Είναι σχολική Τετάρτη. Μεσημέρι. Το προαύλιο μετά
την αποχώρηση των παιδιών και των συναδέλφων της πρωινής ζώνης έχει αλλάξει
ολωσδιόλου ήχο.
Η βροχή παρέα με τις κατά τόπους λιμνούλες
συνθέτουν ένα πολυτονικό κρουστό χαλί που συνάμα μάς δροσίζει και μάς χαλαρώνει
– ενώ τρώμε. Στα ηχεία του υπολογιστή μας έχουμε ήδη προσκαλέσει διάφορους
μουσικούς μάγους, για να προστεθούν, στο γύρω ηχόχρωμα της αίθουσας, εξίσου παλλόμενα
έγχορδα και πνευστά – από τον Μότσαρτ έως τον Μ. Χατζιδάκι.
Πρώτος τελειώνει το φαγητό του ο μικρός Ν. «Δεν
έχω μαθήματα για αύριο. Να πιάσω κάτι να ζωγραφίσω;». «Μέχρι να τελειώσουν και
οι άλλοι – είναι μια χαρά ιδέα. Τι έχεις στο μυαλό σου να φτιάξεις;». «Θα δείτε…»
Μετά από 10 λεπτά περίπου είδα.
Είδα για μια ακόμη φορά τι μπορεί να πετύχει η
παρατηρητικότητα και η φαντασία, όταν η μία δίνει διαδοχικά σκυτάλη στην άλλη.
Είδα όμως και κάτι που δεν είχα συλλογιστεί παλαιότερα:
πως, αν ενώσεις δύο μολυβοχρωματισμένα αυτιά, σχηματίζεται μια παιδική καρδιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου