Η φύση του μίσους

Τα παιδιά πάρα πολύ συχνά λένε τα πράγματα όπως τ’ ακούνε.

Τις προάλλες στο σχολείο με βρήκε, εν μέσω μαθήματος, αυτή η ηχηρή δήλωση: «Κύριε, εγώ τους γκέι τους μισώ!».

Έχεις γνωρίσει κάποιον γκέι και σου έχει γεννήσει μίσος;

«Όχι, αλλά τους μισώ».

Όταν θα γνωριστείς με κάποιον, τότε θα καταλάβεις τι λες.

«Δε ξέρω, αλλά τους μισώ».

Πίσω απ’ την αηδία που εξέπεμπε το πρόσωπο του παιδιού – έβλεπα την αηδία που εξέπεμψε στο ίδιο το περιβάλλον του, με ακριβώς αυτά τα λόγια: «Τους γκέι τους μισώ».

 

Τόσα χρόνια είμαι δάσκαλος – έχω κοινωνήσει δεκάδες φορές εκφράσεις άλλοτε ωμού, άλλοτε συγκαλυμμένου μίσους για γκέι, για ρομά, για Αλβανούς και μαύρους.

 

Ποτέ για εμπόρους ναρκωτικών. Ποτέ για εμπόρους όπλων.

 

Δεν έχω ακούσει: «Μισώ αυτούς που πωλούν τον θάνατο στον κόσμο!» ή «Μισώ αυτόν που δολοφονεί, αυτόν που κακοποιεί, αυτόν που βιάζει!»

 

Αυτό με κάνει να σκέφτομαι διάφορα για τη φύση του μίσους μέσα μας.

Το μίσος χρειάζεται ξενιστή για να επιβιώσει. Ειδάλλως ψοφάει.

 

Θα το στείλουμε, επομένως, από εκεί που ήρθε ή θα του προσφέρουμε την πιο καλή φωλιά: το μυαλό μας και το μυαλό των παιδιών;