό για πάνω από μισό αιώνα, που ακόμη γεμίζουν αίθουσες και ανοιχτά θέατρα
για να μοιραστούν ξανά και ξανά αυτήν την εμπειρία. Η συναυλία των The Great
Gig Pink Floyd στο «Μελίνα Μερκούρη» ήταν μία τέτοια στιγμή.
Μην το ξεχνάμε:
μέσα στις μείζονες δυνάμεις του ανθρώπινου νου είναι η φαντασία. Κι εδώ, η
φαντασία του κοινού είναι εκείνη που ξεδιπλώνει όλες τις δυνητικές διαστάσεις
ενός έργου. Αν είναι φτωχή –ή, ακόμη χειρότερα, χειραγωγημένη από τα στερεότυπα
της βιομηχανίας του θεάματος– τότε το έργο χάνει τη δύναμή του.
Το αδιέξοδο της
κατανάλωσης
Η πολυφορεμένη
συνταγή του «σεξ, ντραγκς και ροκ εν ρολ»
είναι μια τέτοια παγίδα: ένα στερεότυπο που μετατρέπει τις τέχνες σε
καταναλώσιμα προϊόντα. Πρόσωπα και δημιουργίες που έρχονται γρήγορα και
χάνονται ακόμη γρηγορότερα, αφού πρώτα καταναλωθούν – με το ανάλογο αντίτιμο.
Όμως η τέχνη
δεν είναι πάντοτε έτσι. Υπάρχουν μουσικές που σε καταναλώνουν, και άλλες που σε
εμπλουτίζουν, σε καλούν να βγεις από τον εαυτό σου και να συναντήσεις τον κόσμο
αλλιώς.
Οι Pink Floyd
ως πρόσκληση
Οι Pink Floyd
ανήκουν στη δεύτερη κατηγορία: στους καλλιτέχνες που δεν σου χαρίζουν μόνο
τραγούδια, αλλά ανοίγουν κόσμους. Αυτό είναι το διαχρονικό τους στίγμα: μια
μουσική που δεν μένει απλώς στο αυτί, αλλά σε οδηγεί σε μια εμπειρία που σε
αποκαλύπτει – και σε αλλάζει.
Ίσως γι’ αυτό,
μισό αιώνα μετά, εξακολουθούμε να γεμίζουμε θέατρα, να τραγουδάμε, να
κοιτάζουμε τον ουρανό υπό τους ήχους τους. Γιατί οι Pink Floyd δεν είναι απλώς
μια μπάντα. Είναι μια πρόσκληση να δεις και να ακούσεις αλλιώς τον κόσμο.
Κι όταν έφυγα
εκείνο το βράδυ από το «Μελίνα Μερκούρη», παρέα με τον έφηβο γιο μου και
ενωμένος με τη βαθιά συγκίνηση του ακροατηρίου, ένιωθα πως έφερα μαζί μου όχι
απλώς μια συναυλία, αλλά ένα κομμάτι αυτού του σύμπαντος που οι Pink Floyd μάς
άφησαν κληρονομιά: εκείνη τη λευκή δέσμη φωτός, που περνώντας μέσα απ’ το
πρίσμα της μεγάλης τους τέχνης, ανοίγει στην πολυχρωμία εκείνης της συχνότητας
που αγνοεί τη φθορά.
Πάνος
Δρακόπουλος
Φωτογραφίες: Λευτέρης Γκοτζογιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου