20 χρόνια δάσκαλος

Σήμερα, είναι μία από τις ωραιότερες επετείους της ζωής μου: κλείνω 20 χρόνια δάσκαλος.

 

Είκοσι χρόνια.

 

Είκοσι κύκλοι γύρω απ’ τον ήλιο. Τον ήλιο που λέγεται ‘παιδί’.

 

Πρόκειται για ένα άστρο – που δε χορταίνω να μελετώ, να μαθαίνω και να υπηρετώ.

 

Και το πιο υπέροχο απ’ όλα: ν’ αγαπώ.

 

Διότι, δίχως τη συχνότητα της αγάπης – αυτή η σχέση, στην καλύτερη περίπτωση, θα ανακλούσε ένα επιδερμικό φως.

Αντιθέτως, το φως που φτιάξαμε με τα χεράκια μας –τις καρδιές και το μυαλό μας– έχει μία δύναμη και μια αντοχή στον χρόνο, που επιβεβαιώνει, πως το να ζεις και να συνεργάζεσαι με τα παιδιά ποτίζει και το παρόν και το μέλλον αυτού του κόσμου.

Σε αυτό το ταξίδι εμπλέκονται πάρα πολλοί: σπουδαίοι συνάδελφοι, ευαίσθητοι και αγαπητικοί γονείς – μα και παράλογοι κι αραχνιασμένοι νόμοι, παράλογες κι αραχνιασμένες νοοτροπίες και συμπεριφορές, εγκύκλιοι και γραφειοκρατίες κι ένα σωρό ακόμη μικρά ή μεγάλα τέρατα, που αν σκεφτείς πως πρόκειται για 20ετία προσομοιάζουν –χάριν χιούμορ– με κοτζάμ Ιλιάδα και Οδύσσεια: μαζί.

 

Το ταξίδι συνεχίζεται. Κι όπως ισχύει σε κάθε ταξίδι – το περιεχόμενο του, η ουσία του, επηρεάζεται με το τι παίρνεις μαζί σου.

 

Τι παίρνω μαζί μου;

 

Ό,τι και στην πρώτη εκείνη αρχή: την αγάπη μου για τον κόσμο των παιδιών και τη δίψα μου να τον μαθαίνω καθημερινά και να του προσφερθώ.

 

Εκείνο που έχει προστεθεί, αυτή τη φορά, είναι η αγάπη όσων δίδαξα και συγχρόνως μαθήτευσα. Αυτή είναι που θα με φωταγωγεί.  

Σημείωση:

Το παρόν φωτογραφικό υλικό έχει αντληθεί από το Ιστολόγιο των Ουρανοποιημάτων – που αποτελεί και την επίσημη διαδικτυακή εστία μας από το 2010 και μετά.

https://ouranopoihmatakia.blogspot.com/

Υπάρχουν όμως και ορισμένες φωτογραφίες που πρωτοδημοσιεύονται – και είναι αφιερωμένες, όπως και το σύνολό τους, στους πρωταγωνιστές τους!

«Πάγος και Φωτιά / Ice and Fire»: Η εξέλιξη της οπτικής έκφρασης

Στιγμιότυπο από το βίντεο αρτ του Fabio Comparelli

Πριν από λίγες ημέρες παρακολούθησα ένα μονόλεπτο βιντεάκι με θέμα την εξέλιξη της οπτικής έκφρασης.

 

Με ενθουσίασε!

 

Όχι, διότι συμπύκνωνε το άπαν της σχετικής ιστορικής διαδρομής (απουσίαζε λχ ολόκληρος σχεδόν ο ανατολικός κόσμος!), αλλά, διότι η δυναμική, παλμική, θα λέγαμε, εναλλαγή των μορφών του υπαινίσσεται κάτι πραγματικά καίριο: ότι η έκφραση μέσα στην πολιτισμική βιοποικιλότητα της είναι παιχνίδι μίας συλλογικότητας, όποια κι αν είναι κάθε φορά η ύψιστη οντότητα για την οποία δημιουργούμε: η μούσα, ο θεός ή οι θεοί, οι x αξίες, το πνεύμα ή το εγώ.

 

Και η συλλογικότητα, εν προκειμένω, είναι η ανθρωπότητα.

 

Μέσα στις τεράστιες διαφορές μας παραλλασσόμαστε – όλοι το γνωρίζουν.

 

Μέσα στις τεράστιες διαφορές μας, παρόλαυτα μοιάζουμε. Μοιάζουμε – σαν ένας άνθρωπος. Ας το σκεφτούμε λιγάκι…

 

Δε χρειάζεται να επεκταθώ. Τουλάχιστον για την ώρα. Διότι εκεί που στάθηκα έπειτα στο βιντεάκι ήταν το αταίριαστο της αρχικής μουσικής του. Όμορφη, πλην συμβατικά ενορχηστρωμένη, συμφωνικότροπη μουσική.

 

Διερωτήθηκα: "αν έγραφες μουσική γι’ αυτό το εικαστικό μονόλεπτο τι θα έφτιαχνες;"

 

Και η απάντηση: την έχω ήδη γράψει. Πρόκειται για τον «Πάγο και την Φωτιά», το ορχηστρικό θέμα από το ομώνυμο άλμπουμ (Records DK, 2021).

 

Αμέσως έκανα νέα επεξεργασία ήχου στις χρονικές διαστάσεις του βίντεο – κι έπειτα το κατάλληλο μοντάζ.

 

Το αποτέλεσμα είναι εδώ – ενώπιον σας.

 

Εύχομαι να σάς αρέσει – να σάς ταξιδέψει – μπρος και πίσω – πίσω και μπρος – και μέσα σας.

 

«Πάγος και Φωτιά / Ice and Fire»

Η εξέλιξη της οπτικής έκφρασης

 

Βίντεο αρτ:

“The evolution of visual expression – A history of art and technology”

Fabio Comparelli

(με τη χρήση ΑΙ)

 

Μουσική:

«Πάγος και Φωτιά»

-απόσπασμα-

από το ομώνυμο άλμπουμ

(“Fire and Ιce”, Records DK, 2019)

Ρόδος – 2023

Τζιμάκος (1954 - 2018)

Σαν σήμερα, προ 5 ετών, αποχαιρέτησε τα εγκόσμια ένας δικός μας άνθρωπος: ο Τζιμάκος.

 
Που ουδείς μπορεί ν' αντικαταστήσει ή να μιμηθεί. (Το «ουδείς αναντικατάστατος» είναι από τα πιο φαιδρά ψεύδη που διακινούμε ασυλλόγιστα).

Μπορεί όμως να μαθητεύσει: στο άγριο, όσο και τρυφερό του παιχνίδι με την γλώσσα, στην οξυδερκή, βαθιά ανατομική ματιά του πάνω στον νεοελληνικό μονίμως υπαρκτό σουρεαλισμό, στην αντοχή του απέναντι στις ισχυρότερες παρακρούσεις των εξουσιών εις βάρος του, κάθε φορά, που η σάτιρα του τις περνούσε γενιές δεκατέσσερις.

Και ας μην ξεχάσει, φυσικά, να επισκεφθεί την τραγουδοποιία του, που περιέχει ορισμένα σπάνιας ομορφιάς ηχητικά και ποιητικά μπονζάι, όπως το «Είμαι γυφτάκι», «Η πρώτη μάνα τραβεστί», το «Ερωτικό» ή ο «Νεοέλληνας».

Αν επιστρέφουμε στα βιβλία, τις παραστάσεις και τους δίσκους του – δεν είναι από nostalgia (όπως δεικτικά θα 'λεγε κι ο ίδιος) – αλλά, διότι, όπως βλέπει και τραγουδάει το χιούμορ, δε βλέπει και δεν τραγουδάει κανείς.

[1954 - 2018]

Χαμένος Παράδεισος;

Εικαστικό: Titian, "The Fall of Man"

— Μου φαίνεται πως αστειεύεσαι. Αλήθεια, δέχεσαι πως αυτός ο κήπος είναι ο παράδεισος;

— Όχι. Αλλά αν δεν είναι αυτός ο κήπος, τότε, για σένα, ο παράδεισος ποιος είναι;

— Θα έλεγα πως είναι αυτός ο καρπός!

— Εσύ μου φαίνεται πως αστειεύεσαι. Μ’ αυτόν τον κήπο και μ’ αυτόν το καρπό, σού περνάει απ’ το μυαλό πως υπάρχει παράδεισος;