Η γνώση ή η άγνοια - ή μήπως, και τα δυο;

O 20χρονος που υπήρξα κάποτε – γιορτάζει.

 

Σε λίγες ημέρες κυκλοφορεί σε όλες τις μεγάλες μουσικές πλατφόρμες και τις ψηφιακές μουσικοθήκες «Ο χορός των ξωτικών», ένα μέρος απ’ τη μουσική που έγραψα το φθινόπωρο του 1996, για το θεατρικό έργο του Γ. Σαίξπηρ «Όνειρο θερινής νυκτός».

 

Στη φωτογραφία κάνω τις πρώτες δοκιμές – σε ένα μόλις δικάναλο (!) – προέκταση ενός απλού στερεοφωνικού της εποχής.

 

Στην σημερινή του μορφή «Ο χορός των ξωτικών», έχει μεγαλώσει: Από 3 λεπτά έφτασε τα 7 – και απ’ τα 4 όργανα αριθμεί πλέον είκοσι.

 

Όλα αυτά δεν θα είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για κανέναν πέρα ίσως από ορισμένους παθιασμένους ειδικούς (ή νοσταλγούς της αναλογικής εποχής) – αν δεν θίξει κανείς το εξής κρίσιμο ερώτημα –και τους «παραποτάμους» του– που όλοι μας απευθύνουμε, άλλος με μεγαλύτερη κι άλλος με μικρότερη ένταση, στον εαυτό μας καθώς προχωρούμε στον χρόνο και στην τέχνη μας:

 

Τι διευρύνει τις διαστάσεις ενός έργου μας;

Η νέα γνώση που αποκτούμε ή νέα άγνοια που ανακαλύπτουμε;

Η αποκτηθείσα μας πείρα μάς προχωρά η αξεδίψαστη φαντασία μας;

 

Η απάντηση μας – προφανώς βρίσκεται μέσα στην δουλειά μας.

 

Όμως μιλώντας απολύτως εξομολογητικά θα έλεγα το εξής: πολλές φορές τα ερωτήματα αυτού του τύπου, μ’ ένα «ή» διαζευκτικό στη μέση, είναι εντελώς αποπροσανατολιστικά.

 

Τι πάει να πει: ή το ένα, ή το άλλο;

Γιατί να μπαίνει εξ ορισμού απέναντι η πείρα με την φαντασία;

 

Μήπως χρειάζεται να μάθουμε καλύτερα πώς αυτά τα δύο συνεργάζονται; Το άγνωστο με το γνωστό;

 

«Ο χορός των ξωτικών» είναι ένα έργο που έζησα ξανά αυτή την συνέργεια – και την απόλαυσα απ’ άκρη σ’ άκρη.

Προεπισκόπηση κυκλοφορίας 

[Εξώφυλλο: Κωνσταντίνα Μαλτέζου]:

https://distrokid.com/hyperfollow/panosdrakopoulos/-----the-dance-of-the-elves