Συνέντευξη με τη Συννεφούλα

«Οι φανταστικές αλήθειες φθείρονται πιο δύσκολα» έγραφε ο Οδ. Ελύτης στο Μικρό του Ναυτίλο. Το ίδιο και οι φανταστικοί ‘ήρωες’ έναντι των ‘ιστορικών’ προσώπων, δε θα δίσταζα να προσθέσω. Κι αν εν τέλει, όπως ο ίδιος γράφει «το φεγγάρι της Σαπφώς θα επιζήσει απ’ το φεγγάρι του Άρμστρονγκ», δεν έχουμε παρά να στήσουμε αυτί στο τι έχει να μας πει τούτο το φεγγάρι. Αρκεί να φέρουμε το φιλοπερίεργο μικρόφωνο των αποριών μας μπρος απ’ τα… χείλη του!

Συννεφούλα, γειά σου! Είναι σχεδόν απίστευτο το ότι καταφέρνουμε να μιλήσουμε μαζί σου…

Γιατί “απίστευτό”; Ποιός σταματάει να συνομιλεί με τις επιθυμίες ή τα όνειρά του; Απ’ όσο ξέρω, κανείς. Κανείς ερωτικός –και γι’ αυτό ολοζώντανος…

Είναι ο έρωτας –ή μήπως όχι;- το αθέατο κλειδί που ξεκλειδώνει όλα τα μυστήρια;

Μου αρέσει η ιδέα σύμφωνα με την οποία ένα μυστήριο διαλύεται με τη βοήθεια ενός άλλου μυστηρίου. Η λογική δεν είναι από μόνη της άλλωστε κι αυτή ένα μυστήριο, στο οποίο τόσοι και τόσοι εμπιστεύονται τη λύση χιλίων δύο γρίφων; Σκέψου λοιπόν ο έρωτας…

Με εκπλήσσει που στα λεγόμενά σου βάζεις τη λογική πλάι στην διακρίβωση του έρωτα!

Δε βάζω τη λογική πλάι στην “διακρίβωση του έρωτα”! Τη βάζω πλάι στην …ανάγνωση του μυστηρίου! Γενικά. Κι ως προς τον έρωτα, είναι πλάνη, πως είναι αμίλητο “ζεύγος” με τη λογική. Η “φωτογραφία” των πραγμάτων, όσο και των αισθημάτων, δεν είναι ασπρόμαυρη. Λογική και έρωτας δεν είναι ασύμπτωτοι “φωτισμοί” της ζωής. Ρίξε μια ματιά μόνο σε όσους έσπρωξαν τα μαθηματικά ένα έστω βήμα εμπρός, και θα συναντήσεις ανθρώπους του πάθους. Ανθρώπους έτοιμους δηλαδή, για την σπορά και το θερισμό του έρωτα και της ζωής!

Η περιγραφές σου με πάνε στις ανθηρές εποχές του βίου, στην άνοιξη και στο καλοκαίρι. “Δίχως τραγούδι χάδι και φιλί/ δεν είναι άνοιξη φέτος αυτή!”. Έτσι δεν είναι;

Ναι. Έτσι είναι! Ακόμη και για μένα, για ένα θηλυκό δηλαδή, του οποίου το χάδι, αλλά και η περιφρόνηση είναι από …σύννεφο! (γέλια)

Από σύννεφο, ή πιο σωστά, γεμάτη σύννεφα, είναι η πορεία μυριάδων σχέσεων στην εποχή μας…

Η εποχή μας, όπως λες, καταγγέλλεται από πολλές μεριές ως άνυδρη. Κι αν σκεφτείς, πως το νερό έχει αναγορευθεί σε “γαλάζιο χρυσό”, ναι, είναι εύστοχο να προχωρήσεις το συλλογισμό σου από το πλαίσιο το βιολογικό σ’ εκείνο των σχέσεων.

Από το ’60 μέχρι σήμερα βαδίζουμε στο ίδιο μπουρίνι;

Όχι! Το ’60 δε φάνταζε όσον αφορά αυτή τη διαλεκτική, σαν μπουρίνι. Στη σεξουαλική ζωή λ.χ. έμοιαζε με ουράνιο τόξο, έστω κι αν θολώνανε τους ουρανούς ορισμένα ξέφρενα μποφόρ, όπως του λόγου μου! (γέλια) Σήμερα, παρότι κυκλοφορεί παντού σάρκα –σάρκα γυμνή από ‘δω κι από κει- οι περισσότεροι άνθρωποι, ακόμη και πολύ νεοτέροί μου, βιώνουν το αδιέξοδο - τη στέγνια του έρωτα: κι όχι το “πλήρωμα”, το πρωτοβρόχι του!

Τις γυναίκες σήμερα πώς τις βλέπεις;

Πώς να τις δω; Με τα μάτια του “τότε” και του “τώρα”! Σε αντίστιξη. Τα “μάτια του τώρά” θαμπώνονται από την ομορφιά αρκετών γυναικών που ομολογουμένως ξεχειλίζει. Τα “μάτια” όμως του “χθες”, πικραίνονται από τον αυτοεγκλωβισμό της συγκεκριμένης ομορφιάς –στην επίπλαστη, στην κίβδηλη εκδοχή της.

Αυτοεγκλωβισμό;

Τί είναι όλη αυτή η βιομηχανία της ψευδαίσθησης γύρω από την εικόνα κυρίως της γυναίκας; Τί ρόλο έχουν τόσες σειρές καλλυντικών, περιοδικών, πλαστικών επεμβάσεων, αν όχι ρόλο απαιτητικού σκηνοθέτη που διατάζει: μείνε νέα – γίνε ωραία!

Είναι, θεωρείς, κακό να είναι κάποια “νέα και ωραία”;

Το να είσαι νέα με το ζόρι, είναι κάτι το αφύσικο. Το να ‘σαι ωραία κατά παραγγελία –τι λέω, κατά …φωτοτυπία 10 κατ΄ επιλογήν υποτιθέμενων καλλονών- δεν είναι παρά σκέτος φασισμός! Ή μήπως αντιλαμβάνεστε την πατέντα της σιλικόνης ως κληρονομιά της θεάς Αφροδίτης;

Μήπως τα λες όλα αυτά επειδή η γενιά σου απείχε αυτών των επιλογών;

Το αντίθετο! Η γενιά μου δελεάστηκε και ενέδωσε, αν όχι σε όλες, στις περισσότερες από αυτές τις συνήθειες τόσο τυφλά κι επαναλαμβανόμενα που αναμένεται πια να τις …συνταξιοδοτήσει!(γέλια)

Συννεφούλα, για τους σημερινούς άνδρες ποιά είναι η εκτίμησή σου;

Περισσεύει ο φόβος τους έναντι εκείνης της σαπουνόφουσκας, η οποία έχει φυλακίσει ήδη και το μεγαλύτερο ποσοστό των γυναικών: είναι από κοινού ατροφική η “φορά” τους στο να δώσουν και να δοθούν! Πρέπει όμως αβίαστα να προσθέσω, πως δε στερούνται κι εκείνοι ομορφιάς –ομορφιάς, να διευκρινίσω στον αντίποδα του ναρκισσισμού! Αυτό το κοινό τους στοιχείο με κάνει να ελπίζω, πως το σταυροδρόμι των μεν με τις δε, δεν είναι χαμένη υπόθεση!

Αν δεν γίνομαι αδιάκριτος –φτάνοντας στην τελευταία μου ερώτηση- ανταποκριθήκες στο κάλεσμα εκείνου που τραγούδησε την επιστροφή σου δίχως περιορισμούς κι απαγορεύσεις;

Γνωρίζεις πολλούς που να γυρίζουν την πλάτη τους στην ελευθερία τους;

Συννεφούλα, σ’ ευχαριστούμε πολύ και για τη μικρή μας αυτή συνομιλία, μα κυρίως για το ότι μας επιτρέπεις χρόνια τώρα να σε τραγουδάμε! (γέλια)

Τον έρωτά σας τραγουδάτε – και την απειρία του: την ελευθερία του, που ανέφερα πριν από λίγο. Τον έρωτα σας και τη συννεφούλα ελευθερία του!

Ζωγραφιές:

Στέλιος Σκαραβαίος

Δημοσίευση: ψηφιακό τεύχος του ΝΑ!