Σαν σήμερα, το 1925, γεννήθηκε μία όαση της μεταπολεμικής Ελλάδος - που την γνωρίσαμε με το όνομα "Μάνος Χατζιδάκις".
Για πολλούς από μας –συνομήλικους ή και όχι απαραίτητα– ο Μ. Χατζιδάκις δεν υπήρξε ένας ακόμη κορυφαίος μελωδιστής.
Διεκδίκησε κι απέσπασε ρόλο ποιητή – με την βαθιά κι όχι την επιπόλαιη ή την τυπική χρήση του όρου.
Τα μουσικά του κείμενα, αλλά και τα σχόλια του στο ραδιόφωνο και στον τύπο – φανερώνουν μία πολλαπλή εκδίπλωση του ποιητικού του ταπεραμέντου, το οποίο στην πιο πρωτογενή μορφή του το γευτήκαμε στους στίχους και στην πρόζα της «Μυθολογίας» (εκδ. Ύψιλον, στην νεότερη εποχή – εκδ. Κεραμεικός εν έτει 1966).
Ορισμένα από αυτά τα ποιήματα, και πιο συγκεκριμένα τις «3 Προσωπογραφίες» (σελ. 53-57), εκεί, στις αρχές του 2013, προσπάθησα να τα βιώσω ως τραγούδια. Μελοποιώντας, ενορχηστρώνοντας και ηχογραφώντας.
Πώς;
Σαν έφηβος – που για τον Χατζιδάκι, ορισμένες φορές, αν όχι πάντα, αυτό ισοδυναμούσε με απευθείας απόγονο της Ιωνικής τέχνης.
Εδώ – η πρώτη δημόσια ανάρτηση του τραγουδιού "Στον Νίκο Γκάτσο".
Καλή σας ακρόαση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου