Στο μικρόφωνο με τον Σαρλώ...

Αγαπημένε μας Σαρλώ, τι κάνετε;

Πάσχω γελώντας και γελώ πάσχοντας!

Καιρό έχουμε να πληροφορηθούμε νέα σας...

Λογικό είναι. Το ‘χετε ρίξει στα φιλμ dolby surround και στη ψηφιακή εικόνα. Που να βρεις καιρό για την ασπρόμαυρη. Όμως μην απορείτε. Μια χαρά είμαι εδώ που βρίσκομαι. Είναι φυσικό: κάθε έργο έχει τη διαφορά του –γι’ αυτό και την αξία του.

Πώς νιώσατε που προσφάτως σας ανακήρυξαν ως τη πιο αναγνωρίσιμη και αγαπητή μορφή στην ιστορία του κινηματογράφου για τον 20^ο αιώνα;

Αναρωτιέμαι τι έκανα για να αξίζω μια τέτοια πρωτιά. Από γκάφα σε γκάφα είναι όλη μου η ζωή. Από το γέλιο μέχρι το δάκρυ και τούμπαλιν –και μάλιστα, για να σπάει η μονοτονία, έπεφτε και μία κλωτσιά στα πισινά κάποιου αφεντικού ή αστυνόμου.

Πρέπει να απολαμβάνατε αυτού του είδους την «κλωτσοπατινάδα»;

Ό,τι και να σας πω, είναι λίγο. Κάθε στολή την έχει ανάγκη την κλωτσιά της! Πρέπει να σας ομολογήσω πως κάθε φορά που ξανάφερνα στο μυαλό μου ένα τέτοιο περιστατικό, μονολογούσα «δε θα το ξανακάνεις, δε θα το ξανακάνεις - να ‘χει ο άνθρωπος άνεση να κάθεται στην καρέκλα δίχως να πονά». Μια τέτοια απόφαση όμως, προϋποθέτει και μία καθημερινότητα που δε σε κλωτσάει ούτε εσένα τυφλά και μπαμπέσικα σε κάθε ευκαιρία!

Τι λέτε; Η καθημερινότητα του 21^ου αιώνα ξέρει λιγότερο ή περισσότερο ‘κλωτσόσφαιρο’ από την εποχή σας;

Στα μάτια του πολύ κόσμου τα πράγματα φαίνονται αλλαγμένα – εξελιγμένα – εκσυγχρονισμένα σε σχέση με τα δικά μου, όπως λέτε, χρόνια! Πρόκειται όμως για μία προσέγγιση που περιέχει μια τόση δα σταγόνα αληθείας… Κοιτάξτε καλά γύρω σας και δε θα εκπλαγείτε. Ρίχνει η καρπαζιά… καρεκλοπόδαρα! Σε κρατικές και σε πολυεθνικές «υπηρεσίες». Χαχα! Τι αστεία που ηχεί η λέξει ‘υπηρεσίες’ για εκείνες τις δουλειές που έχουν για υπηρέτες τους πολλούς και τους ελάχιστους για κύρηδες.

Σε δεκάδες ταινίες σας έχετε περάσει από πλήθος επαγγέλματα –τι σερβιτόρο, τι εργατουπάλληλο, τι σχοινοβάτη μέχρι και χρυσοθήρα σας έχουμε δει. Ποιό επάγγελμα αγαπήσατε περισσότερο;

Συμπαθάτε με, αλλά συνήθιζα να αγαπάω τα …κορίτσια των περιπετειών μου, παρά τα επαγγέλματά μου. Άλλωστε μη ξεχνάτε πως έπαιρνα πόδι νωρίς νωρίς από τις δουλειές μου ή μάλλον τις αναδουλειές μου, και όχι απ’ τις υπέροχες δεσποσύνες, που μ’ έκαναν να ξεχνώ το μαύρο μου το χάλι και να αισθάνομαι ό,τι κάνει ο έρωτας τον άνθρωπο να αισθάνεται: άφθαρτος. Άφθαρτος και γι’ αυτό ελεύθερος!

Είστε ο αγαπημένος των παιδιών σε μάκρος ενός αιώνα. Σας δίνει χαρά ή σας βαραίνει η ευθύνη μιας τέτοιας λατρείας;

Κατ’ αρχήν, δε πρόκειται για λατρεία, αλλά για αγάπη. Έχουν αυτά τα δύο τόση απόσταση όση δε τη φαντάζονται εκείνοι που ξέρουν μόνο από.. λατρεία! Και έπειτα: τι σόι ερώτηση είναι αυτή; Κάτι τέτοια ρωτούν οι δημοσιογράφοι του γλυκού νερού κι εσείς -απ’ ότι μου φαίνεστε έως τώρα- μάλλον για το αλμυρό νερό θα σας έκανα. Λοιπόν, για να μην πολυλογώ θα σας έλεγα με μια φράση, πως η αγάπη των παιδιών μόνο φτερά μου δίνει στη ψυχή και στο ωραιότερο τραγούδι της που είναι ασφαλώς, το γέλιο!

Κύριε Σαρλώ εσείς ο ίδιος με τι γελάτε;

Με τι δέ γελάω, να ρωτάτε καλύτερα, διότι κάθε τι που περνιέται για οχυρωμένο απ’ το χιούμορ, είναι ό,τι του αξίζει να διακωμωδηθεί περισσότερο! (γέλια)

Φίλε μας Σαρλώ, σας ευχαριστούμε ιδιαίτερα γι’ αυτή τη σύντομη, πλην όμως αρκετά… γαργαλιστική συνομιλία.

Κι εγώ σας ευχαριστώ. Κι όπως λέει πολύ πολύ σωστά ένας ιταλός μαθητής μου, ο Ντάριο Φο: «Να γελάτε, να γελάτε, να γελάτε, κάνει τους ισχυρούς να σας φοβούνται»!

1η δημοσίευση: περιoδικό PAPER, τεύχος 11