Νίκος Γκάλης: το διαρκές αντι-παράδειγμα

Ο Νίκος Γκάλης υπήρξε για όλους εμάς, τα παιδιά της δεκαετίας του ’80, το πιο ισχυρό αντι-παράδειγμα σε μία Ελλάδα που αρνούταν να ενηλικιωθεί. Που τις δημιουργικές της δυνάμεις τις έπνιγαν τα 3 κακά της τότε μοίρας μας: ο παραγοντισμός, ο νεποτισμός και ο λαϊκισμός.

Όπως, στις μέρες μας, ο Αντετοκούνμπο μπολιάζει κάτι καινούργιο στην Αμερικανική νοοτροπία (σύμφωνα με την οποία: ο νικητής τα παίρνει όλα – κι ο 2^ος ακόμη είναι για τον Καιάδα), έτσι κι ο Γκάλης έφερε άλλο αεράκι στην κλεισούρα της τότε αντίληψης και κοινωνικής μας πρακτικής.

Το ότι τιμάται σήμερα – σε μία εποχή, που έχουν ξανά ισχυροποιηθεί  παλαιές και πασίγνωστες γάγγραινες (κι όχι μόνο οι 3 που κατονομάζονται παραπάνω) και έχουν, στο μεταξύ, εκκολαφθεί καινούργιες, δεν έχει μόνο συμβολική σημασία.

Ό,τι αντιπροσωπεύει στον τομέα του ο Γκάλης εξακολουθεί να μας φωταγωγεί. Όπως κι ο πιο κοντινός μας επίγονός του – έστω κι αν ακολούθησε την ανάδρομη πορεία διασχίζοντας τον Ατλαντικό: ο Γιάννης.

Εμάς και τα σημερινά παιδιά!