Για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο

Κι ενώ για τους Μιλγουόκι Μπακς είναι ένας τίτλος (πρωταθλητές του ΝΒΑ - έπειτα από μισό αιώνα, από τα χρόνια του Κ. Α. Τζαμπάρ) – για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι η επικύρωση πως ο συνδυασμός σκληρής εργασίας, αφοσίωσης και σπάνιου ταλέντου μπορεί να μετακινήσει ένα νέο άνθρωπο από τις αναρίθμητες δυσκολίες, που έχει ως γιός μεταναστών στην Ελλάδα της εποχής μας, στην κορυφή του αθλήματος του.

Ο μεγάλος θαυμασμός, όμως, που γεννάει η πορεία του δεν έχει να κάνει μόνο με την ιδιοφυΐα του αθλητή ή με το εκ νέου ξεγύμνωμα των ρατσιστικών φαντασιώσεων και των όπου γης φανατικών εκφραστών τους.

Έχει να κάνει και με μία συνείδηση, που όταν της δίνεται το βήμα, δεν εκφέρει λόγο έπαρσης, μεγαλείου ή και υψηλής ανταγωνιστικότητας που να φτάνει ενίοτε στα όρια του κοινωνικού κανιβαλισμού.

Δεν είναι αυτονόητο να έχεις μίαν άλλη στάση απέναντι στον εαυτό σου, στον συναθλητή σου και στον αντίπαλο, σε ένα άθλημα, όπως το μπάσκετ και ειδικότερα, σε ένα πρωτάθλημα όπως το ΝΒΑ. Αρκεί να θυμηθούμε μόνο την περίπτωση του κορυφαίου εντός των γηπέδων, πλην όμως με ένα ιδιαίτερα προβληματικό ταπεραμέντο σε σχέση με τα παραπάνω Μ. Τζόρνταν [Στον «Τελευταίο Χορό» (“The Last Dance” / ντοκιμαντέρ, 2020) είναι κάτι περισσότερο από ευδιάκριτο].

Αυτό, επομένως, ευχόμαστε όσοι εκτιμούμε την εν γένει αθλητική και δημόσια παρουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο, με την αφορμή που δίνει η κατάκτηση του φετινού τίτλου του ΝΒΑ από την ομάδα του: να συνεχίσει να στέκεται όρθιος πέρα από τις ποικίλες, ορατές κι αόρατες, φυλακές που ορθώνει η επιτυχία.