Diabolus Incarnatus
Μια χαραμάδα
σαν βεντάλια κλειστή
το απομιμήσεως
αύριο.
«ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΓΟΡΑ», Τα δέλεαρ, σελ. 22.
Αν μέσα στους καρπούς που γευόμαστε, η έκτη –ίσως και πρώτη– αίσθησή μας λαμβάνει κάτι από την «σκοτεινάγρα» της ρίζας ή και κάτι τι από το ατόφιο ηλιακό χρώμα του φυλλώματος του αυτού οργανισμού στον οποίο ανήκει ο καρπός, τότε δεν είμαστε απλά θύματα της πέψης μας, αλλά οι γαλήνιοι της ηνίοχοι.
Όπου πέψη ίσον αίσθημα. Άρα μερικότητα ευδαιμονίας που τείνει τον εαυτό της στο άπειρο. Συγνώμη, «στο άγνωστο» ήθελα να πω…
Δεν γνωρίζω λοιπόν τί μέθεξη ευδαιμονίας κομίζουν για τους άλλους αυτά τα ποιήματα. Και η δική μου μαρτυρία επί του θέματος μάλλον καθίσταται αυτόματα αναξιόπιστη από μία κάποια δόση ιδιοτέλειας που περιέχεται σε κάθε απόπειρα να αρθρώσει ο άνθρωπος την ελευθερία του. Άλλοτε ως δημιουργός κι άλλοτε ως συν-δημιουργός.
Δεν αποκρύπτω όμως πως κάπου κοντά στον δεύτερο ρόλο τοποθετώ τον αναγνώστη της ποίησης. Για λόγους που και η νοημοσύνη, αλλά και η αισθητική εμπειρία τεκμηριώνουν σε πλήθος περιπτώσεων. Και είναι προφανές πως δε συζητώ ούτε για τον καταναλωτή ποίησης, ούτε για εκείνον που πηγαινοέρχεται από έργο σε έργο ως φωτογραφομανής τουρίστας.
Κλείνω λοιπόν με την προσδοκία όλων των παραπάνω υπαινιγμών. Η παρούσα «Ελεύθερη αγορά» να ανοιχτεί στην θεατή και αθέατη ελεύθερη αγορά των αναγνωστών. Λόγος και σιωπή. Σιωπή και λόγος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου