Για τον Μότσαρτ

Επίσκεψη σε μέρη όπου έζησε ο Β. Α. Μότσαρτ.

Ένα πρόσωπο έξω από τα μέτρα της εποχής του – ερωτικό, εργασιομανές, μη σοβαροφανές κι όχι τόσο ανόητο και παιδαριώδες, όσο το εμφανίζει το θεατρικό και το κινηματογραφικό κείμενο του Π. Σάφερ (πάνω στο οποίο βασίστηκε το 1984 η κατά τα άλλα διεισδυτική ταινία του Μίλος Φόρμαν, με τίτλο «Αμαντέους»).

 

Στο έργο του Μότσαρτ υπάρχουν χίλια δυο στοιχεία να θαυμάσεις – και να διδαχθείς.

 

Τι να πρωτοεπισημάνει κανείς;

 

Τον όγκο, την ευρύτητα, την ποικιλομορφία, την τόλμη του;

 

Τόσο τη σύνθεση, όσο και στην ενορχήστρωση.

 

Κι όλα αυτά -600τόσα έργα, συμφωνίες, όπερες, κονσέρτα- σ’ ένα σώμα 35 μόλις ετών.

 

Αυτό που, προσωπικά, με διαπερνά και με συγκινεί βαθύτατα ακούγοντας πολλά του έργα είναι το ότι έχει μπει σε μία συχνότητα όπου η χαρά της ζωής φωτίζει και μεταμορφώνει οτιδήποτε γύρω της.

 

Από πού απορρέει αυτή η ανοιχτωσιά;

Αυτής της κοπής η καλοσύνη;

Αυτής της κοπής η αθωότητα;

 

Επαρκεί να αποδώσουμε στην πίστη του (στον θεό, στον έρωτα, σε κάθε τι υπερβατικό) την πηγή του κρυστάλλινου νερού που μας προσφέρει μέσω της μουσικής του;

 

Πρόκειται για μυστήριο.

 

Αυτό όμως που δεν αποτελεί μυστήριο είναι το τι φως πίνουμε ως ακροατές του.

 

Και θα τον ευγνωμονούμε πάντα γι’ αυτό – κι ας επελάσει η Τεχνητή Νοημοσύνη (AI) πάνω και σ’ εκείνον.

 

Νέα μουσική – σαν την μουσική του Μότσαρτ η μηχανή – όσο ευφυής και τα συναφή μεγαλόστομα – δεν πρόκειται να γράψει.

 

Να μιμηθεί – ανακυκλώνοντας τον, ναι – να φτιάξει απ’ την αρχή, όχι.