Οι κάποτε πιτσιρικάδες της δεκαετίας
του ’80 δεν είχαμε την τύχη, ως προς τα μουσικά πράγματα, να συντονιστεί η
πρώτη αισθητική αγωγή μας με την ανατολή και την εκπυρσοκρότηση ενός φαινομένου,
όπως, λόγου χάριν, ο Τζ. Χέντριξ ή ο Τζ. Πέητζ. Την επιτομή, που έφεραν στο 6/12χορδο
όργανό τους, αλλά και στην ευρύτερη τέχνη της τραγουδογραφίας, την ανακαλύψαμε αργότερα.
Το αυτί μας όμως είχε την
τύχη να ασκηθεί σε πρώτο χρόνο από έναν άλλο -σύγχρονό μας- βιρτουόζο, που
έφερε τα πάνω κάτω στον ηλεκτρικό ήχο. Τον Έντυ Βαν Άλεν (Eddie Van Halen).
Δεν ήταν απλώς οι νέες
τεχνικές που εφηύρε (το λεγόμενο, "τάππινγκ", η πιο γνωστή), η μαστορική του στα
ριφ (μοτίβα, κιθαριστικά ή άλλα, όπως, πχ του δημοφιλέστατου «Jump», που είναι με τον ήχο των κέημπορτς) ή
η φινετσάτη λεπτοδουλειά του στα σόλα, όπου ανέπτυσσε πρωτόγνωρα για την ροκ
μουσική, ευφάνταστα μονοπάτια.
‘Ήταν πρωτίστως ο ήχος του: ένας
ήχος απ’ το μέλλον. Ένας ήχος ανόμοιος.
Την εβδομάδα που μας πέρασε
ο Έντυ Βαν Άλεν έφυγε από την ζωή – η αναμέτρηση με την επάρατο δεν κάνει
διακρίσεις σε πρωτότυπους και σε μίμους.
Κι ο Έντυ Βαν Άλεν ήταν ένας μαγικός μουσικός: ο Τζ. Χέντριξ και ο Τζ. Πέητζ της δικής μας γενιάς.
Αλησμόνητο δείγμα γραφής:
Λιγότερο γνωστό δείγμα γραφής - σε συνεργασία με τον Εν. Μορικόνε
(σύνθεση) και τον Ρ. Γουότερς (φωνητικά) για το σάουντρακ της ταινίας "Ο
θρύλος του 1900":
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου