"Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος"

Απόσπασμα από το Προλόγισμα για το βιβλίο
"Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος"
του Χρ. Κάσδαγλη

"Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά".

Μ. Αναγνωστάκης, «Στο παιδί μου...»

(Από τη συλλογή: Ο στόχος, 1970)

(...)

Ως έναυσμα ορισμένων σκέψεων θα άξιζε να τεθεί μία επισήμανση και μόνον, για το στόχο και τη μέθοδο που εμπεριέχει το παρόν έργο: η πρόθεση του συγγραφέα Κάσδαγλη να συνομιλήσει πολιτικά με τον νεαρό υιό του – κι εφόσον αυτή η τρόπο τινά “ιδεολογική παρακαταθήκη” τίθεται ελεύθερη μέσα κι από τη δημόσια ανάγνωση, με δηλωμένη την μέριμνα του πολικού κι οξυμμένη αίσθηση χιούμορ –ο τρόπος του Κάσδαγλη, η μέθοδός του– ο επηρεασμός της δεν αποκρύπτει τη φιλοδοξία του συγγραφέα να αγγίξει και τον σημερινό ώριμο αναγνώστη.

Θέλω να επιμείνω στο όρο του «ώριμου αναγνώστη». Υπερφαλαγγίζει τον όρο του «αριστερού αναγνώστη», τον οποίο ενδεχομένως να συμπέρανε κανείς εκ του τίτλου ως τον πιθανότερο παραλήπτη του βιβλίου. Αδιαφορεί δε, πλήρως για τον «κομματικό αναγνώστη», παρότι ούτε οι προτιμήσεις, οι συγκλίσεις και οι αποκλίσεις του Κάσδαγλη με την κομματική –κυρίως– Αριστερά αποσιωπούνται ή συγκαλύπτονται. Κάθε άλλο.

Όμως αυτή η στοχαστική, κι όχι σπάνια, αυτοσαρκαστική χαρτογράφηση της μεταπολιτευτικής πορείας της Αριστεράς από τον συγγραφέα είναι αδιανόητο να αφορά μόνο το οικείο του «αναγνωστικό κοινό» ή «ακροατήριο». Διότι είναι ανώριμο –ιδού η αντιδιαστολή με τον όρο και τη συνθήκη του «ώριμου αναγνώστη»– υπό το βάρος της πανδηλούμενης χρεοκοπίας του πολιτικού μας συστήματος να επικοινωνεί κανείς με τον «αφαλό» του – το περισσότερο με τον ίσκιο ή τους ίσκιους του. Και ο συγγραφέας μέσα κι από τις πιο ευρυγώνιες σελίδες του σαφώς και πολλαπλώς το εκφράζει: αρκετά παγιδεύτηκε στις σκιές της η Αριστερά. Από τα «φαντάσματά» της, όπως δηλώνει πιο ανοιχτά στο 6^ο κεφαλαίό του βιβλίου. Όσο για τις σκιές ή τα φαντάσματα του λεγόμενου Κέντρου και της αναγνωριζόμενης ως δεξιάς πολιτικής, τους ποικίλους μετασχηματισμούς του εγχώριου και διεθνούς «κακού λύκου»,…όλα τους, τα βιώνουμε ως κοινωνία συνολικά στο πετσί μας χρόνια τώρα.

(...)