«Η προειδοποίηση του Bugonia»

Το Bugonia μοιάζει με κραυγή μέσα σ’ ένα αμερικανικό τοπίο που έχει χάσει τη φωνή του.

Μια χώρα πνιγμένη σε εταιρικά χαμόγελα και ανθρώπους που αναζητούν σωτηρία σε συνωμοσίες και λογής μυθεύματα, επειδή δεν βρίσκουν δικαιοσύνη στην πραγματικότητα.

Ο Λάνθιμος αποδομεί το περιτύλιγμα της δυτικής «κανονικότητας» — δείτε, επί παραδείγματι, με πόσο χρώμα γεμίζει τον διάκοσμο της καθημερινότητας, όπου η απειλή είναι πανταχού παρούσα — και αποκαλύπτει την παράνοια που κρύβεται από κάτω: έναν κόσμο όπου η απελπισία γεννά μύθους, κι οι μύθοι γεννούν βία.

Στο βάθος, είναι μια ταινία για τις ιστορίες που λέμε στον εαυτό μας απ’ όποια γωνιά του πλανήτη, για να νιώσουμε ασφαλείς. Ιστορίες που γρήγορα μετατρέπονται σε αυταπάτες — και που, αναπόφευκτα, στρέφονται εναντίον μας.

Γι’ αυτό δικαιολογείται όποιος τη διαβάζει ως σκληρό οικολογικό προμήνυμα∙ αλλά και ως σκοτεινή σάτιρα μιας κοινωνίας που στέκεται στο όριο μεταξύ ύπνου και εφιάλτη.

Δεν είναι απλώς μια ταινία· είναι προειδοποίηση.

Και στον καθρέφτη της διακρίνουμε ένα πλάσμα που, αν δεν πάρει πιο γενναίες και συνάμα πιο δίκαιες αποφάσεις για την ατομική και συλλογική του μοίρα, είναι καταδικασμένο να εξαφανιστεί.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι;