Η ορατότητα μας – επί των συνανθρώπων μας.
Αυτό είναι ένα μεγάλο
πρόβλημα - ναι, και στις μέρες μας - και παντού: τόσο στην Ανατολή, όσο και στη
Δύση (με αντίστοιχη, ανά περίπτωση, διαβάθμιση).
Η ορατότητα μας – με βάση, το χρώμα, το φύλο, τις σεξουαλικές προτιμήσεις,
τις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων - το αν είναι ΑΜΕΑ, παιδί, γέρος/γριά,
κοκ.
Στη συγκεκριμένη φωτογραφία
βλέπουμε σε πρώτο πλάνο αριστερά τον George McLaurin. Διαβάζουμε πως είναι ο
πρώτος μαύρος φοιτητής στις ΗΠΑ που έγινε δεκτός στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα
το 1948 κι αναγκάστηκε να καθίσει σε μια γωνία μακριά από τους λευκούς
συντρόφους του.
Όμως το όνομά του παραμένει
στη λίστα τιμής ως ένας από τους τρεις κορυφαίους φοιτητές του πανεπιστημίου.
Αυτά είναι τα λόγια του:
«Κάποιοι
συνάδελφοι με κοιτούσαν σαν να ήμουν ζώο, κανείς δεν μου είπε ούτε μια λέξη,
για τους καθηγητές που δεν υπήρχα καν, σπάνια απαντούσαν στις ερωτήσεις μου.
Αλλά αφοσιώθηκα τόσο πολύ, που αργότερα άρχισαν να με αναζητούν οι συμμαθητές
μου και οι καθηγητές άρχισαν να με λαμβάνουν υπόψη τους. Σταμάτησα να είμαι
αόρατος σε αυτούς».
Συνήθως υποστηρίζουμε πως η
εκπαίδευση έχει περισσότερη δύναμη από τα όπλα.
Ισχύει.
Μόνο αν καθιστά τον κόσμο μας ορατό – τους συνανθρώπους μας κάθε
βιολογικής ή άλλης ετερότητας ορατούς, ισότιμους, μη μιαρούς – κι όχι αόρατους
κι αποσυνάγωγους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου