3 «Ψηφίδες»

Α. Αποτελέσματα διεθνούς εκπαιδευτικού διαγωνισμού PISA (2018): η Ελλάδα στην 34η σειρά από τις 37 χώρες του ΟΟΣΑ.

Β. Δείκτης ισότητας φύλων στην ΕΕ (2020). Η Ελλάδα στην τελευταία θέση.

Γ. Κατάταξη χωρών για τη διασπορά συνομοσιοθεωριών περί κόβιντ: η Ελλάδα στην δεύτερη θέση. (Έρευνα που δημοσιεύτηκε στον Guardian, στις 26/10)

 

3 ομιλητικότατες «Ψηφίδες» που ενώνονται. Σε έναν ενιαίο καθρέφτη. Με άλλες τόσες που θα μπορούσαμε να προσθέσουμε κι απ’ τις χίλιες δυο γωνίες του συλλογικού μας βίου.

Επαναλαμβάνουμε: σε έναν ενιαίο καθρέφτη. Αν τον θέλουμε αυτόν τον καθρέφτη.

Διότι μπορεί και να μας αρκούν οι ανέμπνευστα κινηματογραφημένοι χοροί – γιορτάζοντας τα 200χρονα από την Ελληνική Επανάσταση.

Σαμουέλ Πατί, 1973-2020

Βαθιά οδύνη και αποτροπιασμό – νιώθουμε όσοι βιώνουμε και διδάσκουμε την πολυφωνία της εποχής μας –  εντός κι εκτός σχολικής αίθουσας - κι όχι την μονοφωνία εκείνης της απόλυτης αλήθειας που οπλοφορεί και αποκεφαλίζει.

// Σαμουέλ Πατί, (Samuel Paty) 1973-2020 / Γάλλος εκπαιδευτικός, καθηγητής ιστορίας στο κολλέγιο του Conflans Saint-Honorine (Yvelines), που δολοφονήθηκε σε προάστιο του Παρισιού, επειδή δίδασκε την ελευθερία του λόγου. //

Για περισσότερες πληροφορίες:

1.  https://www.iefimerida.gr/kosmos/samoyel-pati-apokefalise-o-tzihantistis?fbclid=IwAR0gCQkxYHe7PdljTdP_wZ_bOlG2sic7IuTlQaLUhDMpXHrj_juO0Whr5Pg

2.  https://www.theguardian.com/world/2020/oct/17/teacher-decapitated-in-paris-named-as-samuel-paty-47?fbclid=IwAR0x0NwZNJG6DJocgcxVUHomAtir0qej3eIEpnpcNuevTrcoFChqPP2TQuQ

 

«Το Κοινωνικό Δίλημμα»

Α. Οι άνθρωποι δε θα χειραγωγούνται από αλγόριθμους στο μέλλον. Αυτό συμβαίνει ήδη. Σε καθημερινό επίπεδο αυτό ισχύει ασφαλώς και ως προς τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Β. Μόνο δύο βιομηχανίες αποκαλούν τους παραλήπτες των προϊόντων τους «χρήστες»: εκείνη των ναρκωτικών κι εκείνη των λογισμικών/ψηφιακών εφαρμογών.

Γ. Ο εθισμός στις εφαρμογές και στις αλγορυθμιζόμενες μηχανές, η χειραγώγηση από αυτές και η διαρκής αρπαγή προσωπικών δεδομένων, η αύξηση της εφηβικής παραβατικότητας (και περιστατικών αυτοτραυματισμού), η όξυνση του φαινομένου της κοινωνικής και πολιτικής πόλωσης («οι ευφυείς είμαστε εμείς – οι άλλοι, οι της αντίθετης άποψης, τρώνε σανό!» όπως λέμε στα καθ’ ημάς) κι ένα σωρό άλλα κλιμακούμενα πολιτιστικά γεγονότα και τάσεις συνδέονται οργανικά με τον τρόπο που είναι μέχρι στιγμής σχεδιασμένες όλες αυτές «οι υπηρεσίες»: από το instagram και το fb μέχρι το tik tok και την google.

3 από τις πολλές παραδοχές που μπορεί κανείς να εξάγει παρακολουθώντας το άκρως ενδιαφέρον 93λεπτο ντοκιμαντέρ «Το Κοινωνικό Δίλημμα» (The Social Dilemma) του Jeff Orlowski.

Πολλά θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει – όμως, θαρρώ, πως το πρωτεύον είναι να βρει τον χρόνο προβολής και ανάλυσης του στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο –ακόμη και μέσω απογευματινών συναντήσεων ή εργαστηρίων με τη συμμετοχή, φυσικά, γονέων, και ειδικών στον τομέα της ψυχολογίας και της πληροφορικής.

Αν ήμουν στην Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, αυτό προσωπικά θα επιδίωκα.

Επίσημο τρέιλερ:

Μία ισοσταθμισμένη κριτική για το εν λόγω ντοκιμαντέρ: 

https://variety.com/2020/film/reviews/the-social-dilemma-review-1203487761/  

Έντυ Βαν Άλεν: 1955 -2020

Οι κάποτε πιτσιρικάδες της δεκαετίας του ’80 δεν είχαμε την τύχη, ως προς τα μουσικά πράγματα, να συντονιστεί η πρώτη αισθητική αγωγή μας με την ανατολή και την εκπυρσοκρότηση ενός φαινομένου, όπως, λόγου χάριν, ο Τζ. Χέντριξ ή ο Τζ. Πέητζ. Την επιτομή, που έφεραν στο 6/12χορδο όργανό τους, αλλά και στην ευρύτερη τέχνη της τραγουδογραφίας, την ανακαλύψαμε αργότερα.

 

Το αυτί μας όμως είχε την τύχη να ασκηθεί σε πρώτο χρόνο από έναν άλλο -σύγχρονό μας- βιρτουόζο, που έφερε τα πάνω κάτω στον ηλεκτρικό ήχο. Τον Έντυ Βαν Άλεν (Eddie Van Halen).

 

Δεν ήταν απλώς οι νέες τεχνικές που εφηύρε (το λεγόμενο, "τάππινγκ", η πιο γνωστή), η μαστορική του στα ριφ (μοτίβα, κιθαριστικά ή άλλα, όπως, πχ του δημοφιλέστατου «Jump», που είναι με τον ήχο των κέημπορτς) ή η φινετσάτη λεπτοδουλειά του στα σόλα, όπου ανέπτυσσε πρωτόγνωρα για την ροκ μουσική, ευφάνταστα μονοπάτια.

 

‘Ήταν πρωτίστως ο ήχος του: ένας ήχος απ’ το μέλλον. Ένας ήχος ανόμοιος.

 

Την εβδομάδα που μας πέρασε ο Έντυ Βαν Άλεν έφυγε από την ζωή – η αναμέτρηση με την επάρατο δεν κάνει διακρίσεις σε πρωτότυπους και σε μίμους.

 

Κι ο Έντυ Βαν Άλεν ήταν ένας μαγικός μουσικός: ο Τζ. Χέντριξ και ο Τζ. Πέητζ της δικής μας γενιάς.

Αλησμόνητο δείγμα γραφής:

Λιγότερο γνωστό δείγμα γραφής - σε συνεργασία με τον Εν. Μορικόνε (σύνθεση) και τον Ρ. Γουότερς (φωνητικά) για το σάουντρακ της ταινίας "Ο θρύλος του 1900":