Το όνειρό μου (HD).wmv

«Το όνειρό μου» γράφτηκε τον Μάρτιο του 1993. Στην καρδιά, πάει να πει, αυτής της αιμοβόρας χρονιάς που οδήγησε κι εμένα και τους συνομηλίκους μου στην αλησμόνητη τελετουργία ενηλικίωσης που ονομάζεται Πανελλήνιες Εξετάσεις.

Ήταν από κάθε άποψη ένα τίναγμα πέρα από τον γνωστό κλοιό του να παπαγαλίζεις –μεταξύ πολλών άλλων– Οιδίποδα Τύρρανο, συζυγίες ρημάτων στα Λατινικά και τα Διπλωματικά έγγραφα που οδήγησαν στην ίδρυση ενός τέως (;) βαυαροκρατούμενου κράτους στην άκρη της Βαλκανικής.

Ήταν ένα τίναγμα ακόμη, πέρα και από τις άγριες μελωδίες που προσκαλούσαμε στις αποδράσεις της εφηβείας: Metallica, Iron Maiden – και η προσωπική μου τότε μεγάλη αγάπη οι Queensryche.

Πώς γράφτηκε; Δεν ξέρω ακριβώς.

Ήδη από τα μέσα της Β’ Λυκείου είχαμε –στο νου μας περισσότερο– ένα γκρουπ, τους Oblivion (θαυμάσιο όνομα για progressive rock – δε βρίσκετε;). Τα τραγούδια τα έγραφε η εξής παράξενη εφηβική μου διάθεση: να φτιάξω ο ίδιος τραγούδια που θα ήθελα να ακούω.

Ήταν ακριβώς έτσι; Όχι. Γιατί μιμούμουν – και τη μουσική, αλλά και τη στιχουργική γλώσσα των ακουσμάτων μου: τα αγγλικά.

Γίνεται όμως να εκφράσεις το δικό σου βαθύτερο αίσθημα σε μία οπωσδήποτε όχι ξένη γλώσσα –τα αγγλικά είχαν μπολιάσει την εφηβική μας κουλτούρα ήδη από τα …νηπιακά μας χρόνια!– πάντως όχι σε αυτή που σκαλίζεις τις εξομολογήσεις σου;

Το κατάλαβα στο περιθώριο ενός μάλλον πληκτικού πάρτυ. Πήρα την κιθάρα του φίλου-οικοδεσπότη και κάθισα απόμερα. Με μια απόφαση: να χαρίσω το «νεογέννητο» σε ένα κορίτσι.

Δεν είναι εύκολο στην αρχή να βρεις και να εκθέσεις τον εαυτό σου. Εξ ου και η καθήλωση πολλών στον πιθηκισμό. Εκτός από κουράγιο θέλει και μία διόλου ναρκισσιστική υποψία: Ποιος θα είμαι – μετά από αυτό;

Το τραγούδι γράφτηκε, χαρίστηκε και εν τέλει παίχτηκε σε πάρα πολλές παρέες – σε κυκλαδικές παραλίες γύρω από τη φωτιά, το πλέον ειδυλλιακό σκηνικό. Άρεσε. Όσο λίγα από αυτά που είχα φτιάξει ο ίδιος.

Λόγος αρκετός για να εμπιστεύομαι στο εξής τη γλώσσα μου.

Όταν γνωριστήκαμε με τους Ετεροθαλείς και αρχίσαμε να ονειρευόμαστε παραστάσεις και CD –η τεχνολογία της εποχής– με δικά μας τραγούδια, τους το παρουσίασα. Το πρώτο μου κομμάτι. Ήμουν άλλωστε ως τότε «τραγουδοποιός» 8-10 μόλις έργων – νεοσσός.

Τον Φεβρουάριο του 1998 κυκλοφορήσαμε ένα μικρό σιντάκι – το οποίο αργότερα λόγω χρώματος στο εικαστικό του μέρος καθιερώθηκε ως το «κόκκινο σιντί». Αγαπήθηκε απρόσμενα και σε μεγάλο βαθμό – παρά τις σημαντικές τεχνικές και μουσικές του ελλείψεις.

Ένα μεγάλο μέρος των φίλων και συμφοιτητών μας, σε αρκετές περιπτώσεις όταν μνημονεύει αυτήν την περίοδο, το αναφέρει μες στο soundtrack της.

Κι όμως δεν τους δόθηκε ποτέ αυτό το κομμάτι στην καλύτερη ηχογράφηση που ως μουσική παρέα του επιφυλάξαμε - ακολούθως.

Τον μήνα των πτυχίων μας, τον Ιούλιο του 2000 –μιλένιουμ, περίοδος πια– μπήκαμε με τους Ετεροθαλείς στο στούντιο. Ηχογραφήσαμε 6 τραγούδια μας – μεταξύ των οποίων και το συγκεκριμένο πρωτότοκο. Ήταν με διαφορά η καλύτερη μας εργασία.

Η οποία ωστόσο δεν ευτύχισε να κυκλοφορήσει έως σήμερα.

Ο Στέλιος Σκαραβαίος σχεδίασε το παρόν μουσικό βίντεο, ενώ η ενορχήστρωση και η ερμηνεία ανήκει στους Ετεροθαλείς.

Ακουστική κιθάρα: Νεκτάριος Αυγενικός

Ηλεκτρικό μπάσο: Ηλίας Τσούτσας

Πλήκτρα-πιάνο: Νίκος Ναθαναηλίδης

Μαντολίνο: Λάμπρος Πανταζόπουλος

Ηλεκτρική κιθάρα: Πάνος Δρακόπουλος

Τραγούδι: Ρίτσα

Φωνητικά: Γιάννης Φαινέκος

Φιλική συμμετοχή:

Τύμπανα: Αντώνης Κολλιός

Σαξόφωνο: Μιχάλης Κλωνάρης

Ηχοληψία- mastering: Στέφανος Ευθυμίου

Αφιερωμένο σε ό,τι πιο εύπλαστο στους ανθρώπους:

στη μνήμη και στο ζωηρό τους μέλλον…

«Το όνειρό μου» πρωτοκυκλοφόρησε σε μικρό κύκλο αντιτύπων

τον Μάρτιο του 1998.

Στο πρώτο σιντάκι των Ετεροθαλών «Πώς να δαμάσεις μια φωτιά;».