Το άχρονο

Πριν από 20 και χρόνια – βρέθηκα τυχαία (καλοκαιράκι γαρ) σε μία παρέα που εξυμνούσε τα παλαιά επιτεύγματα των Pink Floyd (μέχρι το “The wall”) και τα μέλη της ομόφωνα κατέληγαν πως ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν – κι ως ομάδα και σε ατομικό επίπεδο.

 

Στα μάτια μου ήταν αστείος ο τόνος του απολύτου – στις αποφάνσεις τους.

(Όπως και σήμερα συχνά είναι – όταν καθημερινά χαρακτηρίζει το μεγαλύτερο μέρος της επικοινωνίας στα σόσιαλ μίντια).

 

Για την ακρίβεια, πολλές φορές έχω δει αυτό το χορτασμένο απ’ τη βεβαιότητα ύφος να κάνει σέρφινγκ (για να αστειευτούμε και λιγάκι) σε τόσο απρόβλεπτα πεδία, όπως η δημιουργία.

 

Από παλιά το έχουμε μάθει – και με ποικίλες αφορμές: όχι απλώς μας έλκει η βεβαιότητα – αλλά μας χειραγωγεί.

 

Ο David Gilmour, ο επί δεκαετίες πολυδιάστατος ήχος της κιθάρας των Pink Floyd, ετών πια 78, μόλις έβγαλε νέο δίσκο. Ονομάζεται «Luck and Strange» – κι απ’ τις πρώτες κιόλας ακροάσεις του δεν κρύβει πως είναι γεμάτος υπέροχα μουσικά και στιχουργικά ευρήματα.

 

Αυτό, θαρρώ, μάς δίνει την ευκαιρία να σκεφτούμε πως η σχέση μας με τη μούσα, όχι μόνο δεν είναι γραμμικά προβλέψιμη – αλλά και σ’ ένα βαθμό, στον πραγματικό καλλιτέχνη, ανήκει σε μία σφαίρα άχρονη – πέρα απ’ τη φθαρτότητά μας.