«Αιωρήσεις»

Συγχωρείστε μου την ενός λεπτού μεγαλοστομία – αλλά από μία άποψη ισχύει, ότι του φίλου μας το παιδί – είναι δυο φορές παιδί μας.

Και το πρωτότοκο παιδί του φίλου μου, Γιάννη Φαινέκου, εν προκειμένω, έχει την επωνυμία «Αιωρήσεις» (εκδ. Περισπωμένη, 2017).

Ευθύτερη και διαυγέστερη ονομασία δε θα μπορούσε να έχει. Στις λέξεις του βρίσκει εναργές σώμα το βίωμα που αιωρείται στον χρόνο (παρελθόν, παρόν και μέλλον) και στο χώρο (πραγματικότητα, σωματικότητα και πνευματικότητα) - στη γλώσσα (πρωτότυπη με ουκ ολίγους νεολογισμούς κι «αναβαπτίσεις» -χαρακτηριστικό παράδειγμα ο ίδιος του ο τίτλος- και συνάμα «ειπωμένη» με θραύσματα από αγαπημένους ποιητικούς προγόνους) και στο βλέμμα (στο τίποτα και στο παν – όπου εντοπίζει κανείς από τα «Ευθέα» μέχρι τις «Έναστρες συγνώμες»).

Όσοι είχαμε την ευκαιρία να είμαστε κοντά στην κυοφορία των «Αιωρήσεων», ναι, χαιρόμαστε πολλαπλά που είναι πλέον εκδοτικό γεγονός. Διότι η ομορφιά τους (αλλού τραχιά κι αλλού σχεδόν υδάτινη) – μεταγγίζεται πλέον στον κάθε ενδιαφερόμενο αναγνώστη.

Συγχαρητήρια στις εκδόσεις Περισπωμένη για την εξαιρετική τυπογραφική οργάνωση κι αισθητική.