«Kinds of Kindness»

Αν το «Pοor Things» ήταν μία κινηματογραφική ωδή στην ελευθερία – το (δυσμετάφραστο στα ελληνικά) «Kinds of Kindness» αποτελεί μία ευρηματική –από κάθε σκοπιά– και πολυδιάστατη μελέτη της εθελοδουλίας.

 

Κι εδώ – ωστόσο – ο Λάνθιμος παρέα με τον Φιλίππου – και την υπόλοιπη εκλεκτή τους ομάδα, μας καλούν και πάλι να δούμε το πλαίσιο και τα συστήματα αξιών πάνω στα οποία λειτουργούμε, με ολότελα νέο βλέμμα.

 

Δεν το έχουν ανάγκη πάρα πολλοί άνθρωποι αυτό. Διότι, εκτός των άλλων, αντίκειται έναντι δικής τους έλξης προς την εθελοδουλία.

 

Όσοι όμως το έχουμε πραγματικά ανάγκη – καθώς η ελευθερία δεν είναι τίτλος, γραμμάτιο, κληροδότημα, μετοχή ή επίδομα, οφείλουμε στην φιλμογραφία του Λάνθιμου πολλά.

 

Και το πρώτο: Ευγνωμοσύνη.

«Ο χορός των ξωτικών»: Κυκλοφορία νέου single

Μόλις κυκλοφόρησε από την Records DK

https://distrokid.com/.../pan.../-----the-dance-of-the-elves

 

Διατίθεται σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες.

 

SPOTIFY:

https://open.spotify.com/album/4rVDvhUMu75gsQ75jtwBHr?si=R749FNB-RMiAKyetify2hA

Μουσική – Ενορχήστρωση: Πάνος Δρακόπουλος

Ηχογράφηση - μίξη, mastering, παραγωγή - στο στούντιο "Θάλεια"

Εξώφυλλο: Κωνσταντίνα Μαλτέζου

 

Λίγα λόγια για το έργο:

 

    Όλοι μας –υπό ορισμένες διαγώνιες συνθήκες– μεταμορφωνόμαστε και λειτουργούμε σαν ξωτικά.

    Άλλοτε ως παιδιά – άλλοτε ως ερωτευμένοι.

    Άλλοτε ως δημιουργοί.

    Ξωτικοφέρνουμε. 

    «Ο χορός των ξωτικών» πρωτογράφτηκε το φθινόπωρο του 1996. Για τις ανάγκες της Θεατρικής Ομάδας του Παν/μιου Αιγαίου στην Ρόδο και το μαγικό έργο του Γ. Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός».

    Κι αν η τότε παράσταση μας, εν τέλει, δεν ανέβηκε στην σκηνή – ευοδώθηκε το εξής: ανακαλύψαμε ουκ ολίγες φορές το παιχνίδι και τη φύση των ξωτικών και στην ακόλουθή μας ζωή.

    Στην θεατή κι αθέατη ξωτικίσια φύση μας είναι αφιερωμένη η παρούσα έκδοση – και σε όλους εσάς που με τους ήχους του παρόντος χορού θα βγείτε σ’ ένα άλλο ξέφωτο!

 

Θερμά ευγνώμων στην Κωνσταντίνα Μαλτέζου

Θερμά ευγνώμων στην Κωνσταντίνα Μαλτέζου

της οποίας τα χρώματα στο εξώφυλλο μας – χορεύουν υπό το σεληνόφως!χορεύουν υπό την πανσέληνο.χορεύουν υπό την πανσέληνο.

 

Π. Δ.

 

 

 

Βιογραφικό Σημείωμα:

 

Ο Πάνος Δρακόπουλος διδάσκει σε σχολεία της Aβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι μέλος του περιοδικού «Νησίδες» και ιδρυτής του Εργαστηρίου δημιουργικής ανάγνωσης και γραφής «Το Κοχύλι». Έχει δημοσιεύσει 5 ποιητικά βιβλία και την μετάφραση της συλλογής ποιημάτων του J. D. Morrison “An American Prayer” – όλα τους από τις εκδ. Γαβριηλίδης. Παράλληλα, γράφει μουσική για το θέατρο, και τη βίντεο αρτ.

Με το μουσικό του βιβλίο «Ένας κομήτης μαγικός» (2018/2021) επιχείρησε να συνενώσει την ποιητική και την μουσική του γραφή.

Το άλμπουμ του «Πάγος και Φωτιά» (2021) αποτελεί τον πρώτο του κύκλο ορχηστρικής μουσικής. Τον Δεκέμβριο του 2022 κυκλοφόρησε ένα EP με τα πρώτα του τραγούδια για τους «Ετεροθαλείς» (1998-2000), ενώ με την έλευση του νέου έτους δημοσίευσε την μικρή σίνγκλ εκδοχή του ορχηστρικού «Πάγος και Φωτιά».

Με το «Ελιξίριο» (Μάιος, 2022), σε στίχους του Γ. Φαινέκου, ξεκίνησε την σειρά «Ποιητικά», την οποία συνέχισε με τις «Πεταλούδες», σε ποίηση του Π. Νερούδα (Σεπτέμβριος, 2022) και με «Το τραγούδι της ερήμου», σε ποίηση της Άννας Ξανθάκη (Φεβρουάριος, 2023).  

Με το σινγκλ «Ο γλάρος» (Μάιος,  2023), σε στίχους της Δήμητρας Ηλιού, εγκαινίασε ένα νέο κύκλο μουσικών έργων με πλαίσιο αναφοράς τον κόσμο του παιδιού, ενώ με την «Φθορά - Fthorá» (Αύγουστος, 2023) προχώρησε στο μονοπάτι των «Ποιητικών» συνομιλώντας δημιουργικά αυτήν την φορά με την ποίηση του Κώστα Καρυωτάκη.

«Τα Ουρανοποιηματάκια», σε ποίηση των Θ. Χορτιάτη, Κ. Παλαμά και Ν. Λαπαθιώτη και με την συμμετοχή της νέας Χορωδίας που πετάει στα σύννεφα επανακυκλοφορούν σε Remaster Edition τον Σεπτέμβριο του 2023.

Μετά τα σινγκλ «Της Χειμωνιάτικής Μέρας», «Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου» και «Κλείνουν τα σχολεία» κυκλοφόρησε το EP «Είν’ η αγάπη» (Ιούλιος, 2024).

 

 

ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Πάνου Δρακόπουλου

Ελεύθερη ακρόαση:

Το άχρονο

Πριν από 20 και χρόνια – βρέθηκα τυχαία (καλοκαιράκι γαρ) σε μία παρέα που εξυμνούσε τα παλαιά επιτεύγματα των Pink Floyd (μέχρι το “The wall”) και τα μέλη της ομόφωνα κατέληγαν πως ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν – κι ως ομάδα και σε ατομικό επίπεδο.

 

Στα μάτια μου ήταν αστείος ο τόνος του απολύτου – στις αποφάνσεις τους.

(Όπως και σήμερα συχνά είναι – όταν καθημερινά χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας στα σόσιαλ μίντια).

 

Για την ακρίβεια, πολλές φορές έχω δει αυτό το χορτασμένο απ’ τη βεβαιότητα ύφος να κάνει σέρφινγκ (για να αστειευτούμε και λιγάκι) σε τόσο απρόβλεπτα πεδία, όπως η δημιουργία.

 

Από παλιά το έχουμε μάθει – και με ποικίλες αφορμές: όχι απλώς μας έλκει η βεβαιότητα – αλλά μας χειραγωγεί.

 

Ο David Gilmour, ο επί δεκαετίες πολυδιάστατος ήχος της κιθάρας των Pink Floyd, ετών πια 78, μόλις έβγαλε νέο δίσκο. Ονομάζεται «Luck and Strange» – κι απ’ τις πρώτες κιόλας ακροάσεις του δεν κρύβει πως είναι γεμάτος υπέροχα μουσικά και στιχουργικά ευρήματα.

 

Αυτό, θαρρώ, μάς δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε πως η σχέση μας με τη μούσα, όχι μόνο δεν είναι γραμμικά προβλέψιμη – αλλά και σ’ ένα βαθμό, στον πραγματικό καλλιτέχνη, ανήκει σε μία σφαίρα άχρονη – πέρα απ’ τη φθαρτότητά μας.

Η γνώση ή η άγνοια - ή μήπως, και τα δυο;

O 20χρονος που υπήρξα κάποτε – γιορτάζει.

 

Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες «Ο χορός των ξωτικών», ένα μέρος απ’ τη μουσική που έγραψα το φθινόπωρο του 1996, για το θεατρικό έργο του Γ. Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός».

 

Στη φωτογραφία κάνω τις πρώτες δοκιμές – σε ένα μόλις δικάναλο (!) – προέκταση ενός απλού στερεοφωνικού της εποχής.

 

Στην σημερινή του μορφή «Ο χορός των ξωτικών», έχει μεγαλώσει: Από 3 λεπτά έφτασε τα 7 – και απ’ τα 4 όργανα αριθμεί πλέον είκοσι.

 

Όλα αυτά δεν θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν πέρα ίσως από ορισμένους παθιασμένους ειδικούς (ή νοσταλγούς της αναλογικής εποχής) – αν δεν θίξει κανείς το εξής κρίσιμο ερώτημα –και τους «παραποτάμους» του– που όλοι μας απευθύνουμε, άλλος με μεγαλύτερη κι άλλος με μικρότερη ένταση, στον εαυτό μας καθώς προχωρούμε στον χρόνο και στην τέχνη μας:

 

Τι διευρύνει τις διαστάσεις ενός έργου μας;

Η νέα γνώση που αποκτούμε ή νέα άγνοια που ανακαλύπτουμε;

Η αποκτηθείσα μας πείρα μάς προχωρά η αξεδίψαστη φαντασία μας;

 

Η απάντηση μας – προφανώς βρίσκεται μέσα στην δουλειά μας.

 

Όμως μιλώντας απολύτως εξομολογητικά θα έλεγα το εξής: πολλές φορές τα ερωτήματα αυτού του τύπου, μ’ ένα «ή» διαζευκτικό στη μέση, είναι εντελώς αποπροσανατολιστικά.

 

Τι πάει να πει: ή το ένα, ή το άλλο;

Γιατί να μπαίνει εξ ορισμού απέναντι η πείρα με την φαντασία;

 

Μήπως χρειάζεται να μάθουμε καλύτερα πώς αυτά τα δύο συνεργάζονται; Το άγνωστο με το γνωστό;

 

«Ο χορός των ξωτικών» είναι ένα έργο που έζησα ξανά αυτή την συνέργεια – και την απόλαυσα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Προεπισκόπηση κυκλοφορίας 

[Εξώφυλλο: Κωνσταντίνα Μαλτέζου]:

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/-----the-dance-of-the-elves

"Τ' όνειρο μου" (Intro / Mini Video)

Στίχοι-μουσική: Πάνος Δρακόπουλος

Ενορχήστρωση-ερμηνεία: Ετεροθαλείς

(Remasterd Edition, 2022)

Ελεύθερη ακρόαση - στο Spotify: https://open.spotify.com/track/3tllKuG6ipCHyjLVEMHHpU?si=96b2f53d2e2a4ab6

EP - Ετεροθαλείς: 1998-2000: https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/-1998-2000