Κύτταρο από τα κύτταρά μας

Πραγματικοί ήρωες, με αφορμή το τί συμβαίνει και φέτος στα ελληνικά  οικοσυστήματα, είναι οι πυροσβέστες και οι εθελοντές στην κατάσβεση και στον περιορισμό των πυρκαγιών.

 

Τους γνωρίζουμε;

 

Όχι.

 

Στην κοινωνία του θεάματος, ο άνθρωπος του έργου είναι σχεδόν αόρατος. Ή, το συνηθέστερο: ασήμαντος σε σχέση με τον ανθυπο-παίκτη του ανθυπο-ρεάλιτι – σε σύγκριση με τον κάθε ανθυπο-ινφουένσερ.

 

Και γιατί στρεφόμαστε ξανά κατά της κοινωνίας του θεάματος;

 

Διότι σε αυτήν η φύση είναι απλώς και μόνον ένα φόντο, ένα άψυχο σκηνικό. Ό,τι περίπου η μουσική στα σούπερ-μάρκετ.

 

Το ότι παραμένουμε πολιτικά, θεσμικά και δομικά, καθηλωμένοι κι αδρανείς απέναντι στην καταστροφή των δασών – οφείλεται και σε αυτό: στο ότι δρούμε και σκεφτόμαστε ως καταναλωτές των φυσικών πόρων – κι όχι, ως συμβιωτικοί τους οργανισμοί.

 

Κάθε δέντρο που καίγεται, κάθε ζωάκι που απανθρακώνεται, είναι κύτταρο από τα κύτταρά μας.

Φωτογραφίες: CNN Greece, To Πρώτο Θέμα