GREEN IS THE COLOUR

Δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι διακρίνουν τη διαδρομή των Pink Floyd στην προ και στην μετά «Dark side of the moon» εποχή. Πρόκειται για δίσκο τομή – όχι, μόνο της τραγουδοποιίας τους, αλλά της σύγχρονης μουσικής εν γένει.

Όμως τούτη η διάκριση υπονόμευσε, θαρρώ, κυρίως, την πρώτη τους περίοδο, που επίσης δεν στερείται επιτευγμάτων ή πρωτόγνωρων πειραματισμών – με μία φράση, συνθέσεων, που ελάχιστοι είχαν την τόλμη και, φυσικά, το ταλέντο να τις υλοποιήσουν.

Η μεγάλη απήχηση των concept άλμπουμ του γκρουπ που διαδέχτηκαν το «Dark side of the moon» έριξε βαριά τη σκιά της μάλλον στα μικρής φόρμας τραγούδια της πρώτης του περιόδου, που είναι πανέμορφα – μέσα στην απλότητα και τη διαύγειά τους.

Διότι και η απλότητα και η διαύγεια ήταν και είναι ζητούμενα της μούσας που δεν συνηθίζει να τρώει από τα έτοιμα, αλλά αντιθέτως, θέλει να επινοεί απαρχής κάθε τόσο τον εαυτό της.

 

Με αυτό το πνεύμα καταπιάστηκα με το “Green is the colour” – ένα υπέροχο κομμάτι από το soundtrack του More (1969), που ακούγοντας το, πλάι στα άλλα, νιώθεις, πως ορισμένα πράγματα στη τέχνη, όπως και στην φύση, δεν έχουν ηλικία.