//
"Κλειστά σχολεία - ανοιχτά βιβλία": κάθε μέρα, όσο κρατήσει η απουσία
μικρών και μεγάλων από τις σχολικές αίθουσες, θα γράφω ένα σύντομο σχόλιο για
ένα βιβλίο που απόλαυσα και που εκτιμώ πως αξίζει την προσοχή μας. // [2]
Λουίς
Σεπούλβεδα, "Η ιστορία του Μιξ, του Μαξ και του Μεξ" (Μετ. Αχιλλέας
Κυριακίδης, εκδ. Opera, 2013): Θα μπορούσαν ένας άνθρωπος, ένας γάτος κι ένας
ποντικός να γίνουνε φίλοι; Και τι είδος φιλίας θα τους συνέδεε; Του πρόσκαιρου
κοινού συμφέροντος ή της κατά Αριστοτέλη αμοιβαίας εύνοιας;
Τίποτα
από τα δυο – μάς απαντάει τούτη εδώ η μικρή σε έκταση, αλλά γενναιόδωρη σε
βάθος, αφήγηση του Χιλιανού συγγραφέα. Η φιλία μπορεί να ξεκινάει, όπως όλες οι
μορφές σχέσεων, από τους περιορισμούς που βάζει η φύση και η σύμβαση, όμως δε
στέκεται σε αυτές. Τις υπερβαίνει, γιατί μάς κάνει να ανακαλύψουμε μέσα μας
άλλες κοιτίδες της ύπαρξης μας που μάς τις κρύβει η φύση (ή πιο σωστά, ό,τι
εμείς λογίζουμε ως «φύση») και η σύμβαση.
Ο
Σεπούλβεδα έχει κι εδώ όλες τις χάρες που τον έχουν καταξιώσει διεθνώς ως
παραμυθά (κι εδώ χρησιμοποιώ τον όρο με τον μεγαλύτερο σεβασμό που του
αναλογεί): νηφάλιο καδράρισμα των σκηνών και των προσώπων του, γλώσσα που
φανερώνει τα καθέκαστα (τίποτα θολό ή έωλο στην έκφρασή του – κάτι που το
υπηρετεί έξοχα ο μέτρ του είδους, Αχιλλέας Κυριακίδης), χιούμορ αβίαστο,
φαντασία που σε παίρνει αμέσως με το μέρος της.
Δεν
γεννάται ερώτημα για το ποιόν κερδίζει πρώτο αυτή η ξεχωριστή συχνότητα
ευαισθησίας – τον μικρό ή τον μεγάλο αναγνώστη. Συγκινεί μαζί τον αντιστοίχως
ευαίσθητο άνθρωπο: και τον μικρό και τον μεγάλο.
Νωρίτερα,
σήμερα, πληροφορηθήκαμε, πως ο Σεπούλβεδα είναι ένα από τα θύματα του κορωνοϊού [1].
Οι ευχές όλων μας είναι να βρει πάλι την υγεία του. Για εκείνο το είδος υγείας
που εκπέμπουν οι ιστορίες του (αξίζει να μνημονεύσουμε και το θαυμάσιο «Η
ιστορία του γάτου που έμαθε σ' ένα γλάρο να πετάει») τού είμαστε ολότελα
ευγνώμονες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου