"Κοχυλιού" Γενέθλια

Καλωσόρισμα

 

Μια φορά κι έναν καιρό ο λόγος και το μέλος ήταν ένα σώμα.

Έτσι το θέλησε ο άνθρωπος του αγροτικού πολιτισμού – έτσι και ο άνθρωπος του πόντου.

Στους αιώνες που ακολούθησαν – κι ας παρέμεινε ο άνθρωπος με το ένα πόδι καλλιεργητής της γης και με το άλλο κωπηλάτης των θαλασσών – το μέλος πήρε τον δικό του δρόμο κι έφτασε μέχρι τις αντιστίξεις ενός Μπαχ, τις αρμονίες ενός Μότσαρτ ή τα συγκλονιστικά κονσέρτα ενός Μπετόβεν.

Το ίδιο και ο λόγος: είτε πάνω στην σκηνή του Σαίξπηρ, είτε στις σιωπηλές σελίδες του Δάντη, του Γκαίτε ή του Έλιοτ – γέννησε μία ποίηση, που μας μίλησε για τον κόσμο μας  –τον κόσμο της πίστης, τον κόσμο του λόγου, τον κόσμο του συναισθήματος, τον κόσμο του παραλόγου– με τέτοια ποικιλομορφία και διαύγεια, όπως, ίσως, καμία άλλη τέχνη.

Παράλληλα στα μεγάλα αυτά ταξίδια της οργανικής μουσικής και της έντυπης ποίησης, μία τέχνη ταπεινή τα είχε και τα δυο τους, μέλος και λόγο, αδιάλειπτα ενωμένα: το τραγούδι.

Με αυτό συνομιλούμε και φέτος ως «Κοχύλι». Για να γιορτάσουμε τα 11χρονά μας.

Και για να πούμε, πως οι ιστορίες που πλάθουμε και διακινούμε –είτε με κατάφορτα πεντάγραμμα, είτε δίχως σταγόνα από τέταρτα ή όγδοα– τον φωτίζουν και τον αναπλάθουν.

Είτε στις εποχές, πριν και μετά την μηχανή – είτε σήμερα, που συνυπάρχουμε με άβαταρ, μποτ κι αλγόριθμους.

 

Πάνος Δρακόπουλος

Υπεύθυνος Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής

«ΤΟ ΚΟΧΥΛΙ»

 

2 νέα κείμενα

από ιδρυτικά μας μέλη - με αφορμή την νέα μας παράστασή:

Ι.

«Να φύγεις» της είπα.

«Μου αναστατώνεις τη ζωή. Σε κλείνω στα ντουλάπια μου κι όλο δραπετεύεις. Ξεπορτίζεις μ’ εκείνα τα άτακτα θηλυκά, την Ελπίδα και την Επιθυμία, που ακροβατούν στο όνειρο και την αλήθεια. Μπλέκεσαι στη σκέψη μου και με αποσυντονίζεις. Τρέφεσαι από τη μουσική μου και κλέβεις τα λόγια μου. Αλλάζεις την πραγματικότητα και παίζεις με τη ψυχή μου. Σου εμπιστεύομαι τον χρόνο μου και εσύ μου χτίζεις ουρανοξύστες να ανέβω και εργοστάσια ονείρων να λειτουργήσω».

«Να φύγεις», της είπα. Θέλω πίσω τους γνωστούς μου φόβους. Θέλω να βλέπω τον κόσμο, μόνο με τα μάτια μου. Θέλω να ξέρω το αύριο. Θέλω να μην με ανακαλύπτω κάθε μέρα».

Κι εκείνη έμεινε. Έμεινα κι εγώ κοντά της να Φαντάζομαι.

 

ΒΑΛΙΑ ΜΥΛΩΝΑ

 

 ΙΙ.

Παλιά, πολύ παλιά, πριν τα χαρτιά και τα μολύβια, το πρώτο κορίτσι που πάτησε ποτέ στην ακτή κράτησε στα χέρια του το πρώτο κοχύλι που ξέβρασε ποτέ ένα κύμα. Βάζοντάς το στ' αφτί το σιωπηλό κορίτσι πίστεψε πως του μιλά η ίδια της θάλασσας - αποφάσισε λοιπόν ν' απαντήσει. Και όπως τα λόγια ενώθηκαν, το κορίτσι δεν ήταν πια κορίτσι ούτε το κοχύλι κοχύλι. Γυναίκα, γιαγιά και λίπασμα το πρώτο, βούκινο, φλογέρα και κλαρινέτο το δεύτερο, χάραξαν στο χρόνο μια ρωγμή και χάθηκαν μέσα.

Αν πέσει ποτέ στα χέρια σου ένα κλαρινέτο και γνωριστείτε καλά, θα έχει ήχους πολλούς ν' αφηγηθεί, τόσους όσους τα κύματα του πελάγους. Άμα τους βάλεις σε σειρά, θα φτάσεις ίσως κάποτε στο πρώτο αυτό κορίτσι που πάτησε ποτέ στην ακτή και στο πρώτο αυτό κοχύλι που ξέβρασε ποτέ ένα κύμα.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΚΟΣΚΟΡΟΣ