«Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» / «Εύκρατη ζώνη»

Λόγω της ημέρας – φέρνουμε μπροστά μας 2 νέα κι αξιόλογα ποιητικά έργα.

 

Την τελευταία σύνθεση ενός πανέμπειρου ποιητή, του Π. Πολυμένη και το πρώτο βιβλίο μιας νεοσσού, της Ήλιας Μπούρα.

Α. Πέτρος Πολυμένης, «Και με την ελάχιστη υγρασία θ’ ανθίζουμε» (εκδ. Περισπωμένη, 2023): πρόκειται για το πιο δυνατό ποιητικό βιβλίο που διάβασα τους τελευταίους μήνες σε σχέση με τον «μύθο» και την μαστορική που κομίζει.

Ως δείγμα γραφής παραθέτουμε το «ΠΑΙΔΙΚΟ ΔΩΜΑΤΙΟ», σελ. 26-27:

Όλες οι αρετές της ποίησης του Πολυμένη είναι εδώ: ακρίβεια στην έκφραση, πολυφωνία στην δομή, σκηνική άνεση, διακειμενικό βάθος (εδώ εμποτισμένο εκτός των πολλών άλλων – κι από κειμενικά ερανίσματα της -εκλαϊκευμένης- επιστήμης). Και το πιο συναρπαστικό για μένα: μιλώντας την γλώσσα της εποχής του, την γλώσσα της γενιάς μας!

 

Πρόκειται για ένα έργο που αξίζει να διαβαστεί – δεν υπόσχεται απλώς, αλλά πραγματοποιεί αισθητικές και στοχαστικές δονήσεις μοναδικής έντασης και διάρκειας!

 

Β. Ήλια Μπούρα, «Εύκρατη ζώνη» (εκδ. Καστανιώτη, 2023): πώς ξεκινάει να μιλήσει κανείς για την απώλεια δίχως να εκπέσει στον φτωχό συναισθηματισμό και τις συναφείς κοινοτυπίες; Να προσευχηθεί, να ξεγυμνωθεί, να προχωρήσει…;

 

Δείγμα γραφής:

«Και το χέρι που απλώνει τώρα

και ζητά βοήθεια

ούτε που θυμάμαι πια

είναι δικό μου ή δικό της;»

(«ΦΑΤΑ», σελ. 35)

 

Ποίηση που δεν αποσιωπά τις σεφερικές της καταβολές (πρβλ. Το γνωστό μοτίβο: υγρασίας – στέγνιας), ούτε, ακόμη ακόμη, και το σ’ ορισμένες στιγμές μαύρο της χιούμορ (βλ. το ποίημα «ΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ», σελ. 33).

 

«[….] Αν αλλάξω κατεύθυνση ή μείνω για λίγο πίσω

τότε ξέρω πως

θα πέσει το Σπίτι να με πλακώσει

κι όλοι οι τοίχοι και το ταβάνι

με όλα τα μυστικά που κρύβονται εντός τους

[…]».

 

Δεν απομένει παρά να ευχηθεί κανείς σε αυτή την ποίηση να προχωρήσει μες στα χρόνια και στο βλέμμα των αναγνωστών!