Για το "Γκιακ":
δικαίως έγινε ένα απ' τα εκδοτικά ορόσημα της δεκαετίας (2014-2023). Περιέχει
2-3 απ' τα πιο μεστά διηγήματα που έχω διαβάσει στην νεότερη λογοτεχνία μας.
(Το λυπηρό είναι πως
υπάρχουν κι άλλες σημαντικές συλλογές διηγημάτων που δεν ακούγονται. Δυστυχώς).
Για τους "Μύθους...":
απ' όλους τους μύθους που εκθέτει ο Παναγιωτίδης διδάσκω έναν.
Θα μου πει κάποιος: είναι
μόνο ένας. Ε, και;
Μετά από τόσα χρόνια στην
έρευνα – να, πώς την πατάει κανείς. Και γι' αυτό χρειάζεται να το ομολογεί στον
εαυτό του - να διορθώνεται και να προχωράει (όχι, αυτό που συμβαίνει δηλαδή, κατά
κανόνα, στη χώρα μας - όπου ακόμη κι αν τεκμηριώνεται το ιστορικό σημείο Α,
συνεχίζει να έχει μαζική παρουσία μέσα στην εκπαίδευση αντ' αυτού το Μυθικό σημείο
Β).
Πρόκειται για τον μύθο της
φύλαξης της πατάτας απ' τον Καποδίστρια. Πρόκειται για μία ιστορία που, όπως
υποστηρίζει ο Παναγιωτίδης, "εμφανίζεται
και σε άλλες χώρες: στη Γαλλία με τον διατροφολόγο Περμαντιέ, στη Γερμανία με
τον βασιλιά Φρειδερίκο τον Μέγα και στη Ρωσία με την τσαρίνα Μεγάλη Αικατερίνη"
(σελ. 79).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου