Η καλή φίλη, η διαρκώς γόνιμα ανήσυχη Μαρία Μπακαρή, μας επιφύλαξε μία μικρή έκπληξη σε όσους/ες εντός Ρόδου απολαμβάνουμε τους Αυγουστιάτικους καρπούς του καλοκαιριού «περίπου» εκτός ραδιοφώνου (: άλλοι σε άδεια, άλλοι σε θερινή ημιαργία).
Μας απέστειλε το ακόλουθο συνοπτικό, «δικοτυλήδονο» ερώτημα:
Στον Μ. Χατζιδάκι
«Το ραδιόφωνο το βιώνω ως ακροατής πια σε ελάχιστο βαθμό κι ως «αεριτζής» στην μείζονα κλίμακα του πάθους.
Το μεγάλο του πλεονέκτημα έναντι όλων των λοιπών μέσων –παραδοσιακών και νεότερων– είναι η ενσάρκωση της αρχής «Εν αρχή ήν ο ήχος».
Το ραδιόφωνο «του μέλλοντός μας»: ήχος, λόγος, μέλος – σύνθεση ενιαία κι εκκρεμής και γι’ αυτό απρόβλεπτη. Σαν τη ζωή όσων πορεύονται προσωπικά, που θα πει διαπροσωπικά. Κι όχι σαν το «μενού» της τρέχουσας μόδας – πολυφωνία για ανθρώπους δίχως φωνή.
Το ραδιόφωνο, αν δεν είναι μακροβούτι παιδείας, δεν έχει νόημα υπάρξεως: αέρα – πνοή. Και για εκείνον πίσω από το μικρόφωνο και για εκείνον πλάι στο ηχείο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου