Σαν
σήμερα, προ 5 ετών, αποχαιρέτησε τα εγκόσμια ένας δικός μας άνθρωπος: ο
Τζιμάκος.
Που ουδείς μπορεί ν' αντικαταστήσει ή να μιμηθεί. (Το «ουδείς αναντικατάστατος» είναι από τα πιο φαιδρά ψεύδη που διακινούμε
ασυλλόγιστα).
Μπορεί όμως να μαθητεύσει: στο άγριο, όσο και τρυφερό του παιχνίδι με την
γλώσσα, στην οξυδερκή, βαθιά ανατομική ματιά του πάνω στον νεοελληνικό μονίμως
υπαρκτό σουρεαλισμό, στην αντοχή του απέναντι στις ισχυρότερες παρακρούσεις των
εξουσιών εις βάρος του, κάθε φορά, που η σάτιρα του τις περνούσε γενιές δεκατέσσερις.
Και ας μην ξεχάσει, φυσικά, να επισκεφθεί την τραγουδοποιία του, που περιέχει ορισμένα σπάνιας ομορφιάς ηχητικά και ποιητικά μπονζάι, όπως το «Είμαι γυφτάκι», «Η πρώτη μάνα τραβεστί», το «Ερωτικό» ή ο «Νεοέλληνας».
Αν επιστρέφουμε στα βιβλία, τις παραστάσεις και τους δίσκους του – δεν είναι από nostalgia (όπως δεικτικά θα 'λεγε κι ο ίδιος) – αλλά, διότι, όπως βλέπει και τραγουδάει το χιούμορ, δε βλέπει και δεν τραγουδάει κανείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου