«I'm Thinking of Ending Things» (2020)

Τι βιώνει κανείς όταν τον πλάθουν οι ίδιες του οι φαντασιώσεις; Ποιος είναι; Ποιος γίνεται;

Ποια είναι η ιστορία του;

Και πώς μπορεί αυτήν την ιστορία να την παρουσιάσει ένας σύγχρονος κινηματογραφικός αφηγητής; Του αρκούν τα μέσα που του έχει προσφέρει η παράδοση της τέχνης του, ακόμη και με τους πιο τολμηρούς της εκφραστές (λχ από τον Β. Βέντερς μέχρι τον Ντ. Λιντς); Ή μήπως, όχι;

Όλα αυτά – κι άλλα τόσα ερωτηματικά, σχετικά με την ρευστή ταυτότητα της ζωής και της τέχνης, προϋποθέτουν το «I'm Thinking of Ending Things» (2020), το τελευταίο φιλμ του Τσ. Κάουφμαν – ένα έργο που δεν αποκρίνεται παρά ως γρίφος.

Προσωπικά μιλώντας, ο γρίφος του δεν είναι τόσο ναρκισσιστικά δαιδαλώδης, όσο το, κατά τη γνώμη μου, απογοητευτικό «Tenet» (το τελευταίο έργο του ευφάνταστου, κατά τα άλλα, Κρ. Νόλαν), ούτε όμως και τόσο σπινθηροβόλος –για να επιστρέψω στον Κάουφμαν– στο «Synecdoche, New York» (2008), στο οποίο αντιλαμβάνεται κανείς την παρουσία της ιδιοφυΐας.

 

Πρόκειται για έναν γρίφο που απομένει από τον καθένα να τον ξεκλειδώσει – να συντάξει τα μέρη του στο δικό του νόημα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει, στο τέλος, την ίδια την άρση του νοήματος.