Οι άνθρωποι γιορτάζουν

Το 2010, από άποψη προσωπικής λογοτεχνικής εργασίας,

έκλεισε με την δημοσίευση της μετάφρασης της "Αμερικάνικης Προσευχής" του J.D.Morrison

(δίγλωσση έκδοση, Γαβριηλίδης).

Οσονούπω, τον Ιανουάριο του 2011, θα δημοσιευθεί η νέα ποιητική συλλογή

του γράφοντος η οποία τιτλοφορείται "Ελεύθερη αγορά".

Για τους αναγνώστες του παρόντος Ιστολογίου κάθε άλλο παρά ανοίκειος

είναι ο συγκεκριμένος τίτλος.

Οφείλω όμως να εξομολογηθώ, πως είναι η συλλογή

-και ο θεματικός της ορίζοντας-

που αποτελούν τον ανάδοχο του Ιστολογίου κι όχι το αντίθετο.

Χάριν λοιπόν, προδημοσίευσης -πολλοί φίλοι "γκρινιάζουν"

που δεν είναι συχνές εδώ οι αναρτήσεις ποιημάτων-

και κυρίως για το καλό του νέου χρόνου,

ιδού ένα ποίημα της "Ελεύθερης αγοράς"

με τον ...επίκαιρο τίτλο:

"Οι άνθρωποι γιορτάζουν".

Ανηφορικό κι αρυτίδωτο το πάθος μας και για το 2011!

Lidia Davidenkova, "New year celebration", λάδι σε καμβά, 1999

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΝ

Τα σύννεφα χλιμιντρίζουν

οι δρόμοι πλημμυρίζουν

τα κρασοπότηρα γεμίζουν

οι άνθρωποι γιορτάζουν.

Τα φώτα ανοιγοκλείνουν,

ιδές

ό,τι μπορεί να ορθωθεί μπροστά σου

οι σκιές

κλειστές

στη σοφίτα

γερτές,

ο χρόνος ξυπόλυτος στην αυλή

απόξω κλειδωμένος

όμοιο ορφανόπουλο

ενώ σφυρίζει ένα βουβό

και κατάχλωμο

σκοπό.

Οι άνθρωποι γιορτάζουν,

ξυπνάει η ανάγκη

δίχως σώμα

η ενοχή

δίχως ψυχή

– πώς θα ξεχειμωνιάσουν έτσι φέτος;

απορείς.

Τα κεριά

–πόσα κεριά ακόμη;–

σου κλείνουν από μακριά το μάτι

όμοια με τα φωτογραφισμένα κοριτσόπουλα

του Lewis Carroll.

Φλας!

Της στιγμής σκοτοδίνη.

Αριθμείς φωτογενείς

μοναχά

τις σιωπές.

Οι άνθρωποι γιορτάζουν,

οι ευχές όλο καμάρι

και γλυκό του κερασιού,

τα χέρια κοντοβελονιά στους ώμους

και στα στήθη,

τα φιλιά κερνιούνται

σαν νεράκι πάνω στα χείλη

– τα δωρεάν αξίζουν πιότερο.

Οι άνθρωποι γιορτάζουν.

Ναι, γιορτάζουν.

Κανείς δε θα σ’ το πει,

αν δεν το αισθανθείς,

με όση πίστη

και καρδιά σού απομένει,

τι σόι πράγμα

είναι

των ανθρώπων οι γιορτές.

("Ελεύθερη αγορά", εκδ. Γαβριηλίδης, 2011, σελ. 49-50)

"Η κιμωλία" (Από τις ιστορίες του μικρού Νικόλα)

"Η κιμωλία" γεννήθηκε από τη συνάντηση δύο διαθεματικών Σχεδίων Εργασίας που ξεκίνησαν κατά την περσινή σχολική χρονιά (2010-2011). Το πρώτο είχε τίτλο "Μαθητική φιλαναγνωσία" και το δεύτερο, "Νέα μέσα – καλλιέργεια της κινηματογραφοφιλίας: Ίδρυση και λειτουργία της ομάδας ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ ΞΥΛΟΜΠΟΓΙΑ".

Μοιραία λοιπόν, με την ολοένα πιο διαδραστική και συνάμα παθιασμένη –δε θα διστάσω να πω– συμμετοχή των παιδιών, σχηματίστηκε ο κοινός παρονομαστής των δύο αυτών Σχεδίων που μας υπέδειξε τον ενιαίο τους πια δρόμο: την κιν/κη διασκευή της ομότιτλης ιστορίας των Γκοσινί-Σαμπέ («Η κιμωλία»: από τις περιπέτειες του Μικρού Νικόλα).

Εδώ (http://ouranopoihmatakia.blogspot.com/2010/12/blog-post_11.html) μπορείτε να βρείτε πληροφορίες για την δημιουργική πορεία που ακολουθήσαμε ως ομάδα – τις παιδαγωγικές και καλλιτεχνικές αρχές στις οποίες δώσαμε σάρκα και όνειρο. Όνειρο και σάρκα.

Θα συμπληρώσω μόνο πως τα γυρίσματα έγιναν απνευστί στη διάρκεια της πιο δροσερής Παρασκευής του Ιουνίου του ’10.

Μόλις πριν λίγες εβδομάδες το σύνολο της ομάδας είδε ολόκληρο το έργο. Και πέταξε τη σκούφια του! Οι κάτωθι φωτογραφίες είναι από την πρώτη ειδική-εσωτερική μας προβολή.

Ελπίζουμε –όχι μόνο προσωπικά, αλλά ως εν γένει εκπαιδευτική κοινότητα- η νέα Δημοτική Αρχή της Ρόδου να υποστηρίξει τον δραστήριο θεσμό των ECOKIDS και να μακροημερεύσει στις Καλλικρατικές ημέρες που διανύουμε.

Εμείς πάντως ως «Ταινίες από ξυλομπογιά», είμαστε έτοιμοι να δώσουμε το δικό μας παρόν με τη μικρή μας ταινία σε όσους διατηρούν το βλέμμα του παιδιού σ’ έναν κόσμο γεμάτο ρυτίδες και …μαθουσαλίξ ανία.

Φωτισμός.wmv

Ποίηση: Μπέρτολτ Μπρεχτ (Μετ. Μ. Πλωρίτης)
Μουσική: Πάνος Δρακόπουλος
Παίζουν: οι ΝON TROPO
(Από την ηχογράφηση:
"Μουσικό Δρώμενο στον Μπ. Μπρεχτ", Νοέμβριος 2008)

Βίντεο: Στέλιος Σκαραβαίος (2010)

Γραμμένο για δύο διόλου μικρές αγάπες μου:
τη σκηνή -θεατρική τε και μουσική- και την ολοζώντανη μούσα του "φτωχού Μπ. Μπ."

ΜΙΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

Η ιστορία του παρόντος βιβλίου έχει πολλές παράλληλες εκκινήσεις.

Η πρώτη, αφορά την ολότελα νέα διάσταση που άνοιξε στην εφηβεία των μουσικών μου βιωμάτων η ακρόαση του LP των Doors “An American Prayer” (1978, Electra/Asylum Records).

Έπειτα στα 20 μου, κατά τη διάρκεια ενός μεσημβρινού φοιτητικού συμποσίου, έπεσε στα χέρια μου μία καταλεξεί μετάφραση των συγκεκριμένων ποιημάτων. Την έκδοση διέσωζε το ότι ενσωμάτωνε ατόφιο στις ζυγές σελίδες, το πρωτότυπο. Το οποίο εκ νέου ενώπιον μου με καλούσε, προκειμένου να αναμετρηθώ με την ενδυναμωμένη του πλέον γοητεία.

Ήμουν πιο μεγάλος – στα διαβάσματα και κυρίως, στους διασκελισμούς που είχε ανοίξει το πάθος μου για την ίδια τη ζωή σε πολλές κατευθύνσεις, συμπεριλαμβανομένης και της ποιητικής γλώσσας.

Άρχισα να μεταφράζω για τις ανάγκες ενός ερευνητικού εγχειρήματος στην «Ιστορία της Αισθητικής» – μάθημα του 2^ου έτος. Κατ’ επίφασιν. Διότι στην πραγματικότητα, με έκαιγε το αν μπορούσα να βρω στη νεοελληνική τον τρόπο να «ενορχηστρώσω» ξανά το έργο.

Όπου στην φάση εκείνη το ερώτημα του εφικτού, ομολογώ, δεν μπαίνει. Είχε το πάνω χέρι η μέθη - η μέθεξη και, μοιραία, η «λογοδοτημένη» στο αγγλόφωνο ποίημα δημιουργία.

Περπάτησα, χόρεψα, κυλίστηκα πολλές φορές πάνω και μέσα στις λέξεις του Μόρισον. Είναι αταίριαστο να παρομοιάσω αυτή τη διαδοχή γραφής, διαγραφής, επανεγγραφής, με οποιαδήποτε ερωτική ή άλλη έστω «μυθική» διεργασία.

Ενδεχομένως μόνον ο όρος «μεταμόρφωση» αρκεί, για να υποδηλώσει και τη μέθοδο και την πορεία που ακολούθησα. Γι’ αυτό και τον σημειώνω στο Εισαγωγικό Σημείωμα της παρούσας έκδοσης:

“Σύμφωνη με αυτήν την «αθώα αυθαιρεσία», που εμπεριέχεται σε κάθε αληθινή δημιουργία, είναι και η μεταμόρφωση από μέρους μου του έργου An American Prayer σε Μια αμερικάνικη προσευχή”.

Κτήμα πια του αναγνώστη. Και μέθη. Και λόγος.